Ένα Όμορφο Αγόρι

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 20/2/2019

Το χρονικό της σχέσης ενός πατέρα με τον εξαρτημένο στην κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη γιο του, βασισμένο σε δυο βιβλία του δημοσιογράφου David Sheff που έγραψε για την προσωπική του εμπειρία με το δικό του γιο, Nic.

Ο βέλγος σεναριογράφος και σκηνοθέτης Φέλιξ Βαν Γκρόνινγκεν έγινε πιο γνωστός στο ελληνικό κοινό με τα Ραγισμένα  Όνειρα (The Broken Circle Breakdown) του 2012, αλλά η τωρινή του ταινία Ένα Όμορφο Αγόρι είναι περισσότερο συγγενική με έργα του όπως τα The Misfortunates του 2009 και Belgica του 2016, όπου και στα δυο οι ήρωες είναι επιρρεπείς στο ποτό ή την ηρωίνη – άλλωστε και το ζευγάρι του Broken Circle είναι κατά μία έννοια εθισμένο σε μια μεθυστική ευτυχία μέχρι να έρθει η αρρώστια του παιδιού να τους δοκιμάσει. Ο Γκρόνινγκεν μοιάζει να θέλει να νοιώσει τους ήρωές του όχι αποκλειστικά ως προς το πρόβλημα, αλλά και ως προς το βίωμα της ανάτασης που οι ουσίες δημιουργούν.

Επί του προκειμένου: παρόλο που στα δυο βιβλία αναφέρονται οι σκληρές στιγμές της στέρησης ή των συμβιβασμών προκειμένου να εξασφαλιστεί μια δόση (έως και πορνεία), το σενάριο (που έγραψε ο σκηνοθέτης μαζί με τον Luke Davies που είχε παρόμοιες εμπειρίες) παρακάμπτει τέτοια δραματικά στοιχεία προκειμένου να παρακολουθήσει τις επαφές πατέρα γιου, που ακόμα και σε στιγμές κρίσεις δεν παύουν να διαπνέονται από μια αγάπη και τρυφερότητα που υπάρχει. Αγάπη και τρυφερότητα που ζωγραφίζουν και όλα τα φλας-μπακ στην παιδική ηλικία του Νικ (τα ονόματα δεν άλλαξαν). Δεν έχουμε να κάνουμε με τη γνωστή ρουτίνα μιας ταινίας όπου τα πλάνα και το μοντάζ χτυπάνε κόκκινο για να εισπράξουμε οι θεατές τη ναρκομανία ως θρίλερ. Οι ήρωες πάσχουν αλλά δεν κραυγάζουν. Μια άλλη διαφορά από το φιλμικό είδος είναι ότι ο λόγος που ο Νικ οδηγήθηκε στις ουσίες και το ποτό δεν είναι μια κακή ζωή που βίωσε στην παιδική του ηλικία. Μπορεί μεν οι γονείς του να έχουν χωρίσει και ο πατέρας να έχει δημιουργήσει μια νέα οικογένεια (με την οποία μεγάλωσε ο Νικ), αλλά ποτέ δεν έλειψε η αγάπη ανάμεσα στα μέλη της, ενώ οι σχέσεις με τη βιολογική μητέρα παρέμειναν καλές. Όπως εξηγεί κάποια στιγμή ο Νικ, δοκιμάζοντας στην εφηβεία του κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη, ο κόσμος όπως τον εισέπραττε, από ασπρόμαυρος έγινε technicolor. Παιδί με ευφυΐα και επιδόσεις στα γράμματα, επέλεξε μια ουσία που του παρείχε μια μέγιστη ευφορία κι αντιληπτικότητα, άσχετα με το τίμημα της εξάρτησης και των κινδύνων υγείας. Από την άλλη μεριά, ο πατέρας, προσπαθώντας να κατανοήσει, παραστέκει στο δράμα είτε ζώντας μαζί είτε εξ αποστάσεως (ο Νικ σε κέντρα αποτοξίνωσης, σε κάποιο κολέγιο ή εξαφανισμένος), υπομένοντας και τα σκαμπανεβάσματα και τη δικαιολογημένη κούραση της νέας του γυναίκας που αρχίζει να στερεύει από κατανόηση. Αυτό που εντέλει παρακολουθούμε είναι ακριβώς την αντοχή μιας σχέσης (καλά ριζωμένης στην παιδική ηλικία) που το πρόβλημα δεν μπόρεσε να διαλύσει, ενώ η ζωή συνεχίζεται (ακόμη) χωρίς εχέγγυα αλλά με συναίσθημα κι ελπίδα. Η αφήγηση λοιπόν μοιάζει σαν ένα αργό μινιμαλιστικό επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο, που στην πορεία διαφοροποιείται με σκαμπανεβάσματα. Αυτή η αίσθηση ενός αργού χρόνου που κυλάει, μας οδηγεί να αισθανθούμε το δράμα με πιο ουσιώδη τρόπο απ’ ό,τι θα προκαλούσε μια «θορυβώδης» σκηνοθετική επίδειξη. Οι Στιβ Καρέλ και Τιμοτέ Σαλαμέ είναι εξίσου δημιουργοί του φιλμ. Αν οι ερμηνείες τους δεν είχαν την εσωτερικότητα που κατάφεραν, θα μπορούσε, ίσως, το όλο εγχείρημα να έμοιαζε με διδακτική ταινία που παίζεται σε κέντρα αποτοξίνωσης.

Βαθμολογία: