Η Αλίκη Μέσα από τον Καθρέφτη (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Αλίκη έχει πια μεγαλώσει και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα που δεν έχει τρόπο να λύσει. Τότε περνάει μέσα από τον καθρέπτη, για να βρεθεί ξανά στη Χώρα των Θαυμάτων, όπου εκεί ο Τρελός Καπελάς έχει πέσει σε κατάθλιψη. Μόνο αυτή είναι ικανή να τον βοηθήσει, κι έτσι ξεκινάει μια οδύσσεια με πρώτη στάση το βασίλειο του Χρόνου, περνώντας έπειτα σε έναν ωκεανό χωροχρόνου με μια μαγική μηχανή, αναζητώντας τη χαμένη οικογένεια του Καπελά, αλλά κι έναν τρόπο να σταματήσει τη νέα συνωμοσία της Κόκκινης Βασίλισσας.

Σκηνοθεσία:

James Bobin

Κύριοι Ρόλοι:

Mia Wasikowska … Alice Kingsleigh

Johnny Depp … Tarrant Hightopp/ο Τρελός-Καπελάς

Anne Hathaway … Mirana/η λευκή βασίλισσα

Helena Bonham Carter … Iracebeth/η κόκκινη βασίλισσα

Matt Lucas … Tweedledee/Tweedledum

Rhys Ifans … Zanik Hightopp

Sacha Baron Cohen … Time

Lindsay Duncan … Helen Kingsleigh

Leo Bill … λόρδος Hamish Ascot

Geraldine James … λαίδη Ascot

Ed Speleers … James Harcourt

Richard Armitage … βασιλιάς Oleron

Andrew Scott … Δρ Addison Bennet

Alan Rickman … Absolem (φωνή)

Stephen Fry … ο γάτος του Τσεσάιρ (φωνή)

Michael Sheen … Nivens McTwisp (φωνή)

Timothy Spall … Bayard Hamar (φωνή)

Barbara Windsor … Mallymkun (φωνή)

Matt Vogel … Wilkins (φωνή)

Paul Whitehouse … Thackery Earwicket/ο μαρτιάτικος λαγός (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Linda Woolverton

Παραγωγή: Tim Burton, Joe Roth, Jennifer Todd, Suzanne Todd

Μουσική: Danny Elfman

Φωτογραφία: Stuart Dryburgh

Μοντάζ: Andrew Weisblum

Σκηνικά: Dan Hennah

Κοστούμια: Colleen Atwood

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Alice Through the Looking Glass
Ελληνικός Τίτλος: Η Αλίκη Μέσα από τον Καθρέφτη

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (1951)
Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (2010)

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστορήματα (χαρακτήρες): Alice’s Adventures in Wonderland και Through the Looking-Glass του Lewis Carroll.

Παραλειπόμενα

Σίκουελ της εκδοχής του 2010 του Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, αλλά τώρα ο Tim Burton συμμετέχει μόνο ως παραγωγός.
Βασίζεται μονάχα σε λεπτομέρειες στο Through the Looking-Glass του Lewis Carroll, γραμμένο το 1871, έξι χρόνια μετά την Αλίκη.
Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
Το φιλμ είναι αφιερωμένο στον Alan Rickman, που έφυγε από τη ζωή τέσσερις μήνες πριν την πρεμιέρα.
Ούτε τα ένα τρίτο από τα έσοδα της πρώτης ταινίας δεν έπιασε αυτό το σίκουελ στα ταμεία, μια και με μπάτζετ 170 εκατομμύρια δολάρια, εισέπραξε 299,5.
Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Στεφανία Φιλιάδη (Αλίκη), Γιάννης Στεφόπουλος (Χρόνος), Ανδρέας Ευαγγελάτος (Ζάνικ Ημιψηλάς/Γουίλκινς), Πέτρος Σπυρόπουλος (ΜακΤουΐσπ), Βίνα Παπαδοπούλου (Μαλίκμαν), Σπύρος Μπιμπίλας (Θάκερι), Χρήστος Συριώτης (Άμις), Σοφία Τσάκα (Ίρασμπεθ), Άριελ Κωνσταντινίδη (Μιράνα), Κατερίνα Γκίργκις (Έλεν Κίνγκσλι), Χρήστος Θάνος (Καπελάς Τάραντ), Νίκος Νίκας (Αβεσσαλώμ), Βίκυ Καρατζόγλου (βασίλισσα Έλσμιρ), Ζωή Κατσάτου (Αλεξάντρα Άσκοτ), Μανώλης Γιούργος (Μπάγιαρντ), Τηλέμαχος Κρεβάικας (Γάτος Τσέσαϊρ), Δημήτρης Δημόπουλος (Τουίντλντι /Τουίντλνταμ), Στέλιος Ψαρουδάκης (Χάρκορτ), Ματίνα Κρεβάικα, Έλλη Πικροδημήτρη, Ντίνος Πικροδημήτρης, Στέλλα Μπονάτσου, Γιώργος Σκουφής, Πάνος Τοψίδης, Γιάννης Υφαντής. Σκηνοθετική επιμέλεια/Μετάφραση: Σοφία Τσάκα.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Η Pink κλείνει την ταινία με το δικό της, Just Like Fire, που βγήκε και σε σινγκλ.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 29/7/2018

Είναι αλήθεια ότι ο James Bobin δεν είναι Burton, ακόμα κι αν η άμεση σύγκριση του επέρχεται σε εποχές που ο δεύτερος ρέει στον κατήφορο του. Αλλά σε σχέση με το συνολικό υλικό που διαχειρίστηκε με τα Μάπετς, μάλλον εδώ έχει στα χέρια του έναν όγκο που δεν μπορούσε εύκολα να μην αποβεί τουλάχιστον ενδιαφέρων. Κι έτσι, ενώ δεν έχουμε αυτό τον όμορφο παροξισμό της πρώτης Αλίκης, το καθαρό αυτή τη φορά σενάριο δίνει σπόρους για να γεννηθεί ένα αξιοπρεπές blockbuster, από αυτά που -τουλάχιστον για όσο διαρκούν- δεν μετανιώνεις τα λεφτά σου.

Καταρχάς, η Mia Wasikowska μπορεί να μεγάλωσε κάπως, αλλά δεν έχει χάσει δράμι από αυτή την αθωότητα που θέλαμε για το βλέμμα της Αλίκης. Κατά δεύτερον, ο Sacha Baron Cohen είναι ιδανικός ως Χρόνος, ακόμα κι αν δεν του προσφέρονται οι χιουμοριστικές ατάκες που θα έδιναν ένα εξτρά χρώμα στον ρόλο του και στην ταινία. Σταματώντας λιγάκι εδώ, το ύφος συνολικά παραείναι σοβαρό για το συγκεκριμένο θέαμα, ενώ η ασθενής παρουσία άσφαιρου χιούμορ πιο πολύ ζημιά κάνει. Κατά τρίτον, ιδέες υπάρχουν, ορίτζιναλ κιόλας θα τις έλεγες μάλλον, απλά δεν είναι στο κλίμα της παραμυθένιας Αλίκης του Lewis Carroll, αφού λείπει το φαντασιακό παράδοξο, μοιάζοντας πιότερο με επιστημονική φαντασία.

Αυτό το τελευταίο είναι που δεν βοηθάει να δέσουν ορθά και οι ήδη υπάρχοντες ήρωες από το πρώτο έργο, με τη γενική νέα λογική. Ξαφνικά, όλα φαντάζουν εκλογικευμένα, παρά πίσω από τον καθρέπτη. Δεν υπάρχει η τόλμη επί του κειμένου, παρά μόνο μια γενική προσοχή να βγάζουν όλα νόημα. Ακόμη κι ο Johnny Depp είναι σκιά του εαυτού του σε σχέση με την ταινία του Burton, και μονάχα ίσως η Helena Bonham Carter βοηθάει το φιλμ να ξεφύγει κάπως από την «πολιτική του ορθότητα».

Πάνω από όλα, όμως, μα με την προϋπόθεση πως το ξεκόβεις τελείως από τη λογική ότι βλέπεις μια συνέχεια της διάσημης Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, έχουμε μια καλοστημένη οικογενειακή περιπέτεια, που δεν θα απογειωθεί, αλλά δεν θα πέσει κιόλας με τα μούτρα στο χώμα. Η ώρα περνάει σχετικά ευχάριστα, κάνεις και δύο υπερβατικές σκέψεις περί χρόνου (όχι βέβαια πως βοηθάει ως προς αυτό ιδιαίτερα και το κείμενο), κι έπειτα πας για ύπνο, όπου εκεί σε περιμένει το όνειρο, κάτι σίγουρα πλησιέστερο σε αυτό που έπρεπε κι εδώ να δεις…

Βαθμολογία: