Οι Κουνιάδοι

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 31/7/2021

Καλοδεχούμενο πάντα το ισπανικό ταπεραμέντο εντός ενός κωμικού πλαισίου σε ένα φιλμ, αλλά ακόμη πιο ωραία θα ήταν να συνοδευόταν κι από χιούμορ! Γιατί μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει ότι το όλο εγχείρημα βγάζει προς τα έξω ένα κεφάτο κλίμα εκ μέρους των συντελεστών, όπως και μια καλοσύνη, όμως αλήθεια πόση αξία τελικά έχει αυτό σε μια κωμωδία που αυτό που δίνει στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι κάποια μετρημένα χαμόγελα;

Κι ενώ η κεντρική ιδέα προϊδεάζει για μακάβριο χαβαλέ κοενικών αποχρώσεων, το τελικό αποτέλεσμα είναι μια χλιαρή φάρσα που σαν νοοτροπία και στήσιμο παραπέμπει σε μέτρια δουλειά για την τηλεόραση. Από το κείμενο απουσιάζουν στοιχεία που θα το νοστίμευαν, αξιομνημόνευτες ατάκες ή μια πνευματώδης αίσθηση: πρόκειται για γραφή που έχει μπει στον αυτόματο πιλότο. Και το κρίμα είναι ότι μέσα στο όλο μείγμα διακρίνει κανείς και κάποιους ερμηνευτές με ένα εύρος δυνατοτήτων (εναλλάσσει αποτελεσματικά τη σοβαρότητα με την ευθυμία ο Miguel de Lira, ο οποίος σίγουρα ξεχωρίζει από την πρωταγωνιστική τριάδα, ενώ η Paku Granxa εκπέμπει με μεγάλη επιτυχία έναν αέρα αντιπάθειας, που ταυτόχρονα συμβαδίζει με την ελαφρότητα του φιλμ) που χάνονται λιγότερο ή περισσότερο μέσα στη μετριότητα του υλικού με το οποίο έχουν να δουλέψουν. Για το πώς η πλοκή με την τροπή που παίρνει όσο πλησιάζει το φινάλε επιθυμεί να προχωρήσει σε μια feel-good κλιμάκωση με έναν εντελώς εσφαλμένο ηθικά τρόπο, ας μη γίνει εκτεταμένα λόγος…

Η ζημιά γίνεται και λόγω του ότι στο σενάριο μπαίνει και αστυνομικού τύπου ίντριγκα, την οποία ο Tono Lopez δεν ξέρει πώς να μεταχειριστεί για να προκύψει σασπένς, αλλά και να τη συνδυάσει αρμονικά με το κατά τα άλλα ανάλαφρο ύφος της ταινίας του για να μη φαντάζει ξένο σώμα, όπως τελικά συμβαίνει. Στο τέλος, αυτό που παράγεται είναι τόσο υπερβολικά χαλαρό από άποψη δομής, ρυθμών κι ανάπτυξης χαρακτήρων και με τόσο μεγάλη έλλειψη εντάσεων, ώστε είναι δύσκολο για τον θεατή να επενδύσει το ενδιαφέρον του στα όσα ξετυλίγονται επί της οθόνης. Ακόμη και οι προσπάθειες για μια πιο ενισχυμένη και δυναμική γυναικεία παρουσία στον σεναριακό σκελετό πάνε στράφι, γιατί πολύ απλά δεν έχουν νόημα και είναι σαν να ακυρώνονται από τη στιγμή που υπάρχουν τόσα άλλα προβλήματα συσσωρευμένα που τις εμποδίζουν από το να αναδειχθούν. Τουλάχιστον λείπουν οι υπερβολικές χοντράδες.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, σαν κινηματογραφική πρόταση οι «Κουνιάδοι» προσφέρονται μονάχα για θέαση ελαχίστων απαιτήσεων. Αν και δεν πρόκειται για σινεμά του «μηδενικού», δίνει στο κοινό υπερβολικά μικρές ανταμοιβές και συγκινήσεις.

Βαθμολογία: