Ο Γουίλιαμ Χάρφορντ, διακεκριμένος γιατρός, αποφασίζει να συνάψει εξωσυζυγικές σχέσεις όταν μια νύχτα η σύζυγός του, Άλις, του αποκαλύπτει πως είχε σεξουαλικές φαντασιώσεις μ’ έναν άλλον άνδρα. Μέσα στη νύχτα συναντά ένα πλήθος από ετερόκλητους ανθρώπους, ώσπου τελικά ένας γνωστός του, πιανίστας, του εκμυστηρεύεται την ύπαρξη μιας αδελφότητας που επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια. Ο Γουίλιαμ θα αποφασίσει να γίνει μέλος της, με απρόβλεπτες συνέπειες…

Σκηνοθεσία:

Stanley Kubrick

Κύριοι Ρόλοι:

Tom Cruise … Δρ William ‘Bill’ Harford

Nicole Kidman … Alice Harford

Sydney Pollack … Victor Ziegler

Todd Field … Nick Nightingale

Marie Richardson … Marion Nathanson

Sky du Mont … Sandor Szavost

Rade Serbedzija … Κος Milich

Vinessa Shaw … Domino

Fay Masterson … Sally

Alan Cumming … ρεσεψιονίστας

Leelee Sobieski … η κόρη του Milich

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Stanley Kubrick, Frederic Raphael

Παραγωγή: Stanley Kubrick

Μουσική: Jocelyn Pook

Φωτογραφία: Larry Smith

Μοντάζ: Nigel Galt

Σκηνικά: Leslie Tomkins, Roy Walker

Κοστούμια: Marit Allen

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Eyes Wide Shut
  • Ελληνικός Τίτλος: Μάτια Ερμητικά Κλειστά

Σεναριακή Πηγή

  • Νουβέλα (επιρροή): Traumnovelle του Arthur Schnitzler.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα μουσικής.

Παραλειπόμενα

  • Η ταινία άρχισε να γυρίζεται το 1996 με πρωταγωνιστές τους Harvey Keitel, Jennifer Jason Leigh. Η επίσημη εκδοχή λέει πως μετά το γύρισμα λίγων σκηνών, ο Keitel αποχώρησε λόγω υποχρεώσεων σε άλλη ταινία. Όταν πάλι όλα ήταν έτοιμα, η Leigh δήλωσε πως είχε υποχρέωση στον David Cronenberg (για το eXistenZ), και αποχώρησε κι αυτή. Μάλιστα, προσωρινά ακούστηκε πως οι Sydney Pollack, Marie Richardson θα αναλάμβαναν τους δύο ρόλους. Η ανεπίσημη εκδοχή ήταν πιο κιουμπρική και αφορούσε τη σύγκρουση του Keitel με τον δημιουργό και πως ο τελευταίος δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με τη συμμετοχή είτε του Keitel, είτε της Leigh, τόσο δημιουργικά όσο και με το ότι οι δύο ηθοποιοί δεν ήταν προσηλωμένοι στο σχέδιο. Οι έμμεσες επιλογές του σκηνοθέτη ήταν αρκετά παράξενες και ακούγονταν τα ονόματα των Woody Allen, Eva Herzigova και Steve Martin. Η επιλογή των Tom Cruise, Nicole Kidman συνοδεύτηκε από ένα αυστηρό ανοιχτό συμβόλαιο, που έλεγε πως οι δύο σταρ δεν θα μπορούσαν να φύγουν από τα γυρίσματα, ακόμα κι αν αυτά διαρκούσαν χρόνια. Μάλιστα, ο ηθοποιός Vincent D’Onofrio (Μέταλ Τζάκετ) συμβούλευσε το τότε ζεύγος να νοικιάσουν σπίτι στη Βρετανία, γιατί μπορεί να έμεναν εκεί για πολύ καιρό…
  • Η φήμη έλεγε πως το τελικό μοντάζ έγινε από κάποιον άγνωστο σκηνοθέτη, αφού ο Stanley Kubrick είχε φύγει από τα εγκόσμια. Για αυτό τον λόγο είχε αναφερθεί η ταινία ως «ημιτελές αριστούργημα». Η μόνη αλήθεια όμως ήταν ότι η ταινία είχε δοθεί ολοκληρωμένη από τα χέρια του ίδιου του δημιουργού της σε αυτά της Warner, στις 3 Μαρτίου του 1999, δηλαδή τέσσερις μέρες πριν τον θάνατο του.
  • Ο ήρωας που ερμηνεύει ο Tom Cruise χρειάζεται ένα συνθηματικό για να μπει στη μυστική συνάθροιση. Αυτό είναι το Fidelio και βγαίνει από το λατινικό fidelis, που σημαίνει πιστός. Η χρήση του παραπέμπει στη μόνη όπερα του Μπετόβεν, το Fidelio, όπου εκεί η ηρωίδα πρέπει να μεταμφιεστεί σε άντρας για να σώσει τον εραστή της.
  • Στη μυστική τελετή ακούγεται μια παράξενη ψαλμωδία. Στην πραγματικότητα είναι ορθόδοξη ψαλμωδία διαβασμένη ανάποδα, και ενώ ο «ιερέας» της τελετής μιλάει ρουμανικά.
  • Η έσχατη ταινία του αμερικανού δημιουργού ήταν εμπορικά πετυχημένη. Με κόστος 65 εκατομμύρια δολάρια, έβγαλε 162,1.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Η μουσική μπάντα χαρακτηρίζεται από τη χρήση κλασικής μουσικής. Πλέον εμβληματική για το φιλμ είναι η χρήση του Waltz 2 from Jazz Suite του Dmitri Shostakovich.

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 10/5/2010

O Stanley Kubrick με το κύκνειο άσμα του κάνει αυτό ακριβώς που ξέρει καλύτερα απ’ όλα: να προκαλεί το κοινό του, αυτό που έκανε ήδη από το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Δεν προκάλεσε όμως ποτέ για χάρη της πρόκλησης, αλλά για χάρη της τέχνης. Οπότε, δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω γιατί έρχονται το 1999 κριτικοί και κοινό να σοκαριστούν και να μας πουν ότι προσβάλλονται τα «χρηστά» τους ήθη.

Ο Kubrick αποδεικνύει με την τελευταία του ταινία ότι υπήρξε ένας τεράστιος δημιουργός, ένας δημιουργός που ό,τι άγγιζε γινόταν χρυσός. Εδώ αγγίζει ένα σενάριο στη βάση του απλοϊκό, και ένα είδος ταινίας που πολλοί αποκάλεσαν πορνό. Όταν, όμως, ένα σενάριο καταφέρνει να βυθιστεί στην ψυχολογία κάθε είδους σχέσης είναι απλό; Όταν μια ταινία λειτουργεί ταυτόχρονα ως δράμα, ως θρίλερ και ως film-noir είναι πορνό; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα, που επαναπροσδιορίζει τις δύο αυτές έννοιες, και ταυτόχρονα καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις με έναν τρόπο βαθυστόχαστο και την ίδια ώρα σχεδόν μαγευτικό.

Ο μέγας Stanley χτίζει για άλλη μία φορά μια εκπληκτική ατμόσφαιρα που θα θρονιαστεί για τα καλά στον νου σας και δεν θα σας αφήσει εύκολα να δραπετεύσετε από τα δεσμά της. Χαώδεις και σκοτεινοί δρόμοι, ένα κάστρο, ωραίες γυναίκες κι ένα εκπληκτικό soundtrack συνθέτουν εδώ τη σκηνοθετική μεγαλοφυΐα του Kubrick. Όσο για τους περίφημους αργούς ρυθμούς, αυτοί δεν υπάρχουν πουθενά, το μόνο που υπάρχει είναι αγωνία και προσμονή για το φινάλε, που έρχεται ως η απόλυτη λύτρωση με έναν τρόπο απλά μοναδικό.

Δείτε το και ξαναδείτε το γιατί έχει πιο πολλά απ’ ό,τι νομίζετε να σας πει. Όχι, η συμβουλή του φινάλε δεν είναι το παν για την ταινία, ένα μικρό της κομμάτι είναι…

Βαθμολογία:


Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 24/10/2014

Όλη η βόλτα του ήρωα (Τομ Κρουζ) μοιάζει σαν ένα ονειρικό ταξίδι στο ασυνείδητο. Το ζευγάρι καλείται ουσιαστικά να αντιμετωπίσει τη σεξουαλικότητα σε σχέση με το υπαρξιακό κενό που ελλοχεύει. Ήταν, άραγε, το κύκνειο άσμα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, εκ των κορυφαίων δημιουργών και σκαπανέων της κινηματογραφικής έκφρασης, ή μήπως ένας επιθανάτιος ρόγχος; Οι γνώμες διίστανται. Άλλοι βρίσκουν ότι είναι πλήρες νοημάτων κι άλλοι ότι είναι ισχνό. Το σίγουρο σε κάθε περίπτωση είναι ότι η σκηνοθεσία φέρει τη σφραγίδα της μεγάλης πνοής, του μεγάλου οράματος που σε στοιχειώνει μαζί με τους δακτυλισμούς στο πιάνο από το «Musica Ricercata» του Λιγκέτι (στους άδειους σκοτεινούς δρόμους) και με την ορθόδοξη ρουμανική λειτουργία, παιγμένη ανάποδα, στον μεγαλόπρεπο μέγαρο της ηδονής που φαντάζει πιο τρομερό και συνωμοτικό και από οίκο των Ιλουμινάτι. Το τέλος, όχι εκ λάθους βέβαια, άνισα αντιηρωικό.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

19 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *