Η Ζουλί παλεύει μόνη της για να μεγαλώσει τα δύο της παιδιά στην επαρχία, και να διατηρήσει τη δουλειά της σε ένα παρισινό πεντάστερο ξενοδοχείο. Όταν καταφέρνει επιτέλους να κλείσει μια συνέντευξη για μια δουλειά που την ενδιαφέρει, μια γενική απεργία παραλύει όλα τα μέσα συγκοινωνίας. Η εύθραυστη ισορροπία της κλονίζεται. Ξεκινάει τότε έναν ξέφρενο αγώνα δρόμου, με κίνδυνο να μην τα καταφέρει.
Σκηνοθεσία:
Eric Gravel
Κύριοι Ρόλοι:
Laure Calamy … Julie Roy
Anne Suarez … Sylvie
Genevieve Mnich … Κα Lusigny
Cyril Guei … Vincent
Lucie Gallo … Jeanne Delacroix
Agathe Dronne … Sophie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Eric Gravel
Παραγωγή: Raphaelle Delauche, Nicolas Sanfaute
Μουσική: Irene Dresel
Φωτογραφία: Victor Seguin
Μοντάζ: Mathilde Van de Moortel
Σκηνικά: Thierry Lautout
Κοστούμια: Caroline Spieth
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: A Plein Temps
- Ελληνικός Τίτλος: Full Time
- Διεθνής Τίτλος: Full Time
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο μουσικής και μοντάζ στα Cesar. Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Laure Calamy) και σενάριο.
- Βραβείο σκηνοθεσίας και γυναικείας ερμηνείας (Laure Calamy) για το τμήμα Οριζόντων του φεστιβάλ Βενετίας.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 4/5/2022
Αν η γνωστή συνταγή του θρίλερ βασίζεται απόλυτα στο εξωπραγματικό ποντάροντας στην έκπληξη του απροσδόκητου, ο Γκραβέλ ανατρέπει τα κινηματογραφικά αυτά στερεότυπα δημιουργώντας ένα θρίλερ που επενδύει απόλυτα στο οικείο της αστικής πραγματικότητας.
Η Ζουλί, single-mother και εργαζόμενη ως καμαριέρα σε κεντρικό ξενοδοχείο του Παρισιού, βιώνει την προσωπική της κόλαση στη λεγόμενη «Πόλη του φωτός» έχοντας απόλυτα απωλέσει το όποιο φως θα μπορούσε η αστική ζωή να χαρίσει στην οικογενειακή και προσωπική της ζωή. Με τον πρώην σύζυγο να της χρωστάει χρήματα, την εργασία να της αποφέρει ελάχιστα, την νταντά των παιδιών της να παραιτείται και τις απεργίες να απειλούν την έγκαιρη προσέλευση της στη δουλειά, η ένταση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο μιας καθημερινότητας στην «τσίτα». Μια τσίτα που χειρίζεται έξυπνα ο Γκραβέλ μετατρέποντας την σε σκηνοθετικό όπλο για να χτίσει μια αγωνιώδη ατμόσφαιρα βασισμένη απόλυτα στο οικείο (και) της δικής μας ζωής, προκαλώντας με ευκολία την απαιτούμενη ταύτιση και καταβύθιση στην κόλαση της ηρωίδας.
Κι αν το σενάριο γίνεται ενίοτε διδακτικό καταφεύγοντας σε ευκολίες, η αγωνία παραμένει αμείωτη σε αυτό το μοναδικό στο είδος του θρίλερ της εργατικής τάξης. Ενώ στα απόλυτα συν του είναι και η εξαιρετική Λορ Καλαμί στον ρόλο της «νοικοκυράς (πλην εργαζόμενης) σε απόγνωση» Ζουλί.
Μια ταινία που πειραματίζεται με τα είδη, και μοιάζει τελικά να βρίσκει τη χρυσή συνταγή της ανανέωσης του κοινωνικού κινηματογραφικού ρεαλισμού.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
