Χριστούγεννα με το… Ζόρι! (2004)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Λούθερ και η Νόρα Κρανκ, μπουχτισμένοι από το «πανηγύρι» των Χριστουγέννων, αποφασίζουν να περάσουν τις γιορτές στην Καραϊβική. Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο! Την τελευταία στιγμή, η κόρη τους αποφασίζει να περάσει τα Χριστούγεννα μαζί τους στο σπίτι, μαζί με τον νέο της αρραβωνιαστικό. Οι Κρανκ πρέπει τώρα να δημιουργήσουν εορταστική ατμόσφαιρα… με το ζόρι. Και έχουν μόνο 12 ώρες στη διάθεσή τους.

Σκηνοθεσία:

Joe Roth

Κύριοι Ρόλοι:

Tim Allen … Luther Krank

Jamie Lee Curtis … Nora Krank

Dan Aykroyd … Vic Frohmeyer

Julie Gonzalo … Blair Krank

M. Emmet Walsh … Walt Scheel

Elizabeth Franz … Bev Scheel

Erik Per Sullivan … Spike Frohmeyer

Cheech Marin … αστυνομικός Salino

Jake Busey … αστυνομικός Treen

Austin Pendleton … Marty

Felicity Huffman … Merry

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Chris Columbus

Παραγωγή: Michael Barnathan, Chris Columbus, Mark Radcliffe

Μουσική: John Debney

Φωτογραφία: Don Burgess

Μοντάζ: Nick Moore

Σκηνικά: Garreth Stover

Κοστούμια: Susie DeSanto

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Christmas with the Kranks
Ελληνικός Τίτλος: Χριστούγεννα με το… Ζόρι!

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Skipping Christmas του John Grisham.

Παραλειπόμενα

Πρώτος πήρε τα δικαιώματα του βιβλίου του 2001 ο Joe Roth, κάτι όμως που αργότερα έκανε και ο Chris Columbus. Όταν ο δεύτερος έγραψε το σενάριο, κάλεσε τον Roth να το σκηνοθετήσει.
Στο trailer υπάρχουν αρκετά στιγμιότυπα που δεν φαίνονται επί της ταινίας.
Η Ally Sheedy ήταν υποψήφια για τη Νόρα.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/12/2020

Οι Κρανκ πάσχουν από αρκετά κινηματογραφικά μειονεκτήματα. Βασικά, ούτε οι χαρακτήρες έχουν κάποια σαφή δομή, ούτε η πλοκή χρειάστηκε βασανιστική σκέψη από κάποιον για να τη σκαρφιστεί, αλλά κυρίως πρόκειται για «ζούφια» σάτιρα, που περισσότερο εξυψώνει παρά γειώνει το αμερικανικό όνειρο.

Έλα όμως που έστω και με ένα χιούμορ που δεν πιάνει ποτέ κορυφή, έχουμε μία από αυτές τις ταινίες που κρίνονται ιδανικές για χριστουγεννιάτικη τηλεόραση. Και το «τηλεόραση» είναι υπογραμμισμένο, μια κι αν το έβλεπες σε μεγάλη οθόνη, ίσως ένιωθες να σου κλέβουν το πορτοφόλι. Κι αυτό επειδή βγάζει αυτό το αίσθημα της οικογενειακής ζεστασιάς επί των εορτών, που όμως δεν έχει σχέση άμεση με την τέχνη ή κάποια σκηνοθετική αντίληψη.

Έχοντας λοιπόν ως μοναδική προσδοκία μια ξεκούραστη κι ανάλαφρη θέαση με κάποιο στολισμένο δέντρο παραδίπλα, τόσο τα παθήματα των Κρανκ, όσο και ο γενικός σλάπστικ χαβαλές άλα Γκρίσγουολντ που -τουλάχιστον…- προσπαθεί να αναδυθεί από το φιλμ, είναι ιδανικά για τη «δουλίτσα» που τα θέλουμε. Δεν είναι βασικά δίκαιο να κρίνεις την εν λόγω ταινία με όρους κινηματογραφικούς (όχι πως θα τους αγνοήσεις κιόλας επί των τυπικών), αλλά με αυτούς που η ίδια θέτει, κι ας είναι ενός… sweet-home-cinema.

Βαθμολογία: