
Το καλοκαίρι του 1967, ο πρώην οδηγός αγώνων αυτοκινήτων Έντσο Φεράρι βρίσκεται σε κρίση. Με την εταιρεία του στα πρόθυρα της πτώχευσης και τον γάμο του να βιώνει την τραυματική απώλεια του ενός γιου, ο Φεράρι εναποθέτει την ελπίδα για τη σωτηρία τους σε έναν αγώνα δρόμου 1000 μιλίων στην Ιταλία, τον εμβληματικό Mille Miglia.
Σκηνοθεσία:
Michael Mann
Κύριοι Ρόλοι:
Adam Driver … Enzo Ferrari
Penelope Cruz … Laura Ferrari
Shailene Woodley … Lina Lardi
Sarah Gadon … Linda Christian
Gabriel Leone … Alfonso De Portago
Jack O’Connell … Peter Collins
Patrick Dempsey … Piero Taruffi
Daniela Piperno … Adalgisa Ferrari
Michele Savoia … Carlo Chiti
Erik Haugen … Edmund Nelson
Valentina Belle … Cecilia Manzini
Lino Musella … Sergio Scaglietti
Andrea Dolente … Gino Rancati
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Troy Kennedy Martin
Παραγωγή: Monika Bacardi, John Friedberg, Thomas Hayslip, Andrea Iervolino, John Lesher, Michael Mann, Laura Rister, Thorsten Schumacher, Lars Sylvest, P.J. van Sandwijk, Gareth West
Μουσική: Daniel Pemberton
Φωτογραφία: Erik Messerschmidt
Μοντάζ: Pietro Scalia
Σκηνικά: Maria Djurkovic
Κοστούμια: Massimo Cantini Parrini
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Ferrari
- Ελληνικός Τίτλος: Ferrari
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: Enzo Ferrari: The Man, the Cars, the Races, the Machine του Brock Yates.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Bafta ήχου.
Παραλειπόμενα
- Επιστροφή για τον σεναριογράφο Troy Kennedy Martin μετά από 13 χρόνια, αλλά και… 14 από τον θάνατο του, το 2009. Η αλήθεια είναι ότι στον Martin ανήκει μόνο η αρχική επεξεργασία του κειμένου και το στόρι, με την τελική να φέρει τα ονόματα των Michael Mann και David Rayfiel. Η ένωση όμως σεναριογράφων δέχτηκε μόνο το δικό του όνομα για τους τίτλους.
- Ο Michael Mann είχε να παρουσιάσει μια σκηνοθετική δουλειά στη μεγάλη οθόνη από το 2015 και το Blackhat.
- Σύμφωνα με ένα άρθρο του 1993, ο Mann σκόπευε να ασχοληθεί με την εν λόγω βιογραφία ακριβώς μετά τον Τελευταίο των Μοϊκανών και με πρωταγωνιστή τον Robert De Niro.
- Από τις αρχές του 2000, ο Michael Mann ήταν στο τιμόνι του Go Like Hell της 20th Century Fox, με πρωταγωνιστές τους Tom Cruise και Brad Pitt. Το στούντιο όμως είδε ότι το σχέδιο ήταν πολύ ακριβό και το έκοψε από τον προγραμματισμό της. Μετά από αρκετά χρόνια, αυτό θα μετεξελιχτεί στο Κόντρα σε Όλα (2019) του James Mangold. Ο Mann όμως δεν εγκατέλειψε ποτέ το σχέδιο και το είχε συζητήσει με τον Sydney Pollack. Το 2015 φαίνονταν ότι είχε επιλέξει τον Φεράρι στο πρόσωπο του Christian Bale και ετοιμάζονταν για γυρίσματα στην Ιταλία με τη στήριξη της Paramount Pictures. Αρχές όμως το 2016 ο Bale αποχώρησε, και το σχέδιο πάγωσε. Τον επόμενο χρόνο, που πλέον η Paramount δεν βρίσκονταν στη διανομή, Hugh Jackman και Noomi Rapace ορίστηκαν να αναλάβουν τους ρόλους του ζευγαριού των Φεράρι. Χρειάστηκε να έρθει το 2020 και να βρεθεί χρηματοδότηση από την STX International για γυρίσματα εντός του 2021. Η περαιτέρω καθυστέρηση έθεσε εκτός τον Jackman, με τα πράγματα να έρχονται επιτέλους σε με ευθεία μετά την πρόσληψη του Adam Driver τον Φεβρουάριο του 2022.
- Ο Patrick Dempsey δεν πήρε τυχαία τον ρόλο, μια και είναι ένας ικανότατος οδηγός αγώνων ταχύτητας. Λόγω αυτής του της ικανότητας, ήταν ο μόνος που επέτρεψε η ασφαλιστική να οδηγήσει τα συλλεκτικά αμάξια, κάτι που δεν επιτράπηκε στον Adam Driver.
- Η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε στο φεστιβάλ Βενετίας, αλλά εκτός συναγωνισμού. Δύο μήνες πριν, η A24 και μια πλατφόρμα που δεν κατονομάστηκε πόνταραν αρκετά χρήματα για την αμερικανική διανομή, που όμως κέρδισε η Neon.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 25/1/2024
Υλοποιώντας μια πολυετή επιθυμία του, ο Michael Mann καταπιάνεται με τη βιογραφία του Έντσο Φεράρι, επιστρέφοντας παράλληλα σε μια οπτική δημιουργία παρόμοια με αυτή του “Δημόσιου Κινδύνου”, με τη φωτογραφία του Erik Messerschmidt να αποδίδει πιστά το πνεύμα του Mann όπως ο Dante Spinotti με την πρωτοποριακή για την εποχή ψηφιακή κινηματογράφησή του. Αντίστοιχα εδώ, προτείνει κάποιες αριστοτεχνικές χρήσεις πρακτικών που ναι μεν δεν είναι πρωτόλειες, αλλά εκτελούνται σαν να βρίσκονται στο ζενίθ αποτελεσματικότητας.
Το χέρι του Mann είναι γνώριμο από τα πρώτα καρέ. Από το σενάριο που καλείται να ακροποδήσει μεταξύ της αδρεναλίνης της πίστας και του ανθρώπινου δράματος μέχρι τη μετάδοση της αγωνίας για την έκβαση του αγώνα και το υπεράνθρωπο ένστικτο του οδηγού, λίγες ταινίες μπήκαν σε αυτό το έδαφος και βγήκαν νικήτριες. Εντούτοις, όποιος αναζητά μια εμπειρία ανάλογη του “Rush”, εδώ θα εισπράξει κάτι πολύ διαφορετικό.
Το πρίσμα υπό το οποίο σεναριακά προσεγγίζεται αυτή η κομβική στιγμή της ζωής του Έντσο Φεράρι δίνεται ως ένα παιχνίδι ψυχολογικών διαπραγματεύσεων, με παρακλάδια που καλύπτουν κάθε τομέα της προσωπικής, της οικογενειακής και της επαγγελματικής ζωής, στα οποία καλείται να αναδειχθεί νικητής βάζοντας μπροστά την ψυχραιμία και την αποφασιστικότητά του. Ο Adam Driver δίνεται ολοκληρωτικά στον χαρακτήρα του κατορθώνοντας μέσα από στυγνές εκφάνσεις προσωπικότητας να παρουσιάσει μια ταγμένη οπτική ζωής στους αγώνες αυτοκινήτων που καλύπτει ένα υπαρξιακό κενό απώλειας. Απορροφημένος απόλυτα ως Φεράρι, η συμπεριφορά, οι χειρονομίες, οι εκφράσεις, ο τονισμός, όλα προσφέρουν μια ιδιότυπη ερμηνεία με έναν ενδοσκοπικό δυναμισμό. Ο Driver μετρά με προσοχή τις στιγμές, ξέρει να τις απολαμβάνει και να συγκρατείται όπου χρειάζεται.
Η σκηνοθεσία του Michael Mann δουλεύει εξίσου για να πετύχει τον ίδιο σκοπό. Η ταινία δεν χάνει χρόνο να ορίσει πως οι αγώνες είναι το αληθινό πάθος του Φεράρι, και η εισαγωγική σκηνή που είναι γυρισμένη σαν επίκαιρα του κινηματογράφου της προπολεμικής περιόδου είναι μόνο η πρώτη από κάποιες πολύ συγκεκριμένες με εντυπωσιακές τεχνικές κινηματογράφησης και ενίοτε οδυνηρό περιεχόμενο. Στις σκηνές που ο ίδιος ο Φεράρι δεν λαμβάνει μέρος, η Penelope Cruz δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της, παρότι εύκολα μπορεί να την προσπεράσει κανείς λόγω της φύσης του ρόλου, καθώς αυτοεξαθλιώνεται στη θέση της εγκαταλελειμμένης συζύγου που εξακολουθεί όμως να υπερασπίζεται μαχητικά τα συμφέροντά της. Το σενάριο ωστόσο της δίνει ισάξια ευκαιρία με τον Driver να συμμετέχει στην αφήγηση, βιώνοντας την τραγωδία που έπληξε τη ζωή τους όσο κι εκείνος. Η παρουσία της Shailene Woodley έρχεται για να προσφέρει τις μοναδικές στιγμές ανακούφισης και ζεστασιάς που έχει να προσφέρει η ταινία.
Παρά τις δυνατές στιγμές της, η ταινία δυστυχώς δεν αφήνει πολλά αξιομνημόνευτα πράγματα. Ρίχνεται με επιμέλεια στο να αναδείξει την οπτική της ξεχνώντας συχνά να γίνει συναρπαστική, με τα μεγάλα της ατού -όπως το θρυλικό τρακάρισμα στον αγώνα του Mille Miglia- να είναι κάποιες απροσδόκητες στιγμές μέσα στη δίωρη διάρκειά της καθώς οδηγείται σε μια σχεδόν τελική αντικορύφωση. Υπάρχουν πάρα πολλά για να θαυμάσει κανείς μέσα στην ταινία, η τεχνική εξειδίκευση του Mann είναι από μόνη της το ισχυρότερο κίνητρο, όπως και η εξαιρετική βίντατζ αναβίωση της εποχής, αλλά δίνεται συνεχώς η εντύπωση πως αν η ταινία δεν είχε για πρωταγωνιστή τον υπαρκτό Φεράρι αλλά ένα μυθοπλαστικό αντίστοιχο, το ενδιαφέρον θα ήταν σίγουρα μειωμένο.
Βαθμολογία: