Μια παρέα 20χρονων πλουσιόπαιδων οργανώνει ένα πάρτι σε μια απομονωμένη έπαυλη, όπου ένα παιχνίδι μετατρέπεται σε μια απόλυτα τρομακτική, και τελικά θανάσιμη εμπειρία.
Σκηνοθεσία:
Halina Reijn
Κύριοι Ρόλοι:
Amandla Stenberg … Sophie
Maria Bakalova … Bee
Myha’la Herrold … Jordan
Chase Sui Wonders … Emma
Rachel Sennott … Alice
Lee Pace … Greg
Pete Davidson … David
Conner O’Malley … Max
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Sarah DeLappe
Στόρι: Kristen Roupenian
Παραγωγή: Ali Herting, David Hinojosa
Μουσική: Disasterpeace
Φωτογραφία: Jasper Wolf
Μοντάζ: Julia Bloch, Taylor Levy
Σκηνικά: April Lasky
Κοστούμια: Katina Danabassis
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Bodies Bodies Bodies
- Ελληνικός Τίτλος: Πρόσεξε τα Νώτα σου
Παραλειπόμενα
- Πρώτη σκηνοθετική δουλειά στις ΗΠΑ για την ολλανδή ηθοποιό Halina Reijn. Το 2019 είχε κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, αλλά στη χώρα της.
- Το 2018, η A24 αγόρασε ένα ακατέργαστο σενάριο από την Kristen Roupenian, και το παρέδωσε στην Chloe Okuno ώστε να το ολοκληρώσει και να το σκηνοθετήσει. Με την ανακοίνωση των πρώτων ονομάτων του καστ το 2021, άλλαξε και το όνομα της σκηνοθέτιδος.
- Η Maria Bakalova είχε δηλώσει πως φοβάται τις ταινίες τρόμου, και δέχτηκε την εδώ συμμετοχή της λόγω του ότι ήταν μια ταινία της A24, άρα θα πήγαινε “βαθύτερα” από μια απλή ταινία του είδους. Μαζί όρισε την ταινία ως μια “R κωμωδία”.
- Γνωστή ήδη για τις θεατρικές της επιδόσεις, η Sarah DeLappe υπογράφει εδώ το πρώτο της κινηματογραφικό σενάριο, κερδίζοντας μια αντίστοιχη υποψηφιότητα στα βραβεία Film Independent Spirit.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το σχεδόν εξολοκλήρου θηλυκό σάουντρακ έβγαλε κι ένα σινγκλ: το Hot Girl με την Charli XCX.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 26/2/2024
Μπορεί το «πίσω κείμενο» με το φινάλε να αναγάγει την ταινία ως μια σκοτεινή σάτιρα πάνω στην ανθρώπινη φύση, τίποτα δεν είναι όμως κωμικό κατά την υπόλοιπη διάρκεια του φιλμ.
Πριν απ’ όλα, η δουλειά της Halina Reijn αποπνέει μια φρεσκάδα και μια νέα αντίληψη πάνω στο «πονεμένο» νεανικό φιλμ τρόμου. Οι φόνοι εδώ είναι μόνο ο κινητήριος μοχλός για ένα ψυχολογικό θρίλερ διαλόγων, όπου ο άνθρωπος γίνεται έρμαιο του εσωτερικού του σκοταδιού. Σαν ένα πείραμα που πήγε τελείως στραβά αλλά και -αναλόγως τις προθέσεις- στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, το σενάριο μάς λέει ότι υπό συγκεκριμένες συνθήκες όλοι μας είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι. Και μπορεί αυτό να ακούγεται μισανθρωπικά μακάβριο, αλλά το κείμενο ξέρει να καλύπτει τα επιμέρους κενά του, και να δικαιολογεί τα συμπεράσματα του.
Πέρα όμως από αυτά, υπάρχει έντονη η αίσθηση του σύντομου. Ίσως φταίει για αυτό ότι καταναλώνει αρκετό χρόνο μέχρι να μπει στο ζουμί, κατά τον οποίο δεν έχει καταφέρει να ανοίξει αρκετά τους χαρακτήρες του. Μπορεί να αρκεί αυτό όσον αφορά ότι συμπερασματικά θέλει να τονίσει το «οποιοσδήποτε» αντί των «συγκεκριμένων», αλλά πρέπει κι εμείς ως θεατές να ενσωματωθούμε μέσα τους ώστε να αναζητήσουμε τα δικά μας αδύναμα κείμενα. Ούτε το μυστήριο λειτουργεί σαν αληθινό «whodunnit», μια και πρώτον οι περισσότεροι φόνοι έχουν φανερό θύτη, αλλά και οι ήρωες είναι υπό την επήρεια ναρκωτικών, και αργεί να πάρει μπρος το κεφάλι τους σε αυτονόητες υποθέσεις και συμπεράσματα, όπως πχ το να είναι ολότελα εξωγενής ο κίνδυνος.
Στα θετικά καταγράφονται οι ερμηνείες, χωρίς να έχουν απαραίτητα χημεία μεταξύ τους, αλλά και το συνεχόμενο σκοτάδι που δημιουργεί εκείνη την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μιας ταινίας τρόμου (απαραίτητο και για τη σύμβαση να συμβούν όσα παρακολουθούμε), ένα είδος που το σενάριο σε ελάχιστες στιγμές αγγίζει αληθινά. Έχουμε λοιπόν μια πετυχημένη ανανέωση του είδους, σωστά στοχευμένη ως προς τις προθέσεις της, αλλά όχι στην εντέλεια και σφαιρικά δουλευμένη όπως ίσως θα συνέβαινε με ένα σενάριο που θα κοιτούσε και παρακάτω από τη σύνδεση του με τον νοηματικό πυρήνα του φινάλε.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
