Flight

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 8/1/2013

Το «Flight» είναι μια ταινία για δύο συντριβές. Η πρώτη είναι γρήγορη, εξωτερική και κυριολεκτική, η δεύτερη είναι παρατεταμένη, εσωτερική και μεταφορική, αλλά και οι δύο είναι εξίσου οδυνηρές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ταινία να μοιάζει να χωρίζεται σε δύο μέρη. Για την πρώτη μισή ώρα και κάτι, μας κρατά απορροφημένους με συναρπαστική δράση κι ένα ανησυχητικό ηθικό δίλημμα. Στη συνεχεία και καθώς η υπόθεση κατεβαίνει από τα «ψηλά» και γίνεται πιο γήινη, μετασχηματίζεται σε μια αρκετά στάνταρντ ιστορία για έναν αλκοολικό και τη δυσκολία του να παραμείνει νηφάλιος.

Διαθέτοντας σίγουρα τη δύναμη να κρατήσει την προσοχή σας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σαν σύνολο το «Flight» είναι ένα άνισο δράμα και όπως όλα τα άνισα πράγματα διαθέτει θετικά κι αρνητικά. Το σημαντικότερο μείον είναι ότι η απότομη αλλαγή τόνου λειτουργεί μειονεκτικά για την ταινία, μιας και σχεδόν ποτέ το άκρως δραματικό κομμάτι του έργου δεν ισούται με τον ενθουσιασμό της δράσης στην αρχή. Πρόκειται για μια ταινία που δεν φοβάται να πάρει την ώρα της προκειμένου να πει αυτό που θέλει, αφήνοντας σκηνές να αναπτυχθούν και να εξελιχθούν με έναν εξαιρετικά οργανικό τρόπο. Μερικές φορές αυτό είναι προς όφελος της ταινίας και μερικές φορές εις βάρος της. Όπως και να έχει, μετά από ένα σημείο κουράζει. Ακόμα ένα λάθος είναι ότι το φιλμ, γραμμένο από τον ηθοποιό και σεναριογράφο John Gatins, κάνει κατάχρηση του μηνύματος της. Σίγουρα δε βοηθά το γεγονός ότι το μήνυμα της ταινίας δεν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό ή ενδιαφέρον, ούτε πρωτότυπο, όμως προσθέτοντας περιττά στοιχεία και χαρακτήρες πιέζει την τύχη του μέσω συμπτώσεων προκειμένου να προσθέσει ένα ακόμη εμπόδιο στον δρόμο του πρωταγωνιστή. Ενώ η ισορροπημένη καρμικά κατάληξη του δεν είναι του γούστου μου.

Παρά τα μειονεκτήματα στο σενάριο της ταινίας, το σίγουρο χέρι του βετεράνου Robert Zemeckis μοιάζει σωτήριο σε πολλές στιγμές. Δουλεύοντας σε live-action για πρώτη φορά από τον Ναυαγό του 2000, είναι φανερό ότι ο Zemeckis έχει ακόμα μια ζωντανή οπτική ευαισθησία και ξέρει να γυρίζει ταινίες. Ενώ το σημαντικότερο ατού του «Flight» είναι οι ηθοποιοί της και κυρίως ο πρωταγωνιστής. Η ερμηνεία του Denzel Washington είναι η καρδιά της ταινίας και μια από τις καλύτερες της καριέρας του. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση είναι το πόσο εύκολα μπορούσε να μεταμορφωθεί από αλαζονικός και περήφανος για το κατόρθωμα του τύπος, σε έναν άνθρωπο γεμάτο θλίψη, στου όποιου τα μάτια μπορούσες ανά πάσα στιγμή να δεις τον φόβο, τον φόβο της αλήθειας. Εξαιρετικός για μια ακόμη φόρα μετά το Επιχείρηση: Argo ήταν και ο John Goodman σε έναν μικρό αλλά ουσιαστικό ρόλο.

Ελαττωματικό μελόδραμα θα μπορούσε, λοιπόν, να χαρακτηρίσει κανείς με μια λέξη το «Flight». Κραυγαλέα αδυναμία το σενάριο της που την αποτρέπει από το να πετάξει σε υψηλότερα υψόμετρα, αλλά στηριζόμενος σε μια δυνατή ερμηνεία από τον Denzel Washington και μια ψύχραιμη κατεύθυνση από τον Robert Zemeckis, υπάρχουν αρκετά καλά πράγματα εδώ που με κάνουν να σας προτείνω να τη δείτε.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 19/1/2014

Ένα καλογραμμένο σενάριο (Τζον Γκάτινς) γίνεται στα χέρια του Ρόμπερτ Ζεμέκις μια πολυδιάστατη αφήγηση που στέκει κόντρα σε όλα τα στερεότυπα. Ο ήρωας Γουίπ Γουίτακερ είναι απίστευτος πιλότος και χάρη στις ικανότητες του, σώζει το επιβατικό αεροπλάνο από βέβαιη καταστροφή, σε μια εναρκτήρια σκηνή από τις πιο εντυπωσιακές και ρεαλιστικές που έχουμε δει ποτέ. Από την άλλη, είναι εθισμένος στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Μάλιστα, πιλοτάριζε τελείως «φορτωμένος» ουσίες. Είναι ένας ήρωας χωρίς κοινωνικό ηθικό πρόσημο και αυτό που τον εξανθρωπίζει δεν είναι η γνωστή εξιλέωση από «άτακτο» σε μετανοημένο «καλό παιδί», αλλά ο εσωτερικός του αγώνας απέναντι σε μια εντιμότητα προς στον ίδιο του τον εαυτό. Παράλληλα, η περιρρέουσα «ορθότητα» και θρησκοληψία μαζί με το κοντράστ της διαχείρισης των μίντια μέσα από γρήγορο ξε-ντοπάρισμα, παρέχουν μια σάτιρα των ηθών από τους δημιουργούς της ταινίας.

Βαθμολογία: