Νιάτα Σ' Έξαψη (2009)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Νικ Τουίσπ, ένας έφηβος με εμμονή γύρω από το σεξ, ερωτεύεται τη Σίνι Σόντερς ενώ βρίσκεται σε οικογενειακές διακοπές. Η Σίνι είναι ένα όμορφο και χειραφετημένο κορίτσι, αλλά η οικογένεια, η γεωγραφία και η ζήλια των πρώην συνωμοτούν για να τους κρατήσουν χωριστά. Επηρεασμένος από το ελεύθερο πνεύμα της Σίνι, ο Νικ εγκαταλείπει τη βαρετή και προβλέψιμη ζωή του, δημιουργώντας ένα ατίθασο alter-ego, τον Φρανσουά Ντίλινγκερ. Ο Φρανσουά δεν σταματά πουθενά προκειμένου να είναι με την Σίνι, και οδηγεί τον Νικ σε ένα μονοπάτι καταστροφής με απρόσμενα αποτελέσματα.

Σκηνοθεσία:

Miguel Arteta

Κύριοι Ρόλοι:

Michael Cera … Nick Twisp/François Dillinger

Portia Doubleday … Sheeni Saunders

Jean Smart … Estelle Twisp

Ray Liotta … Lance Wescott

Zach Galifianakis … Jerry

Erik Knudsen … Lefty

Adhir Kalyan … Vijay Joshi

Steve Buscemi … George Twisp

Justin Long … Paul Saunders

Fred Willard … Κος Ferguson

Ari Graynor … Lacey

Rooney Mara … Taggarty

M. Emmet Walsh … Κος Saunders

Mary Kay Place … Κα Saunders

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Gustin Nash

Παραγωγή: David Permut

Μουσική: John Swihart

Φωτογραφία: Chuy Chavez

Μοντάζ: Andy Keir, Pamela Martin

Σκηνικά: Tony Fanning

Κοστούμια: Nancy Steiner

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Youth in Revolt
Ελληνικός Τίτλος: Νιάτα Σ’ Έξαψη

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Youth in Revolt του C.D. Payne.

Παραλειπόμενα

Το 1998, το MTV και το κανάλι της Fox γύρισαν ένα πιλότο βασισμένο στο επιστολικό βιβλίο του 1993, με πρωταγωνιστές τους Devin Oatway και Dana Daurey. Παρόλα αυτά, η σειρά ποτέ δεν προχώρησε παρακάτω.
Η Rooney Mara είχε περάσει οντισιόν για τη Σίνι, και όχι για τον χαρακτήρα που πήρε.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 18/3/2010

Μοιάζει εξ όψεως με απομεινάρι των ανεξάρτητων ταινιών των 1990, αλλά είναι κάτι περισσότερο: το πρώτο ατόφιο φιλμ αμερικανικής νουβέλ βαγκ! Ο Miguel Arteta φαίνεται ερωτευμένος με τις πρώτες ταινίες των Truffaut-Godard και τις μεταφέρει στην αμερικανική πραγματικότητα της… μπινελικο-κωμωδίας. Χωρίς τη χρυσή έννοια της «άποψης», το έργο θα έμοιαζε μ’ ένα ακόμα Superbad ή ένα ωριμότερο American Pie. Κεντρικό μήνυμα όλων αυτών; Ότι ο αληθινός έρωτας στα χρόνια της δύσκολης εφηβείας έρχεται μετά από επανάσταση. Το ίδιο και το ξεπαρθένιασμα…

Ο Arteta, προς τιμήν του, ξέρει να διαχωρίζει την έννοια του βρώμικου και να της χαρίζει την καθαρτική της διάσταση, που αφορά το πώς το λες κι όχι το τι λες. Ο κεντρικός ήρωας περνάει μια μικρή οδύσσεια για να παρακάμψει ένα κατεστημένο που τον θέλει… παρθένο. Αυτό ο σκηνοθέτης το βλέπει με την οπτική μιας «ανάμνησης». Ο ρυθμός δεν είναι ακριβώς φυσιολογικός, αλλά παραπέμπει σε κάτι σαν μνήμη. Το χιούμορ, οι ατάκες, ο δεύτερος εαυτός-Belmondo, οι γκάφες, οι χαρακτήρες είναι όλα σαν να κινούνται σε μια διαφορετική διάσταση από τη συνηθισμένη. Αυτό είναι το κυριότερο που διαχωρίζει την ταινία από το σόι της και τη βαπτίζει ως κάτι καινό. Έχω την πίστη πως δεν θα περάσει απαρατήρητη από τους αμερικανούς δημιουργούς και θα έχει κάποια συνέχεια.

Βαθμολογία: