
Μετά την Καταιγίδα
- Adrift
- 2018
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Βιογραφία, Δραματικό Θρίλερ, Επιβίωσης, Εποχής, Περιπέτεια
- 31 Μαΐου 2018
1983. Μετά το χτύπημα του πιο φονικού τυφώνα στην ιστορία του Ειρηνικού ωκεανού, η Τάμι Όλντμαν ξυπνά στη μέση της θάλασσας για να βρει τον αρραβωνιαστικό της άσχημα τραυματισμένο και το σκάφος τους κατεστραμμένο. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να επικοινωνήσει με κάποιον ή να βγει από τον ωκεανό, καθώς το πλησιέστερο λιμάνι είναι 1.500 μίλια μακριά. Με τον χρόνο να την κυνηγά και τις μνήμες του δυστυχήματος να δυναμώνουν, η Τάμι πρέπει να βρει γρήγορα ένα τρόπο για να σώσει τον εαυτό της και τον άνδρα που αγαπά.
Σκηνοθεσία:
Baltasar Kormakur
Κύριοι Ρόλοι:
Shailene Woodley … Tami Oldham
Sam Claflin … Richard Sharp
Jeffrey Thomas … Peter Crompton
Elizabeth Hawthorne … Christine Crompton
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Aaron Kandell, Jordan Kandell, David Branson Smith
Παραγωγή: Aaron Kandell, Jordan Kandell, Baltasar Kormakur, Shailene Woodley
Μουσική: Volker Bertelmann
Φωτογραφία: Robert Richardson
Μοντάζ: John Gilbert
Σκηνικά: Heimir Sverrisson
Κοστούμια: Amanda Neale
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Adrift
- Ελληνικός Τίτλος: Μετά την Καταιγίδα
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: Red Sky in Mourning: A True Story of Love, Loss, and Survival at Sea των Tami Ashcraft, Susea McGearhart.
Παραλειπόμενα
- Στις διαπραγματεύσεις έμεινε ο Miles Teller για τον ρόλο του Ρίτσαρντ, κι ενώ αν έπαιζε θα ήταν η πέμπτη φορά που θα ζευγάρωνε κινηματογραφικά με τη Shailene Woodley.
- Πάνω από το 90 τοις εκατό του φιλμ γυρίστηκε στη θάλασσα (στα νησιά Φίτζι). Ένα ημερήσιο γύρισμα μπορούσε να κρατάει και 12 ώρες, με την ξηρά να μη φαίνεται καν.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Στην ταινία ακούγονται δύο κομμάτια του Tom Waits. Το Picture in a Frame στην αυθεντική του έκδοση, και το Hope I Don’t Fall in Love with You ερμηνευμένο από την ισλανδή Emiliana Torrini.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/1/2019
Δύσκολο να προσαρμόσεις τα σκηνοθετικά «πιστεύω» ενός ευρωπαίου δημιουργού στους κανόνες του Χόλιγουντ, κάτι που κοστίζει και στη συγκεκριμένη ταινία. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, αλλά φανερά δίχως υλικό που να δικαιολογεί το γιατί δεν έχουμε απλά ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ. Αυτό ο Μπαλτάσαρ Κορμακούρ προσπαθεί να το «μπαλώσει» ανακατεύοντας τους χρόνους δράσης, και παρεμβάλλοντας μια ανατροπή, έστω και με το ζόρι. Η κάμερα του δεν είναι καθόλου κακή, έχει κι αρωγό τη δύναμη της φύσης, ενώ και το ολιγομελές καστ υπακούει στον ρόλο του. Το θέμα είναι ότι η προσπάθεια του συμπαθή ισλανδού σκηνοθέτη να μπολιάσει λίγο ενδιαφέρον παραπάνω στο στόρι του, χωρίς την ίδια ώρα να θέλει να χάσει τη δημιουργική του καταγωγή, κοστίζει πολύπλευρα. Χάνει την ευκαιρία να κερδίσει τα μέγιστα από τους χαρακτήρες, αλλά δεν σε κερδίζει ούτε στον τομέα του σασπένς. Ενδιαφέρον, εντέλει, αλλά ποτέ ολοκληρωμένο.
Βαθμολογία: