Άτακτος Παππούς (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Τζέισον επιστρέφει στην ανυπόμονη μνηστή του, Μέρεντιθ, αλλά πρώτα κάνει μια στάση από τον παππού του, έναν «ανώμαλο» πρώην στρατιωτικό, τον Ντικ. Ο παππούς δεν είναι τόσο σύμφωνος για έναν γάμο που μπορεί να μην είναι ο απόλυτα κατάλληλος για τον εγγονό του. Έτσι, για να τον βοηθήσει να πάρει την κατάλληλη απόφαση, τον πηγαίνει στο κατάλληλο μέρος: spring-break στη Φλόριντα.

Σκηνοθεσία:

Dan Mazer

Κύριοι Ρόλοι:

Robert De Niro … Richard ‘Dick’ Kelly

Zac Efron … Jason Kelly

Aubrey Plaza … Lenore

Zoey Deutch … Shadia

Julianne Hough … Meredith Goldstein

Dermot Mulroney … David Kelly

Jason Mantzoukas … Tan Pam

Jake Picking … Cody

Adam Pally … ξάδελφος Nick

Danny Glover … Stinky

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: John Phillips

Παραγωγή: Jason Barrett, Bill Block, Barry Josephson, Michael Simkin

Μουσική: Michael Andrews

Φωτογραφία: Eric Alan Edwards

Μοντάζ: Anne McCabe

Σκηνικά: William Arnold

Κοστούμια: Christie Wittenborn

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Dirty Grandpa
Ελληνικός Τίτλος: Άτακτος Παππούς

Παραλειπόμενα

Πριν τον Robert De Niro, υποψήφιοι βρώμικοι παππούδες ήταν ο Jeff Bridges κι ο Michael Douglas.
Ο ρόλος της Eugenia Kuzmina περικόπηκε σε τέτοιο βαθμό, που απλά φαίνεται στο φόντο μίας σκηνή, δίχως να μιλάει καθόλου.
Ο Zac Efron δεν χρειάστηκε σωσία για τις γυμνές του σκηνές, με εξαίρεση αυτήν που καβαλάει τη μηχανή στην παραλία.
Ο Robert De Niro δεν συμμετείχε καθόλου στην καμπάνια προώθησης.
Υπήρχαν ακόμα και περιπτώσεις κριτικών που ανέφεραν ότι αυτή ήταν η χειρότερη ταινία που είχαν δει ποτέ. Ήταν επίσης υποψήφια για 5 Χρυσά Βατόμουρα, αν και δεν “κέρδισε” κάποιο. Στον αντίποδα, με κόστος 25 εκατομμύρια δολάρια, τα ταμεία απέφεραν στην παραγωγή 105,2.
Υπήρχαν άμεσα σχέδια για σίκουελ, που όμως δεν υλοποιήθηκαν.

ΚΡΙΤΙΚΗ #1

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος
Έκδοση Κειμένου: 14/4/2016

Προσβλητικό και κακόγουστο από την αρχή μέχρι το τέλος, το «Άτακτος Παππούς» είναι μία από τις χειρότερες ταινίες για το 2016 μέχρι στιγμής και κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξει να είναι στη λίστα με τις χειρότερες όλων των εποχών. Πραγματικά, καμία κριτική και καμία ανάλυση δεν μπορεί να αποδώσει πλήρως το συναίσθημα που νιώθεις παρακολουθώντας την. Κάπου εδώ αναρωτιέστε πόσο κακή μπορεί να είναι μια ταινία; Τόσο πολύ που σε κάνει να θέλεις να βγάλεις τα μάτια σου. Η θέαση της αντιπροσωπεύει μια στιγμή στον χρόνο που θα μπορείς να ανατρέξεις καθώς θα είναι το σημείο στο οποίο η εξέλιξη του πολιτισμού σταμάτησε.

Μισογυνιστικό, ομοφοβικό και ρατσιστικό, το «Άτακτος Παππούς» είναι μια κωμωδία που έχει τα πάντα, εκτός από εξυπνάδα, γοητεία, ευφυΐα και έστω κι έναν καλογραμμένο και συμπαθή χαρακτήρα. Διαθέτει κάθε είδους ανόητο και τεμπέλικο χιούμορ, συμπεριλαμβανομένων και υπερβολικών αστείων για το σεξ, κλισέ χωρατά για γεννητικά όργανα και, τι έκπληξη, ακόμη και σκατο-χιούμορ. Για να καταλάβετε τι εννοώ, υπάρχει σκηνή στην οποία ο Δύο Φορές βραβευμένος με Όσκαρ De Niro ρίχνει αντηλιακή κρέμα πάνω στο στήθος της Audrey Plaza και εμείς πρέπει να γελάσουμε γιατί είναι σεξουαλικό υπονοούμενο. Σε κάποια άλλη στιγμή όταν ο Efron ξυπνάει γυμνός σε μια παραλία με ένα λούτρινο κουκλάκι να καλύπτει τον καβάλο του, ένα περαστικό παιδί αρπάζει το παιχνίδι και ο πατέρας του νομίζει ότι ο Efron είναι ένας παιδόφιλος. Ας γελάσουμε όλοι, μια και η κακοποίηση παιδιών είναι αστεία! Και αυτά είναι μόνο κάποια από τα πολλά παραδείγματα χυδαιότητας και γελοιότητας του έργου.

Σοβαρά, δεν έχω άλλα λόγια να γράψω. Το «Άτακτος Παππούς» είναι μια ηθικά και διανοητικά κενή, καταθλιπτική και χωρίς ίχνος ψυχαγωγίας ταινία. Είναι μια ψυχοφθόρα εμπειρία 102 λεπτών γεμάτων περιφρόνηση για το κοινό, την οποία επ`ουδενί δεν αξίζει να δείτε για κανέναν λόγο.

Βαθμολογία:

ΚΡΙΤΙΚΗ #2

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/9/2017

Δεν είναι δυστυχώς η πρώτη φορά που ένας εμβληματικός ηθοποιός όπως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο επιλέγει να κάνει μια αρπαχτή με κάτι τόσο χαμηλότερα των κυβικών του. Αλλά, τουλάχιστον, θα μπορούσε να είναι κάτι που δεν θα του κολλούσε, δικαίως, τη ρετσινιά της υποψηφιότητας στα Χρυσά Βατόμουρα. Δεν είναι ότι τίποτα δεν πηγαίνει καλά, αλλά είναι ότι κανείς δεν προσπαθεί να πάει καλύτερα από τον απόλυτο πάτο. Δεν φταίει καν ότι το χιούμορ είναι ακραία προσβλητικό (έχουμε περιπτώσεις που κι έτσι βγαίνει λίγο γέλιο), αλλά το ότι είναι ανύπαρκτο. Ούτε σοβαρή γραμμή σεναρίου, ούτε ένα αστείο στον στόχο, ούτε αυτοπαρωδία από τον Ντε Νίρο, απλά ένα χοντροκομμένο… «κάτι». Σίγουρα το φιλμ δεν φταίει για την τρύπα του όζοντος, αλλά μπορεί να σας στοιχίσει κάτι σημαντικό: δύο ώρες φουλ κακογουστιάς.

Βαθμολογία: