Ταξίδι στα Αστέρια

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 15/3/2022

Ο Χρήστος Δήμας ουσιαστικά εδώ πατάει πάνω στη συνταγή του «1968», έχοντας τις ευγενείς προθέσεις να κάνει για την μπασκετική ομάδα του Παναθηναϊκού ό,τι έκανε για την ΑΕΚ εκείνη η ταινία. Έχει πέσει πολύ περισσότερο βάρος βέβαια στη μυθοπλαστική αναπαράσταση, με αποσπασματικές σκηνές ως επί το πλείστον, αλλά η χρήση αρχειακού υλικού και η αφήγηση του Κώστα Αποστολάκη εντάσσουν το σύνολο ξεκάθαρα στην κατηγορία του ντοκιουντράμα. Σε αντίθεση όμως με το ευπρεπέστατο φιλμ του Μπουλμέτη, στο «Ταξίδι στα Αστέρια», δυστυχώς, σχεδόν τίποτα δεν πηγαίνει σωστά, για μια πληθώρα λόγων.

Το βασικότερο πρόβλημα βρίσκεται στις ίδιες τις σκηνές που αποτελούν τη δραματουργική ραχοκοκαλιά του συνόλου. Και οι οποίες χαρακτηρίζονται από μια αφέλεια που καταλήγει να είναι σχεδόν προσβλητική για τον θεατή, ακόμη και τον πλέον καλοπροαίρετο, καθώς και από μια αντίστοιχα άτσαλη γραφή. Και η επιλογή να αφηγηθεί η ιστορία με μια δομή που αποτελείται από μεμονωμένα επεισόδια οδηγεί σε περαιτέρω αδιέξοδα την όλη προσπάθεια, με μια συνοχή υπερβολικά χαλαρή για να πλάσει ολοκληρωμένους χαρακτήρες και καταστάσεις. Αλλά και τα ίδια τα στιγμιότυπα που επιλέγονται από τη μακρόχρονη πορεία του Παναθηναϊκού στην καλαθοσφαίριση ελάχιστο ενδιαφέρον έχουν, κυμαίνονται από το ανεκδοτολογικό στο κλισέ, προσφέροντας περισσότερο «ψωμί» στον οπαδό της εν λόγω ομάδας παρά στον σινεφίλ.

Εντοπίζονται και κάποιες πινελιές που προσπαθούν να μετατοπίσουν το ενδιαφέρον από τη σκοπιά ενός φιλάθλου σε άλλου τύπου πεδία, προσθέτοντας πληροφορίες με ιστορικό ενδιαφέρον για το σωματείο ή κοινωνικά μηνύματα, όπως στη σκηνή με το πέρασμα της Ζέτας Μακρυπούλια. Ωστόσο, ακόμη κι αυτές οι απόπειρες για κάτι που ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια μιας ταινίας για τους λάτρεις του ΠΑΟ, φαντάζουν ανεπαρκείς για να διορθώσουν την αρνητική γενική εικόνα. Και η επίπεδη κινηματογράφηση απλά κάνει τα πράγματα χειρότερα, στερώντας από το κοινό την ευκαιρία έστω να χαρεί μια mainstream παραγωγή που να είναι τουλάχιστον καλοστημένη σε σκηνοθετικό επίπεδο.

Κάπως έτσι, με έναν σεναριακό σκελετό ελάχιστα οργανωμένο και μια στρατιά γνωστών ηθοποιών να παρελαύνουν μπροστά από τον φακό, δεν υπάρχει κι επαρκής χρόνος για να ξεχωρίσει κάποιος ρόλος ερμηνευτικά. Το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους ώμους των Δάνη Κατρανίδη και Θέμη Πάνου, που παρά τις δεδομένες ικανότητές τους, ειδικά του δεύτερου, δεν μπορούν από μόνοι τους να «γυρίσουν» ένα εγχείρημα με τόσα λάθη. Κάποιες συμπαθητικές στιγμές, κυρίως στα πρώτα λεπτά, και κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες στο ντοκιμαντερίστικο κομμάτι του φιλμ, ίσα που διασώζονται σε ένα τελικό αποτέλεσμα που δεν διαθέτει τη δύναμη να συμπαρασύρει με ενθουσιασμό τον θεατή που δεν ανήκει στους φίλους του ΠΑΟ.

Βαθμολογία: