Ο πόνος της απώλειας φέρνει κοντά τον Ντάνιελ και τη νεαρή Άλισον, επιζώσα μιας ασύλληπτης τραγωδίας που στέρησε τη ζωή της κόρης του Ντάνιελ. Όσο ο Ντάνιελ μεγαλώνει την έφηβη εγγονή του και η Άλισον αναζητά την εξιλέωση, ανακαλύπτουν πως η φιλία, η συγχώρεση και η ελπίδα μπορούν να βρεθούν στα πιο αναπάντεχα μέρη.
Σκηνοθεσία:
Zach Braff
Κύριοι Ρόλοι:
Florence Pugh … Allison
Morgan Freeman … Daniel
Molly Shannon … Diane
Chinaza Uche … Nathan
Celeste O’Connor … Ryan
Zoe Lister-Jones … Simone
Toby Onwumere … Jesse
Jackie Hoffman … Belinda
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Zach Braff
Παραγωγή: Zach Braff, Pamela Koffler, Christina Piovesan, Florence Pugh, Noah Segal, Christine Vachon
Μουσική: Bryce Dessner
Φωτογραφία: Mauro Fiore
Μοντάζ: Dan Schalk
Σκηνικά: Merissa Lombardo
Κοστούμια: Tere Duncan
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: A Good Person
- Ελληνικός Τίτλος: Μια Απροσδόκητη Σχέση
Παραλειπόμενα
- Ο Zach Braff δεν είχε στο πρόγραμμα την επιστροφή του στην κινηματογραφική σκηνοθεσία μετά το 2017, αλλά ήταν ο περιορισμός στην πανδημία που τον ώθησε να γράψει το σενάριο.
- Η διάλυση του τρίχρονου δεσμού ανάμεσα στον Zach Braff και τη Florence Pugh προέκυψε σχεδόν με τη λήξη των γυρισμάτων.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Καλύτερη αποδοχή είχε το φιλμ από μουσικής πλευράς, με τα αυθεντικά The Best Part (Florence Pugh), I Hate Myself (Florence Pugh) και Stardust (Cary Brothers) να ξεχωρίζουν από το σάουντρακ.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 24/3/2023
Μια ιστορία άκρατου πόνου αφηγείται η νέα ταινία του Zach Braff, με μια ομάδα χαρακτήρων που μετά από ένα τραγικό δυστύχημα βρίσκονται σε μια αέναη κατάσταση πένθους, τόσο για τις ζωές που χάθηκαν, όσο και για τις δικές τους που νιώθουν πως δεν θα επιστρέψουν ποτέ στο φυσιολογικό.
Θα ήταν πολύ εύκολο η συνθήκη αυτή να υποπέσει στο συναισθηματικό μελόδραμα, αλλά ο Braff βάζει αυστηρά όρια προσεγγίζοντας την ιστορία του με μια διακριτική αισιοδοξία. Χωρίς να κρύβει ότι οι χαρακτήρες του είναι κάθε άλλο παρά τέλειοι, σταδιακά φανερώνει ότι στην καρδιά τους είναι «καλοί άνθρωποι», σύμφωνα με τον πρωτότυπο τίτλο της ταινίας, και ενδόμυχα ζητά να μην τους κρίνουμε αλλά να διακρίνουμε μέσα από την ταινία πως η ελπίδα και η ενσυναίσθηση είναι ο καλύτερος οδηγός για να βγούμε σώοι εμείς και οι γύρω μας από τις δυσκολίες της ζωής.
Αποφεύγοντας να αφήσει τη μυθοπλασία να καλπάσει, το σενάριο κινείται πάντα στα μονοπάτια του ρεαλιστικού, εστιάζοντας στο κόστος που επιφέρουν οι συνθήκες στην ψυχολογική αλλά και τη σωματική ακεραιότητα των χαρακτήρων του. Είναι το στοιχείο που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο με τον βαθμό ειλικρίνειας που παρουσιάζεται, και ο Braff ξέρει ότι αυτό είναι το δυνατό χαρτί του, καθώς όποτε θέλει να εστιάσει σε αυτό, δεν διστάζει να αφήσει τις σκηνές του να τραβήξουν σε διάρκεια, επιτυγχάνοντας να μην πληγώσει τον συνολικό ρυθμό.
Αν κάτι εμποδίζει την ταινία από το σταθεί επάξια δίπλα στα αντίστοιχα στιβαρά δράματα του ένδοξου Χόλιγουντ των 1990, είναι πως όταν αποφασίζει να στραφεί σε μια επικίνδυνη κορύφωση στην τρίτη πράξη, η τρυφερή συμπόνια του Braff λειτουργεί εν είδει προειδοποίησης μετατρέποντας τον ρόλο του ανήλικου χαρακτήρα της Celeste O’Connor σε κοινωνικό μήνυμα. Είναι ένα σύντομο στραβοπάτημα, αλλά σε κομβικό σημείο της πλοκής.
Οι ερμηνείες κινούνται όλες τους σε πολύ υψηλά επίπεδα, και η δομή της ταινίας καταφέρνει να δώσει την εντύπωση ενός ensemble-cast. Παρότι η Florence Pugh είναι ξεκάθαρα στο προσκήνιο, η σημασία που έχει ο μικρότερος ρόλος του Chinaza Uche τον εξισορροπεί στη συνείδηση του θεατή. Είναι ένα δείγμα σκηνοθετικής επιτυχίας, αφού όπως η ταινία παίρνει τον χρόνο της για να συνδέσει τους χαρακτήρες της Pugh και του Morgan Freeman, η συμπόρευση των συμμετεχόντων είναι καταλύτης στη διαχείριση των προσωπικών τους θεμάτων.
Μικρές λεπτομέρειες συμπόνιας και αλληλοβοήθειας, όπως ένα απλωμένο χέρι ή ένα χαμόγελο, λειτουργούν στον ίδιο βαθμό με τους μακροσκελείς μονολόγους ειλικρίνειας και το σενάριο επικοινωνεί πάντα προσεκτικά την πολυπλοκότητα των καταστάσεων. Συνδυάζει δε πολύ καλά τις εξάρσεις των χαρακτήρων της Pugh και της O’Connor με τη στοιχειωμένη διακριτικότητα των Freeman και Uche, ενώ ο Alex Wolff κάνει ένα σύντομο αλλά ουσιαστικό πέρασμα.
Ό,τι άκομψο μπορεί να εμφανίζεται ανά σημεία ωχριά μπροστά στο πνεύμα αγνής ελπίδας που κυριαρχεί, δημιουργώντας έτσι μια βεβαιότητα ότι όπως η ταινία δείχνει πάντα να προστατεύει σαν φύλακας άγγελος τους χαρακτήρες της, έτσι και ο θεατής δεν θα μείνει ασυγκίνητος και θα τους ακολουθήσει στο μακρύ και επίπονο ταξίδι τους.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
