Elvis & Nixon

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Elvis & Nixon

Ελληνικός Τίτλος: Elvis & Nixon

Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Elvis and Nixon

Παραλειπόμενα

• Η ταινία είναι μια ελεύθερη σεναριακή προέκταση της αληθινής συνάντησης των δύο αντρών, από την οποία η μόνη ιστορική απόρροια είναι μια διάσημη φωτογραφία.
• Με το ίδιο θέμα καταπιάστηκε και το 1997 μια τηλεταινία με τίτλο Elvis Meets Nixon.
• Ο Eric Bana ήταν αρχικά να παίξει τον Έλβις, αλλά αποχώρησε.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 5/8/2016

Όταν ο Βασιλιάς ζητά να έχει μια κατ` ιδίαν συνάντηση με τον πρόεδρο, τότε ποιος μπορεί να του το αρνηθεί; Παρά τις μικρές δυσκολίες που αντιμετώπισε, ο Έλβις τελικά τα κατάφερε, συνάντησε τον τότε πλανητάρχη Ρίτσαρντ Νίξον, τα είπαν στο οβάλ γραφείο και έβγαλαν και μια από τις πιο διάσημες φωτογραφίες στην ιστορία της Αμερικής.

Η Λίζα Τζόνσον παίρνει στα χέρια της το σενάριο που έγραψαν τρεις ηθοποιοί (Τζόι Σαγκάλ, Χάναλα Σαγκάλ, Κάρι Έλγουις) και δίνει μια χιουμοριστική ιστορία γύρω από τον τρόπο και τον λόγο της συνάντησης των δύο ανδρών. Όσα προηγήθηκαν αυτής της συνάντησης, η αρχική άρνηση του Νίξον να βάλει έναν διασκεδαστή στο οβάλ γραφείο, οι γενικότερες ανασφάλειες του ανθρώπου Νίξον, ο πατριωτισμός του Έλβις, ο περίεργος τρόπος χειρισμού της δύναμής του, η εμμονή του με τα αστυνομικά σήματα και τα όπλα, η ψυχολογική φθορά του ανθρώπου πίσω από τον «Έλβις» είναι μερικά από τα θέματα που απασχολούν το φιλμ και η Τζόνσον καταφέρνει να τα διηγηθεί με αρκετό χιούμορ, αφήνοντας τους δύο πρωταγωνιστές να εξωτερικεύσουν τα εσώψυχά τους μόνο σε μία σκηνή ο καθένας, με δύο τύποις μονολόγους. Ο Έλβις μπροστά στον καθρέφτη εξηγεί γιατί πρέπει να μεταμορφώνεται στον τύπο με το γυαλί ηλίου, τη χρυσή ζώνη και τα προκλητικά ρούχα, και ο Νίξον, στο οβάλ γραφείο, μιλά για το πόσο έπρεπε να παλέψει για να αποκτήσει το καθετί στη ζωή του.

Τα δύο μεγάλα ατού της ταινίας είναι οι Μάικλ Σάνον και Κέβιν Σπέισι, τοποθετώντας πρώτο τον Σάνον όχι τυχαία. Ενώ κανείς από τους δύο τους δεν μπορείς να πεις ότι μοιάζει στο πρόσωπο που υποδύεται, ο Σπέισι έχει να πιαστεί από μερικά χαρακτηριστικά του Νίξον και καταφέρνει να τον θυμίσει αρκετά. Αυτό που κάνει ο Σάνον από την άλλη είναι να βγάζει την αύρα του Έλβις και να σε πείθει ότι βλέπεις αυτόν, χωρίς στην ουσία να μοιάζει στο ελάχιστο με τον «Βασιλιά». Βασισμένο περισσότερο στον Έλβις, το φιλμ δίνει χώρο στον Σάνον να αναπτύξει τον χαρακτήρα και να καταφέρει να είναι αστείος, χωρίς όμως να τον γελοιοποιεί, με μόνη εξαίρεση ίσως τη σκηνή του καράτε στον Λευκό Οίκο, η οποία μοιάζει υπερβολική.

Καλύτερη στιγμή της ταινίας είναι η συνάντηση στον Λευκό Οίκο, η οποία γίνεται μετά από μία ώρα (η διάρκεια της ταινίας είναι 86 λεπτά) και από το λεπτό που οι δύο άνδρες βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλο, η οθόνη γίνεται φωτεινότερη. Όσα υποθετικά ειπώθηκαν μεταξύ τους είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα με όσα προηγήθηκαν, με τη συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από θέματα όπως ο φόβος του κομουνισμού, η διάβρωση της νεολαίας, η «δύναμη» και το καράτε! Το σουρεαλιστικό τού όλου θέματος απογειώνεται όταν ο Έλβις αποχαιρετά τον πρόεδρο, όχι με τον κλασικό τρόπο που επιβάλλει το πρωτόκολλο, αλλά με μια δυνατή αγκαλιά και ένα μεγαλοπρεπέστατο «Σαγιονάρα, κύριε πρόεδρε» στο τέλος!

Έχει ενδιαφέρον το φιλμ της Τζόνσον και είμαι σίγουρος ότι το κοινό της Αμερικής θα το βρει ακόμα πιο ενδιαφέρον σε σχέση με εμάς εδώ στην Ελλάδα. Ο Έλβις είναι μια παγκόσμια προσωπικότητα, αλλά ο Νίξον και η φωτογραφία του με τον Βασιλιά δεν είναι κάτι που μας απασχολεί ιδιαίτερα. Οι καλές ερμηνείες, η χιουμοριστική διάθεση και η μικρή διάρκεια του φιλμ είναι σύμμαχοι στην τελικά θετική κρίση, αλλά χωρίς το Elvis & Nixon να σημαίνει ότι θα κερδίσει μια θέση στην κινηματογραφική μνήμη μας.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 29/10/2017

Η όλη σύλληψη της γενικής ιδέας είναι το λιγότερη έξυπνη. Το ίδιο και η προσέγγιση, αφού μιλάμε για κωμωδία και όχι για κάτι που θέλει με το ζόρι να σε πείσει για την αλήθεια περί του θέματος. Η Λίζα Τζόνσον εδράζει έτσι την ευκαιρία να σατιρίσει το μεγαλόσχημο των δύο αντρών, έχοντας βασικό σύμμαχο τους δύο σπουδαίους της ερμηνευτές (Μάικλ Σάνον και Κέβιν Σπέισι) και ένα ταιριαστό με το στόρι χιούμορ. Αλλά η μικρή διάρκεια του έργου και η έλλειψη θάρρους της δημιουργού ρίχνουν το αποτέλεσμα, ίσως θα λέγαμε στη λογική μιας καλής τηλεταινίας. Η Τζόνσον μοιάζει να αυτοϊκανοποιείται τόσο από την ιδέα της, που δουλεύει κυρίως πάνω σε αυτήν, δίχως να επεκτείνεται σε κάτι πιο σουρεαλιστικό που θα άρμοζε σε μια τέτοια συνάντηση. Αξίζει όμως τη ματιά σας, σαν ένα σκεπτόμενο σφηνάκι από χιούμορ.

Βαθμολογία: