
X-Men: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος
- X-Men: Days of Future Past
- 2014
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Βιετναμεζικά, Γαλλικά
- Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Έπος, Περιπέτεια, Υπερήρωες
- 22 Μαΐου 2014
Σε ένα δυστοπικό μέλλον, οι άνθρωποι έχουν στην υπηρεσία τους τους Φύλακες, πανίσχυρα γιγαντιαία ρομπότ που έχουν εξολοθρεύσει τους περισσότερους μεταλλαγμένους, αλλά και τους ανθρώπους υποστηρικτές τους. Ο καθηγητής Τσαρλς Εξέβιερ και ο Μαγκνίτο θα προσπαθήσουν από κοινού να σώσουν τους μεταλλαγμένους από την πλήρη εξαφάνιση. Μοναδική ελπίδα τους είναι ο Γούλβεριν, ο οποίος χάρη στην ικανότητα αυτο-ίασης που διαθέτει είναι ο μοναδικός που μπορεί να ταξιδέψει στο παρελθόν και ν’ αλλάξει το ρου της ιστορίας.
Σκηνοθεσία:
Bryan Singer
Κύριοι Ρόλοι:
Hugh Jackman … Logan/Wolverine
James McAvoy … Charles Xavier/Professor X
Michael Fassbender … Erik Lehnsherr/Magneto
Jennifer Lawrence … Raven Darkholme/Mystique
Halle Berry … Ororo Munroe/Storm
Nicholas Hoult … Hank McCoy/Beast
Anna Paquin … Marie/Rogue
Elliot Page … Kitty Pryde/Shadowcat
Peter Dinklage … Δρ Bolivar Trask
Shawn Ashmore … Bobby Drake/Iceman
Omar Sy … Bishop
Evan Peters … Peter Maximoff/Quicksilver
Josh Helman … ταγματάρχης Bill Stryker
Daniel Cudmore … Peter Rasputin/Colossus
Bingbing Fan … Blink
Adan Canto … Sunspot
Booboo Stewart … Warpath
Ian McKellen … Erik Lehnsherr/Magneto
Patrick Stewart … Charles Xavier/Professor X
Famke Janssen … Jean Grey
James Marsden … Scott Summers/Cyclops
Lucas Till … Alex Summers/Havok
Evan Jonigkeit … Mortimer Toynbee/Toad
Gregg Lowe … Eric Gitter/Ink
Mark Camacho … πρόεδρος Richard Nixon
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Simon Kinberg
Στόρι: Jane Goldman, Simon Kinberg, Matthew Vaughn
Παραγωγή: Simon Kinberg, Hutch Parker, Lauren Shuler Donner, Bryan Singer
Μουσική: John Ottman
Φωτογραφία: Newton Thomas Sigel
Μοντάζ: John Ottman
Σκηνικά: John Myhre
Κοστούμια: Louise Mingenbach
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: X-Men: Days of Future Past
- Ελληνικός Τίτλος: X-Men: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος
- Εναλλακτικός Τίτλος: X-Men: First Class 2 [ανεπίσημος]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Σεναριακή Πηγή
- Σειρά κόμικς (χαρακτήρες): X-Men των Jack Kirby, Stan Lee.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ειδικών εφέ.
- Υποψήφιο για Bafta ειδικών εφέ.
Παραλειπόμενα
- Σίκουελ τόσο του X-Men: Η Τελική Αναμέτρηση, όσο και του X-Men: Η Πρώτη Γενιά. Οι κόμικ επιρροές είναι από τα τεύχη «Days of Future Past» (1981) και «All-New X-Men» (2012).
- Όταν αρχικά το σχέδιο ήταν στα χέρια του Matthew Vaughn, η πλοκή εξελίσσονταν στα 1960, σαν σίκουελ μόνο του X-Men: Η Πρώτη Γενιά. Μάλιστα, υπήρχε ιδέα να ξεκινήσει η ταινία με τη δολοφονία του Κένεντι, με υπαίτιο τον Μαγκνέτο, αλλά και να αναμειχθούν οι μεταλλαγμένοι στο αντιπολεμικό κλίμα έναντι του πολέμου του Βιετνάμ. Υπό συζήτηση είχε θέσει και την εμφάνιση ενός νεότερου Γούλβεριν, που θα ερμήνευε ο Tom Hardy. Εντέλει ο Matthew Vaughn προτίμησε το Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία και έπειτα το Fantastic 4.
- Όταν ανέλαβε και πάλι τα ηνία των «X-Men» ο Bryan Singer, επισκέφτηκε μια περιοδεύουσα παράσταση του «Περιμένοντας τον Γκοντό», στην οποία έπαιζαν ο Patrick Stewart κι ο Ian McKellen. Όταν τους πρότεινε να παίξουν ξανά τον Καθηγητή Χ και τον Μαγκνέτο, σοκαρίστηκαν, όπως ανάφερε ο McKellen, μια και δεν περίμεναν να ξαναπαίξουν τους ρόλους.
- Προσπαθώντας να καταλήξει στο πώς έπρεπε να δομηθεί το σενάριο, ο Singer προσέγγισε τον James Cameron συζητώντας θέματα όπως το ταξίδι στον χρόνο και τα εναλλακτικά σύμπαντα.
- Ο Singer χρησιμοποίησε αποκλειστικά το Twitter για να ανακοινώνει στους φαν την εξέλιξη του κάστινγκ. Μία από αυτές τις ανακοινώσεις έλεγε πως η Lady Gaga είχε πάρει τον ρόλο της Ντάζλερ. Δεν άργησε όμως να αποκαλύψει ότι ήταν απλά ένα πρωταπριλιάτικο αστείο.
- Ο Stan Lee ταξίδεψε στον Καναδά, μια και η καθιερωμένη του κάμεο εμφάνιση θα γυρίζονταν στο Μόντρεαλ. Εκείνος όμως προτίμησε να “στρίψει” για το Τορόντο, όπου γίνονταν συνέδριο φαν.
- Λόγω της εγκυμοσύνης της Halle Berry, η Στορμ δεν έχει καμία σκηνή που να πετάει ή να πολεμάει.
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη, και έγινε η πρώτη της σειράς που γυρίστηκε σε 3D (με κάμερες Arri Alexa).
- Τα 1311 πλάνα ειδικών εφέ ανέλαβαν δώδεκα διαφορετικές εταιρίες, με κύρια τη Moving Picture Company.
- Έναν μόλις μήνα πριν την πρεμιέρα, ο Bryan Singer κατηγορήθηκε ότι βίασε την ηθοποιό και μοντέλο Michael Egan στη Χαβάη. Μία ημέρα πριν την πρεμιέρα, οι δικηγόροι του παρουσίασαν αποδείξεις ότι ούτε αυτός ούτε η ηθοποιός βρίσκονταν στη Χαβάη τη δεδομένη στιγμή, αλλά το όνομα του είχε ήδη εξαιρεθεί τελείως από τη διαφημιστική καμπάνια. Η κατηγορία έκλεισε εδώ, αλλά προσωρινά, μια και το όνομα του σκηνοθέτη βρέθηκε εμπλεκόμενο στο άμεσο μέλλον και για άλλες παρόμοιου τύπου υποθέσεις.
- Οι εισπράξεις ξεπέρασαν κάθε άλλη X-Men ταινία, και μόνο τα δύο Deadpool αργότερα είχαν υψηλότερες. Με κόστος 200 εκατομμύρια δολάρια, τα κέρδη ανήλθαν στα 746.
- Η 20th Century Fox κυκλοφόρησε στο Home Cinema τη The Rogue Cut εκδοχή, όπου έχουν προστεθεί 17 λεπτά υλικού.
Κριτικός: Πάνος Αχτσιόγλου
Έκδοση Κειμένου: 23/5/2014
Η διάκριση απέναντι σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τη φόρμα, η ανοχή στη διαφορετικότητα, αλλά και τα ηθικά διλήμματα μεταξύ ατομικής και συλλογικής ευθύνης και κατΑ επέκταση τιμωρίας, είναι μερικά μόνο από τα θέματα που απασχόλησαν την ίσως πιο “σκεπτόμενη” σειρά ταινιών σούπερ ηρώων τα προηγούμενα χρόνια. Πολλές φορές η προβλεψιμότητά τους, αλλά και η εμπορικότητα που έχουν ως κύριο στόχο, τις έκανε να παρεκκλίνουν από την πορεία τους (ιδίως αυτές που δεν σκηνοθετεί ο Bryan Singer). Αυτή τη φορά ωστόσο, ο πήχης μοιάζει να έχει τοποθετηθεί ακόμη ψηλότερα, αφενός από τους ίδιους τους συντελεστές, εισάγοντας ριψοκίνδυνες αφηγηματικές διακλαδώσεις, και αφετέρου από τις ερμηνείες, αφήνοντας τα ειδικά εφέ απλά να υποστηρίζουν και να μην κυριαρχούν. Το αποτέλεσμα μοιάζει να δικαιώνει σχεδόν απόλυτα την προσπάθεια και οι οποιεσδήποτε αστοχίες, φαίνεται να ανήκουν οριστικά στο παρελθόν.
Σε ένα δυσοίωνο, post-apocalyptic μέλλον, με πόλεις που θυμίζουν κατεστραμμένα πεδία μάχης (εμφανείς οι επιρροές από γνωστές ταινίες του είδους), οι μεταλλαγμένοι όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί και κυριαρχούν οι Sentinels, παντοδύναμα ρομπότ με σκοπό να εξουδετερώσουν όποιον τους αντιστέκεται. Οι δύο αιώνιοι εχθροί, Magneto και Professor x, έχοντας αναθεωρήσει σχεδόν όλη τους τη ζωή, συμμαχούν και προσπαθώντας να δώσουν ένα τέλος στην καταστροφή, με τη βοήθεια μιας μεταλλαγμένης που μπορεί να λυγίσει τη γραμμικότητα του χρόνου (ουσιαστική, αν και μικρή η εμφάνιση της Ellen Page), στέλνουν τον Wolverine, εξαιτίας της μεγάλης του ικανότητας αυτοίασης, πίσω στο μακρινό 1973 για να πείσει την πιο νέα, χίπικη εκδοχή του καθηγητή, ότι πρέπει να δράσει διαφορετικά, να συμμαχήσει με τον άσπονδο φίλο του και να αλλάξει μια στιγμή κλειδί στην ιστορία, που εμπλέκει την Raven/Mystique. Δυστυχώς οι συνθήκες στη ζωή των μεταλλαγμένων είναι και τότε δύσκολες και ο Charles Xavier/Professor x αντιμετωπίζει μια καταθλιπτική κρίση, έχοντας εγκαταλείψει τη σχολή στο έλεος του χρόνου, ενώ ο Eric Lehnsherr/Magneto βρίσκεται σε μια πλαστική φυλακή υψίστης ασφαλείας.
Χρησιμοποιώντας εξαιρετικά τις εύστοχες σεναριακές ιδέες του Simon Kinberg, ο οποίος φαίνεται να εμπνέεται θεματικά και μόνο από το γνωστό κόμικ, ο Bryan Singer (The Usual Suspects, X-Men), επαναπροσδιορίζει την ίδια τη σειρά, τοποθετώντας τα γεγονότα ανάμεσα σε δύο περιόδους, διασταυρώνοντας αφηγηματικά το παρόν με το παρελθόν. Η πλοκή πολλές φορές αψηφά τη λογική και ίσως η εξέλιξή της γίνεται προβλέψιμη, αλλά δεν παύει να εντυπωσιάζει με έναν παράξενο, υπαρξιακά ψυχολογικό τρόπο. Οι κωμικές σκηνές περιορίζονται στο ελάχιστο, όμως είναι δομημένες σωστά προσφέροντας μια αδιόρατη ποιότητα στο φιλμ. Η εικονογράφηση της δεκαετίας του εβδομήντα αποτυπώνεται αριστοτεχνικά με μια θολή, κοκκώδη εικόνα και κοντινά πλάνα, πλαισιωμένα από εξαιρετικές σεκάνς σύνδεσης της πολιτικής και όχι μόνο ιστορίας με το ευφάνταστο. Το σενάριο φαντάζει δαιδαλώδες, με αρκετά παρακλάδια να ξεφυτρώνουν από τον κορμό της βασικής ιστορίας, είναι όμως δοσμένο με απλότητα και αμεσότητα. Τα αδιέξοδα και διλλήματα των πρωταγωνιστών μοιάζουν κάποιες φορές υπερβολικά οριοθετημένα, αγκαλιασμένα όμως από μια συναισθηματική ευθύτητα, απαλλαγμένα από οποιονδήποτε κυνισμό ή μελοδραματισμό, αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές. Η δράση τοποθετείται εκεί που πρέπει και διαρκεί όσο πρέπει, χαρίζοντας άλλοτε επικές εικόνες (μετακίνηση ενός ολόκληρου γηπέδου από τον Magneto), και άλλοτε οπτικοακουστικά καλλιτεχνήματα, όπως η λαμπερή και ίσως ομορφότερη σκηνή της ταινίας στην οποία ο εξαιρετικός Evan Peters/Quicksilver, τρέχοντας με εκπληκτική ταχύτητα και βλέποντας τη ζωή των άλλων σε slow motion, εξοστρακίζει σφαίρες υπό τους ήχους του “Time in a bottle` που στοιχειωμένα ακούγεται στο βάθος.
Η καρδιά της ταινίας, η οποία διαδραματίζεται σε μια πολύ συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτισμική περίοδο που άφησε το στίγμα της και στην ιστορική πραγματικότητα, πάλλεται στις ερμηνείες των βασικών της πρωταγωνιστών. Μόνο απόλυτα επιτυχημένες μπορούν να χαρακτηριστούν οι επιλογές των Michael Fassbender και McAvoy ως συνεχιστών της σειράς, έχοντας έναν ελαφρώς διαφορετικό, λιγότερο φιλοσοφικό αλλά περισσότερο συναισθηματικό προσανατολισμό σε σχέση με τους προκατόχους τους (εμβληματικές πια οι μορφές των Patrick Stewart και Ian McKellen), που εμφανίζονται με ιδιαίτερο τρόπο, άλλοτε ως σαιξπηρικοί βασιλιάδες με τους συμβούλους τους, και άλλοτε ως από μηχανής Θεοί αρχαίου δράματος. Είναι διάχυτος ο ηλεκτρισμός μεταξύ τους, σε σημείο που μοιάζει να δημιουργείται ένα αδιόρατο πλατωνικό τρίγωνο, στο οποίο δύο άνδρες μάχονται για την ψυχή μιας γυναίκας. Ο ένας αποτελεί τον ηθικό πυρήνα ολόκληρης της σειράς, συνεχώς αλληλέγγυος με τους κατατρεγμένους και παρεξηγημένους. Το συναίσθημα τον κατακλύζει (μόνιμα υγρά τα μάτια του McAvoy), το κουρελιασμένο μυαλό γίνεται καμβάς δημιουργίας και το σώμα παραδίδεται στο πνεύμα. Ο άλλος, απότομος, αγενής και αρρενωπός, με ελάχιστες στιγμές ανθρωπιάς, απαντά στην καταπίεση με δύναμη, με αντίδραση. Οι δυο τους καταφέρνουν όσο ποτέ άλλοτε, να αλληλοσυμπληρώνονται, να μοιάζουν με τις εκ διαμέτρου αντίθετες όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο Hugh Jackman ενσαρκώνοντας για ακόμη μια φορά τον Wolverine, εναρμονισμένος πλήρως με την ρετρό αισθητική των 1970s , αφήνει ξεκάθαρα το ρόλο του κακού παιδιού στον Magneto και υποδύεται τον μεσολαβητή, τον κρίκο μεταξύ των παράλληλων συμπάντων, συμβολίζοντας οξύμωρα το πέρασμα του χρόνου όντας ο ίδιος σωματικά άφθαρτος. Η Jennifer Lawrence είναι εντυπωσιακή, με το κοστούμι και το μακιγιάζ όμως να υπερισχύουν της ερμηνείας, κάνοντάς την μερικές φορές να μοιάζει αμήχανη και όχι τόσο αιχμηρή όσο θα έπρεπε. Τέλος τόσο ο Peter Dinklage, στο ρόλο του κακού επιστήμονα και σχεδιαστή των Sentinels, όσο και ο Nicholas Hoult ερμηνεύοντας τον Hank/Beast, πανέξυπνο συνεργάτη του Charles Xavier, στέκονται επάξια έχοντας το απαραίτητο ψυχολογικό βάθος και παίζοντας τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο στη δομή της αφήγησης.
To νέο X-Men μοιάζει σε μεγάλο ποσοστό να απαλλάσσεται από την έλλειψη συνάφειας που χαρακτήριζε τα παλαιότερα επεισόδια. Χρησιμοποιώντας τις όποιες αδυναμίες του ως καταλύτες στην εξέλιξη της πλοκής, συνυφαίνει φιλόδοξα το φαντασιακό με γήινες έννοιες όπως την ανάγκη για εξιλέωση, την ευγένεια και το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό. Οι χαρακτήρες της αποκτούν επιτέλους την απαραίτητη αυτογνωσία και η γενική ιδέα ότι το μέλλον δεν είναι προδιαγεγραμμένο αλλά μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή, μοιάζει τελικά να έχει ανάγκη το περισσότερο ανθρώπινο και λιγότερο “μεταλλαγμένο” συναίσθημα. Την ελπίδα.
Βαθμολογία: