Η ιστορία ακολουθεί τη νεοϋορκέζα Ρέιτσελ Τσου, όταν θα συνοδεύσει τον επί χρόνια σύντροφό της, Νικ Γιανγκ, στον γάμο του καλύτερου του φίλου στη Σιγκαπούρη και θα γνωρίσει την οικογένεια του Νικ για πρώτη φορά. Σύντομα θα αποδειχθεί ότι το μοναδικό πράγμα πιο τρελό από τον έρωτα είναι η οικογένεια.

Σκηνοθεσία:

Jon M. Chu

Κύριοι Ρόλοι:

Constance Wu … Rachel Chu

Henry Golding … Nicholas ‘Nick’ Young

Michelle Yeoh … Eleanor Sung-Young

Gemma Chan … Astrid Young-Teo

Lisa Lu … Shang Su Yi

Awkwafina … Peik Lin Goh

Ken Jeong … Wye Mun Goh

Sonoya Mizuno … Araminta Lee

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Peter Chiarelli, Adele Lim

Παραγωγή: Nina Jacobson, John Penotti, Brad Simpson

Μουσική: Brian Tyler

Φωτογραφία: Vanja Cernjul

Μοντάζ: Myron Kerstein

Σκηνικά: Nelson Coates

Κοστούμια: Mary E. Vogt

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Crazy Rich Asians
  • Ελληνικός Τίτλος: Τρελά Πλούσιοι

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: Crazy Rich Asians του Kevin Kwan.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ) και πρώτου γυναικείου ρόλου (Constance Wu) στην ίδια κατηγορία.

Παραλειπόμενα

  • Η ταινία είχε ανακοινωθεί από το 2013, όταν και αποκτήθηκαν τα δικαιώματα του βιβλίου.
  • Πρώτη σημαντική χολιγουντιανή ταινία με αμερικανο-ασιάτες στο επίκεντρο, μετά το 1993 και το The Joy Luck Club.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο σκηνοθέτης και ο υπεύθυνος για τα τραγούδια Gabe Hilfer ξεκίνησαν αναζητώντας γνωστά τραγούδια που αφορούν το χρήμα. Επειδή ήθελαν ένα σάουντρακ σε διάφορες γλώσσες, έψαξαν για κινεζικά τραγούδια από τα 1950 και τα 1960, όπως και πιο σύγχρονα, ενώ τέλος έκαναν αναζήτηση στο YouTube να δουν τι είναι δημοφιλές στη μανδαρινική γλώσσα.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/12/2018

Δεν θα ξεκινούσα με το αθάνατο γαλατικό «είναι τρελοί αυτοί οι Ασιάτες», αλλά «είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικανοί». Κι αυτό επειδή Ασιάτες τρελούς στην εν λόγω ταινία δεν βλέπεις, μα από την άλλη βλέπεις να εκθειάζεται το φιλμ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και να συμπεριλαμβάνεται σε λίστες βραβείων στις ΗΠΑ (γιατί όχι να το δούμε και για κάνα Όσκαρ σεναρίου). Ναι, λογικό είναι να επιθυμούν μία ακόμα σύσφιξη με την πάμπλουτη ασιατική αγορά, αλλά μη μας δουλεύουν κιόλας…

Αν θέλει εξαρχής κανείς να πει κάτι καλό για την ταινία του Jon M. Chu (δημιουργός των «θαυμαστών» «Jem and the Holograms», «G.I. Joe: Αντίποινα», «Justin Bieber: Never Say Never» και κάποιων «Step Up»), αυτό είναι ότι εντάξει, είναι καλογυρισμένη. Χωρίς κάποιο ύφος που θα την έκανε στο ελάχιστο ξεχωριστή, έχει ένα ευπρεπές και ζάμπλουτο κάδρο εικόνας, και γενικά τεχνικά λειτουργεί. Από την άλλη, αρνητικές δεν θα τις έλεγες τις ερμηνείες, αλλά αν λάβεις υπόψιν ότι μιλάμε για ταινία που στηρίζεται σε αυτές, ούτε οσκαρικές θα τις πεις. Και περνάω μάνι-μάνι στην εξής απορία: αν πήγαινε ο Γιάννης Δαλιανίδης στο Χόλιγουντ θα γέμιζε το ραφάκι του τζακιού του με χρυσά αγαλματάκια; Γιατί, να με συγχωρέσετε, θα είχε πολλά μαθήματα να διδάξει στους συγκεκριμένους σεναριογράφους, ως προ το πώς μπολιάζεις χιούμορ σε μελό καταστάσεις. Ακόμα και η ανάλογη για τους Αμερικανούς περίπτωση του «Γάμος αλά Ελληνικά» προσάρμοζε καλύτερα τα κομεντί στοιχεία με την εθνογραφία και το ρομάντζο.

Μίλησε κανείς για κομεντί; Δεν φταίω εγώ, έτσι αυτοπροσδιορίζεται το φιλμ. Γιατί εάν καταφέρει κάποιος να γελάσει με όσα βλέπει, είναι σίγουρο πως παράλληλα με τη θέαση τού καθαρίζουν αβγά! Μιλάμε για καθαρό μελό με δραμεντί στοιχεία, όπου οι κάνα-δύο ας πούμε κωμικοί χαρακτήρες είναι πιο κρύοι κι από κασάτο. Από την άλλη, ολούθε μυρίζει κοινωνική σάτιρα, αλλά… ποιος είναι ο στόχος της εντέλει; Οι Κινέζοι; Οι Πλούσιοι; Οι πλούσιοι Κινέζοι; Αν ήταν οι Κινέζοι, δεν νομίζω ότι οι «rich & the famous» αυτών εκφράζουν κατά βάση την ταυτότητα τους ως λαό, θα ήταν και προσβολή να το εκλάβουμε έτσι. Οι πλούσιοι; Ούτε αυτοί μάλλον, αφού όλοι καταλήγουν αγγελούδια, κι ενώ έτσι κι αλλιώς κανείς δεν επαναστατεί εναντίων τους (για να μη μιλήσουμε για τα κίνητρα της και καλά παρακατιανής ηρωίδας). Οι πλούσιοι Κινέζοι; Αν και ακόμα κι εδώ θα σας απαντούσα όχι, η καλύτερη απάντηση είναι να πει κανείς «ποιος άραγε νοιάζεται για αυτούς ως προς τα ήθη τους, αλλά και γιατί νομίζουμε ότι διαφέρουν ιδιαίτερα από τους πλούσιους ολόκληρου του πλανήτη;». Γενικά, αν αναζητείτε ηθογραφία πάνω στους Κινέζους, θα σας σύστηνα ένα κάρο ταινίες, αλλά ποτέ αυτή.

Αφού ξεδιαλύναμε ότι ούτε νόημα υπάρχει εδώ μέσα, μα ούτε και χιούμορ, θα μπορούσαμε να το κρίνουμε ως είναι, αυτό είναι άλλωστε και το δίκαιο, δηλαδή ένα ανάλαφρο -προς το πούπουλο- μελόδραμα. Κι εδώ είναι τα χειρότερα… Τι να δει κανείς ελληνικό μελό των 1960 με την καλή πλην φτωχική αγαπημένη, τον όμορφο, καλοσυνάτο και πάμπλουτο γαμπρό, αλλά και την απαραίτητη κακιά μητριά (η αείμνηστη Τασσώ Καββαδία θα απέδιδε μια χαρά εδώ τον ρόλο…), ένα και το αυτό. Καμία ευστροφία σε διαλόγους, καμία ανησυχία για τα τεκταινόμενα, ένα φινάλε αναμενόμενο από χιλιόμετρα και δύο ολόκληρες ώρες από τη ζωή μας για να προβληματιζόμαστε περί του γιατί εντέλει όλη αυτή η φασαρία.

Είπαμε λοιπόν να συσφίξουμε τα πορτοφόλια Άπω Ανατολής και Δύσης, αλλά μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας. Και μπορεί να μοιάζει ότι έχω ανεβάσει πίεση, αλλά όχι, το έργο είναι απλά μέτριο, ως προς το ότι εκεί που στοχεύει (στις αθεράπευτα ρομαντικές κυρίες) δεν είναι δα και προσβλητικό, κι ενώ μιλάμε για μια ευπρεπέστατη και σίγουρα ζάμπλουτη παραγωγή (έπεσε πολύ χρήμα, για να βγει πολύ χρήμα). Αλλά, επαναλαμβάνω ξανά… μη δουλευόμαστε…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *