El Camino: Μια Ταινία του Breaking Bad

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 12/10/2019

Πρόκειται για μια εκ των πραγμάτων πολύ ιδιαίτερη και σπάνια περίπτωση, καθώς δεν μιλάμε για μια προσθήκη σε κινηματογραφικό franchise, αλλά για σίκουελ μιας αριστουργηματικής τηλεοπτικής σειράς, που έχει αποκτήσει πλέον μυθική διάσταση. Δεν μιλάμε ούτε για μια «συνέχεια» της ιστορίας με την παραδοσιακή τηλεοπτική έννοια, καθώς η σειρά είχε λάβει ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος ως προς την πλοκή, χωρίς ανοιχτές υποθέσεις.

Ο Vince Gilligan, γενικά, έχει τον τρόπο του. Εξαιρετικά ταλαντούχος δημιουργός, με ταυτότητα και απόλυτα προσωπικό δημιουργικό στίγμα, τόσο στη σεναριακή γραφή όσο και στη σκηνοθεσία. Έχει «χρυσό χέρι», με την έννοια ότι ποτέ ως τώρα δεν έχει απογοητεύσει, οπουδήποτε κι αν έχει χωθεί. Παίρνει κάποια ρίσκα, αλλά πάντα δημιουργικά, ισορροπημένα κι ελεγχόμενα, καταφέρνοντας να ικανοποιεί τη συντριπτική μερίδα του κοινού και κάνοντας παράλληλα το «κέφι» του, πράγμα αξιοθαύμαστο. Επένδυσε βέβαια στην τηλεόραση, αλλά δείγματα σαν αυτό εδώ σε κάνουν πραγματικά να αναρωτιέσαι τι παπάδες θα μπορούσε να κάνει αν είχε ασχοληθεί με το σινεμά. Από την άλλη, ίσως να του πηγαίνει καλύτερα η τηλεοπτική φόρμα, επειδή είναι τόσο λεπτολόγος και αναλυτικός, που το όραμά του απλά δεν χωράει στην περιορισμένη κινηματογραφική διάρκεια.

Το El Camino, ως γνωστόν, ακολουθεί τον Τζέσι Πίνκμαν ακριβώς μετά τα γεγονότα του τελευταίου επεισοδίου του Breaking Bad. Δεν μας το χρωστούσε κανείς αυτό, όμως κάθε προσθήκη στο μαγικό αυτό σύμπαν του Gilligan δεν θα μπορούσε παρά να είναι ευπρόσδεκτη. Η ταινία, λοιπόν, κάνει το καλύτερο που θα μπορούσε, προκειμένου να διαχωριστεί από την τηλεοπτική της προέλευση και να αυτοπροσδιοριστεί απολύτως κινηματογραφικά: είναι μια αγνή, πεντακάθαρη μελέτη χαρακτήρα. Και μάλιστα, ενός χαρακτήρα στοιχειωμένου από το παρελθόν του, και κυριολεκτικά εξαναγκασμένου να ξεφύγει από αυτό, προκειμένου να επιβιώσει.

Το «τηλεοπτικό» παρελθόν παίρνει τη μορφή των flashback, τα οποία παίζουν τον ρόλο της ανάκλησης σε παλιά γεγονότα, που ταλαιπωρούν τον ήρωα τόσο σε επίπεδο πλοκής (καθώς πρέπει να βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση), όσο και σε δομικό/ψυχολογικό επίπεδο. Είναι ένα παιδί φοβισμένο, παγιδευμένο (εξαιρετικός ο συμβολισμός της αράχνης, που είναι ακόμα ζωντανή), πάντα θύμα των καταστάσεων, που έμπλεξε με τα λάθος άτομα και έκανε λάθος επιλογές. Επόμενα όλα αυτά, καθώς προέρχεται από ένα σάπιο μεσοαστικό οικογενειακό περιβάλλον, με γονείς συντηρητικούς κι ανεύθυνους. Εδώ βλέπουμε την εξαναγκασμένη πορεία του προς την ενηλικίωση, καθώς η ίδια η τροπή της ζωής του δεν του αφήνει πλέον περιθώρια. Είναι όμως μια πορεία απαραίτητη και λυτρωτική.

Η μαγκιά του El Camino είναι ότι χρησιμοποιεί τα flashback (πρόκειται αποκλειστικά για νέες σκηνές, που δεν έχουμε ξαναδεί) με τρόπο ιδιαίτερα έξυπνο και πρωτότυπο. Για τους φαν της σειράς, έχουμε φυσικά την επιστροφή πολλών αγαπημένων χαρακτήρων, αλλά και για τους μη γνώστες οι σκηνές αυτές δίνουν τα απολύτως απαραίτητα για τη σκιαγράφηση ενός αποσπασματικού παρελθόντος που κατατρέχει τον ήρωα, αντηχεί μέσα του και κρατάει ζωντανά τα ψυχικά του τραύματα. Η αυτονομία επιτυγχάνεται παραπάνω από ικανοποιητικά. Η ισορροπία εσωτερικής και εξωτερικής δράσης, που μετουσιώνεται άψογα σε ρυθμό, ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστικό γνώρισμα του Breaking Bad, του οποίου η ουσία συνοψίζεται άριστα εδώ. Μια μείξη από δράμα, νεο-νουάρ, γουέστερν και road-movie προσδιορίζει με κινηματογραφικούς όρους αυτό το πόνημα, πάντα σε απόλυτη υφολογική αρμονία με τα πάθη του πρωταγωνιστή του. Είναι μια παραγωγή του Netflix που θα άξιζε και με το παραπάνω την τύχη της μεγάλης οθόνης.

Βαθμολογία: