Ο 35χρονος Ρεζά, έχοντας απομακρύνει τον εαυτό του από τον βάλτο της αστικής ζωής, ζει μια ήρεμη ζωή με τη γυναίκα και τον μοναχογιό του, κάπου σε ένα απόμακρο χωριό στο Βόρειο Ιράν. Περνάει τις ημέρες του εκτρέφοντας χρυσόψαρα. Κάπου πιο δίπλα, μια ιδιωτική εταιρία με στενές επαφές με την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές έχει πάρει τον έλεγχο σε οτιδήποτε κινείται στην περιοχή. Οι πάμπλουτοι μέτοχοι της έχουν πιέσει τους χωρικούς και τους μικροϊδιοκτήτες να ερειπώσουν το βιος τους, τις αγροικίες και τα σπίτια τους, για το συμφέρον της εταιρίας. Έτσι και υπό αυτή την πίεση, πολλοί χωρικοί έχουν γίνει σύνδεσμοι σε αυτό τον ευρύ κύκλο διαφθοράς.

Σκηνοθεσία:

Mohammad Rasoulof

Κύριοι Ρόλοι:

Reza Akhlaghirad … Reza

Soudabeh Beizaee … Hadis

Missagh Zareh … Abbas

Zeinab Shabani … Tara

Zhila Shahi … η ταξιτζής

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mohammad Rasoulof

Παραγωγή: Mohammad Rasoulof

Μουσική: Peyman Yazdanian

Φωτογραφία: Ashkan Ashkani

Μοντάζ: Mohammad Reza Mouyini, Meysam Muini

Σκηνικά: Saeid Asadi

Κοστούμια: Saeid Asadi

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Lerd
  • Ελληνικός Τίτλος: Ένας Ακέραιος Άνθρωπος
  • Διεθνής Τίτλος: A Man of Integrity
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Dregs

Κύριες Διακρίσεις

  • Μεγάλο Βραβείο για το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 23/1/2018

Ο Mohammad Rasoulof ανήκει στο κλειστό κλαμπ εκείνων των κινηματογραφικών δημιουργών που έχουν πληρώσει με την ελευθερία τους την έκφρασή τους μέσω των ταινιών τους. Όπως και ο πολύ πιο διαδεδομένος στο παγκόσμιο στερέωμα του σινεμά συμπατριώτης του Jafar Panahi, έτσι και ο Rasoulof έχει φυλακιστεί από το καθεστώς του Ιράν για τα φιλμ που γυρίζει τα οποία είναι επικριτικά απέναντι στην επικρατούσα κατάσταση εκεί. Στην Ελλάδα είχε πάρει διανομή, αν και είχε περάσει απαρατήρητο, το αλληγορικό “Jazireh Ahani”, ένα έργο που έχει ταυτόχρονα αυτήν την πρωτόλεια γοητεία ενός σκηνοθέτη που κάνει τα πρώτα του βήματα αλλά και βαθιά συνείδηση του βάρους του μηνύματος που έχει να περάσει. Το “Be Omid e Didar” του 2011 εκπέμπει σε διαφορετικό μήκος κύματος, με έναν πιο άμεσα καταγγελτικό λόγο, αλλά κυρίως ένα αποπνικτικό, ασφυκτικό κλίμα που βυθίζει το θεατή στα αδιέξοδα του κόσμου στον οποίο κινείται η ηρωίδα.

Το νέο πόνημα του ιρανού κινηματογραφιστή, το “Lerd”, είναι ολοφάνερα πιο ολοκληρωμένο και σφιχτοδεμένο από τις προαναφερθείσες, αξιόλογες μεν αλλά πιο ελλιπείς δημιουργίες του. Έχει μια διακριτή προσωπική ταυτότητα, δεν πιθηκίζει άλλους μετρ της χώρας αυτής όπως το Farhadi (ο οποίος διαχειρίζεται την ένταση με πιο άμεσο, δυναμικό τρόπο σε αντίθεση με εδώ που το κλίμα είναι σαν τη σιωπή λίγο πριν την καταιγίδα) και είναι πυκνογραμμένο (το σενάριο ίσως είναι το μεγαλύτερο ατού εδώ), στο βαθμό που τίποτα δεν αφήνεται να πέσει κάτω. Η παγίδα που αποφεύγεται επιδέξια εδώ είναι να παρασυρθεί το σύνολο από μια ασταμάτητη περιγραφή καταστάσεων μην αφήνοντας χώρο έτσι να ξεδιπλωθούν οι χαρακτήρες. Η ψυχογράφηση των δύο βασικών ηρώων, του Reza και της γυναίκας του, γίνεται μέσα από τις πράξεις στις οποίες καταλήγουν λόγω έξωθεν πιέσεων. Ο πραγματικός πρωταγωνιστής του φιλμ βέβαια, όσο κι αν βρίσκεται εξίσου στο επίκεντρο η σταδιακή μεταμόρφωση του Reza προκειμένου να εξασφαλίσει τη δική του, υλική και ηθική, επιβίωση (ίσως ακόμη περισσότερο και από αυτήν της οικογένειάς του) είναι το ίδιο το κρατικό και παρακρατικό σύστημα του Ιράν, απεικονιζόμενο εδώ σε όλες του τις προεκτάσεις: διαφθορά, υπερβολική γραφειοκρατία, καταπίεση, αυθαιρεσίες θεσμικών οργάνων και, κυρίως, μια αίσθηση εγκλωβισμού και παγίδευσης που στέκεται επάνω στα θύματα αυτού του καθεστώτος σαν βαριά σκιά. Ο ρυθμός είναι πραγματικά άψογος, ακόμη κι όταν υπάρχουν νεκροί χρόνοι η παρουσία τους δεν είναι πλεονάζουσα στο βαθμό η ταινία να κινδυνεύει να κάνει κοιλιά. Ο προσγειωμένος ρεαλισμός της κινηματογράφησης αλλά και των προσεγγίσεων στις ερμηνείες, που είναι χαμηλών τόνων, όχι όμως υποτονικές, είναι στοιχεία που καταφέρνουν και κάτι επιπρόσθετο, να μην εξοκείλει η ιστορία στην αναληθοφάνεια (τα ίδια δρώμενα αν παρουσιάζονταν από ένα σκηνοθέτη με λιγότερη αυτοσυγκράτηση θα φαίνονταν παρατραβηγμένα), χάνοντας έτσι σε δραματουργική δύναμη.

Ωστόσο υπάρχουν κάποιες δημιουργικές επιλογές, όχι εξαιρετικά προβληματικές, που όμως αποδυναμώνουν ελαφρώς την απήχηση των μηνυμάτων που επιδιώκεται να μεταδοθούν στο θεατή. Το σοβαρότερο σφάλμα είναι ίσως το πόσο εύκολα καταλήγει η ιστορία στο συγκεκριμένο φινάλε για να εκμαιευθεί το επιμύθιο που βγαίνει μέσα από αυτό, το οποίο ναι μεν έχει ένα ειδικό βάρος και είναι εύστοχο ως συμπέρασμα, όμως για να φτάσει σε αυτό το σημείο παρακάμπτει δυσκολίες που θα προέκυπταν στο κατά τα άλλα ρεαλιστικό σύμπαν που συντίθεται στο κείμενο. Επιπλέον η αποφυγή να εμφανιστεί η βία μπροστά από την κάμερα, ακόμη κι αν γίνεται από πρόθεση υιοθέτησης μιας υπαινικτικής, υποδόριας προσέγγισης, αφαιρεί πόντους από τον αντίκτυπο που θα υπήρχε αν δεν αφηνόταν αυτό το πεδίο στη φαντασία του θεατή.

Παρόλες αυτές τις ενστάσεις, το “Lerd” είναι ακόμη ένα λαμπρό δείγμα της εξαγώγιμης ιρανικής κινηματογραφικής παραγωγής που για πάνω από δύο δεκαετίες τώρα κρατάει τα πολιτισμικά λάβαρα ενός κράτους που αν δεν την αντιπαλεύει φροντίζει να μην τη στηρίζει. Δεδομένης της σταδιακής ωρίμανσης που έχει δείξει ο δημιουργός του από ταινία σε ταινία, δε θα ήταν απλά μια αισιόδοξη πρόβλεψη να υποθέσει κανείς πως οι καλύτερες στιγμές του είναι αυτές που θα έρθουν…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

9 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *