Dredd

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 3/4/2014

Ο Ντρεντ του 2012 είναι μια απλή και αρκετά βίαιη περιπέτεια. Η πλοκή του είναι ξεκάθαρη, όπως και όλα όσα γίνονται κατά τη διάρκεια του φιλμ, το οποίο προσπαθεί να μείνει όσο το δυνατόν περισσότερο πιστό στο ομώνυμο κόμικ. Στον τομέα αυτό τα καταφέρνει πολύ καλά, με πρώτο και καλύτερο τον πρωταγωνιστή του, Καρλ Ούρμπαν. Όσο πιο ανέκφραστος γίνεται, όσο πιο λακωνικός και με το κράνος πάντα φορεμένο, σήμα κατατεθέν του Ντρεντ στο κόμικ, μιας και ποτέ δεν έχει αποκαλύψει το πρόσωπό του. Όλο αυτό το ξύλινο και ανέκφραστο προσωπείο του Ντρεντ, “σπάει” από τη νεαρή συμπρωταγωνίστρια, Olivia Thirlby, η οποία δε φοράει ποτέ το κράνος της και δίνει τον ανθρώπινο τόνο στη μορφή των Δικαστών.

Γενικά τα πράγματα στο Ντρεντ λειτουργούν καλά με μόνη μου ένσταση τις σκηνές σε αργή κίνηση, οι οποίες με κούρασαν και νομίζω ότι έπρεπε να είναι μικρότερης διάρκειας τουλάχιστον. Αυτές οι σκηνές χρησιμοποιούνται όταν κάποιος κάνει χρήση της ναρκωτικής ουσίας Slo-mo, δείχνοντάς μας έτσι την οπτική από την πλευρά του χρήστη. Ωραίο, χρήσιμο και στο 3D φαντάζομαι, αλλά κουραστική η διάρκεια κατά την προσωπική μου άποψη. Κατά τα άλλα, το Ντρεντ έχει καλά στοιχεία, που το κάνουν μια καλή περιπέτεια αλλά όχι μια ταινία την οποία θα θυμάσαι και θα αναφέρεις συχνά πυκνά όταν μιλάς για φουτουριστικές περιπέτειες.

Και δυο λόγια για τη σύγκριση του Dredd με το Judge Dredd του 1995, με πρωταγωνιστή το Stallone, μιας και ήταν τεράστιο θέμα για τους φαν του Δικαστή. Συγγνώμη αν θα τους στεναχωρήσω και δεκτή κάθε αντίρρηση και παρατήρηση επί του θέματος. Μπορεί λοιπόν ο Dredd του 2012 να είναι απόλυτα πιστός στο κόμικ, αλλά δεν βρήκα την ταινία περισσότερο ενδιαφέρουσα από εκείνη του 1995. Στο σύνολό του το φιλμ του ’95 είχε να πει πολλά περισσότερα ή μάλλον προσπάθησε να πει πολλά περισσότερα αλλά για διάφορους λόγους δεν τα κατάφερε πολύ καλά. Αυτό το στοιχείο συν το ότι ο Stallone έβγαλε το κράνος και παρουσίασε τον Ντρεντ περισσότερο ανθρώπινο από ότι είναι στις σελίδες των κόμιξ, δεν βοήθησαν την ταινία, κάνοντάς την μια από τις πιο αδικημένες ταινίες του ’95. Ωστόσο, αν πρέπει να ψηφίσω ανάμεσα στον κινηματογραφικό Ντρεντ του ’95 και αυτόν του 2012, μάλλον θα διαλέξω τον πρώτο.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 7/4/2019

Παρότι δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες των προσδοκιών ως παραγωγή, σίγουρα δεν έχουμε κάτι κατώτερο από την μπλοκ-μπάστερ εκδοχή του 1995 με τον Σταλόνε. Εδώ, ο Άλεξ Γκάρλαντ επί του σεναρίου επιχειρεί να δει πολύ προσγειωμένα τον κόμικ ήρωα του, επενδύοντας λιγότερο στη δράση, και περισσότερο στο να αναζητεί ποιος είναι αυτός ο Ντρεντ πίσω από τη μάσκα. Στο μοτίβο αυτό, ο Πιτ Τράβις προσθέτει την «αγάπη» του προς τη βία, με το αποτέλεσμα ως προς αυτές τις δύο ενώσεις να είναι ιδανικό. Το πρόβλημα που γεννιέται όμως με όλα αυτά, είναι πως η νοηματική του αληθινό ζουμί δεν έχει, όσο κι αν η ταινία επενδύει πάνω σε αυτό. Είναι χιλιοειπωμένα πράγματα, που απλώς τα αναμασάμε. Ενδιαφέρουσα στιγμή για τις ταινίες του είδους, αλλά ανεπιτυχής εντέλει επί του συνόλου των προθέσεων της.

Βαθμολογία: