
Ο Ντέιβ Κόβιτς διευθύνει ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας. Πρόκειται για έναν συνηθισμένο τύπο ανθρώπου εκτός από μία… μικρή λεπτομέρεια: μοιάζει απόλυτα με τον πρόεδρο των ΗΠΑ! Έτσι, όταν ο τελευταίος αποφασίζει να «δραπετεύσει» για δύο μέρες από τις υποχρεώσεις του με την ερωμένη του, ο Ντέιβ στρατολογείται από τους αξιωματούχους του Λευκού Οίκου, προκειμένου να τον αντικαταστήσει προσωρινά. Όμως, η κατάσταση περιπλέκεται όταν ξαφνικά ο πρόεδρος παθαίνει εγκεφαλική συμφόρηση. Ο Ντέιβ αναγκάζεται να τον αντικαταστήσει και προς μεγάλη έκπληξη όλων, τα καταφέρνει καλύτερα και από τον αυθεντικό πρόεδρο.
Σκηνοθεσία:
Ivan Reitman
Κύριοι Ρόλοι:
Kevin Kline … Dave Kovic/William ‘Bill’ Harrison Mitchell
Sigourney Weaver … Ellen Mitchell
Frank Langella … Bob Alexander
Kevin Dunn … Alan Reed
Ving Rhames … Duane Stevenson
Ben Kingsley … Gary Nance
Charles Grodin … Murray Blum
Laura Linney … Randi
Stephen Root … Don Durenberger
Bonnie Hunt … ξεναγός Λευκού Οίκου
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Gary Ross
Παραγωγή: Ivan Reitman, Lauren Shuler Donner
Μουσική: James Newton Howard
Φωτογραφία: Adam Greenberg
Μοντάζ: Sheldon Kahn
Σκηνικά: J. Michael Riva
Κοστούμια: Richard Hornung
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Dave
- Ελληνικός Τίτλος: Ντέιβ: Πρόεδρος για μία Μέρα
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ αυθεντικού σεναρίου.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ) και πρώτου αντρικού ρόλου (Kevin Kline) στην ίδια κατηγορία.
Παραλειπόμενα
- Ο Ross έγραφε το σενάριο την ίδια εποχή που εργάζονταν για την προεδρική καμπάνια του Michael Dukakis.
- Η Warner Bros. ήθελε κάποιο μεγάλο αστέρι να αναλάβει τον κύριο ρόλο, προτείνοντας τους: Arnold Schwarzenegger, Warren Beatty και Kevin Costner.
- Ο Kevin Kline παραλίγο να απορρίψει τον ρόλο, που τότε θα όδευε για τον Beatty, νομίζοντας ότι θα επαναλάβει το ίδιο μοτίβο με το Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα.
- Εκτός από αρκετούς πολιτικούς και προσωπικότητες που κάνουν κάμεο περάσματα, εμφανίζονται ως ο εαυτός τους και οι: Larry King, Jay Leno, Arnold Schwarzenegger, Oliver Stone.
- Το σενάριο έγινε θεατρικό μιούζικαλ το 2018, από μη κερδοσκοπικό θίασο στην Ουάσιγκτον.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/1/2017
Μονάχα στις ΗΠΑ θα ήταν υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου μια ταινία που προσφέρει μονάχα στο πατριωτικό αίσθημα. Κι ενώ η κομεντί του Άιβαν Ράιτμαν ξεκινάει με μια ιδέα αντι-προεδρική (πράγμα απαγορευτικό για τους Αμερικανούς), γρήγορα αναδεικνύει μια νέα διάσταση του αμερικανικού ονείρου (με ένα άγγιγμα από Κάπρα), αυτής του απλού ανθρώπου που μπορεί να φτάσει στα υψηλότερα πατριωτικά κλιμάκια, έστω και για μία ημέρα. Αλλά το χειρότερο είναι ότι εδώ έχουμε υλικό καθαρά για σάτιρα, κι αυτό αναλώνεται σε μια παλιάς κοπής κομεντί με νύξεις υπέρ του Μπιλ Κλίντον (με τη σάτιρα εντέλει να αφορά μονάχα τους δημοκρατικούς Αμερικανούς), ο οποίος εκείνη τη χρονιά αναλάμβανε το προεδρικό έδρανο. Ειρωνικά, λες και η ταινία αυτο-ακυρώνεται μέσω δικής της προφητείας, μια κι ο Κλίντον αποδείχτηκε λιγάκι «μουρντάρης». Ο καθωσπρεπισμός του Λευκού Οίκου δεν αφήνει περιθώρια ούτε για ερμηνείες, με τον Κέβιν Κλάιν και τη Σιγκούρνι Γουίβερ να στέκουν απλά θετικά, και δυνατούς δεύτερους να πηγαίνουν χαράμι.
Βαθμολογία: