Οι Πρωτάρηδες

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Beginners

Ελληνικός Τίτλος: Οι Πρωτάρηδες

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου (Christopher Plummer).
• Χρυσή Σφαίρα δεύτερου αντρικού ρόλου (Christopher Plummer).
• Βραβείο Bafta δεύτερου αντρικού ρόλου (Christopher Plummer).

Παραλειπόμενα

• Γυρίστηκε με την ψηφιακή κάμερα Red One.
• Μεγάλο κομμάτι του σεναρίου βασίζεται σε αυτοβιογραφικές εμπειρίες του δημιουργού.
• Στα 82 του, ο Christopher Plummer έγινε η γηραιότερος νικητής Όσκαρ ερμηνείας, ξεπερνώντας το ρεκόρ της Jessica Tandy.
• Μετά την εμπειρία των γυρισμάτων, ο Ewan McGregor αποφάσισε να αποκτήσει για πρώτη φορά στη ζωή του έναν σκύλο.
• Ο Mike Mills δεν είχε προβλέψει να είναι Γαλλίδα η Άννα, αλλά επειδή έβλεπε ότι η Laurent δεν μπορούσε απόλυτα να αποβάλει την προφορά της, αναγκάστηκε και το άλλαξε.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 18/8/2011

Μου άρεσε. Και μου άρεσε επειδή έχει ύφος, έχει κάτι το αναγνωρίσιμα δικό του. Ο Mike Mills δεν ήταν κακός ούτε στο Ο Πιπίλας του 2005, αλλά εδώ είναι που κατασταλάζει σε κάτι που αξίζει αληθινά. Η ταινία του περιέχει «κολπάκια» που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε νεανικές κωμωδίες, μια γλυκόπικρη υφή που χαρακτήριζε τον Woody Allen παλιότερων χρόνων (της μέσης περιόδου, όπως συνηθίζω να λέω) και μια σατιρική εικόνα των ΗΠΑ, όπως την αντιλαμβάνεται ο δημιουργός. Αυτό το κράμα δεν εμπεριέχει τα απόλυτα συστατικά, και δυστυχώς δεν είναι κάτι που θα προσπεράσετε εύκολα, αλλά δεν παύει να είναι δημιουργία. Και μια δημιουργία αξίζει σεβασμό.

Εν μέσω ποιητικής αδείας, παρεμβάλλονται τα χίλια-μύρια για να ξεκολλήσει η πρώτου προσώπου αφήγηση του ήρωα, κι όλες οι παρεμβάσεις βοηθούν τον κωμικό τομέα και κρίνονται πετυχημένες. Αποσυμφορίζουν κάτι που θα μπορούσε να είναι αφόρητα τραγικό, βοηθούν στο να μη γίνει η ταινία κοινότυπη. Ως συνολικό στυλ όμως επιλέγεται ένα σταθερό μοτίβο, που έστω και στο ελάχιστο κουράζει. Μαζί, είναι αρκετά άνισες οι ερμηνείες, με τον Plummer να αξίζει για Όσκαρ και τους νεότερους να μην μπορούν να αγγίξουν τους ρυθμούς του. Προσωπικά, θα είχα μπερδευτεί με το ποιόν της ταινίας, διαβάζοντας την παρούσα κριτική, αλλά εκεί είναι η «μαγκιά». Το έργο γράφει με έναν ιδιότυπο δικό του τρόπο, κι «αυτό-συγχωρεί» τα ελαττώματα του, ώστε αφήνει μια πολύ θετική εντύπωση με το πέρας του. Είναι, δε, για όλες τις ηλικίες, αν και οι νεότερες θα χρειάζονταν πρώτα ένα μικρό, νοσταλγικό, διάβασμα.

Βαθμολογία: