X-Men: Η Πρώτη Γενιά

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 6/6/2011

Ευπαρουσίαστο, ουσιαστικό, επί του συνόλου καλό! Ο Matthew Vaughn επιβεβαιώνει πως δεν είναι ακόμα ένας κομήτης που έπεσε στον λόφο του Χόλιγουντ κι ανανεώνει τη μυθολογία των μεταλλαγμένων, αντί απλά να την αναπαράγει. Η γενική σκέψη που στέφεται από απόλυτη επιτυχία είναι ο γάμος ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία και το ντεκόρ των 1960. Με αυτό τον τρόπο, ικανοποιεί τους φαν των μπλοκμπάστερ, και παράλληλα κερδίζει αυτούς που την ψάχνουν για κάτι διαφορετικό. Μεταξύ των δευτέρων είναι κι αυτοί που νοσταλγούν τις βρετανικές κατασκοπικές ταινίες εκείνης της εποχής, πάνω στις οποίες χτίστηκε ο σκελετός της συγκεκριμένης. Πολλή κουλτούρα; Ποιος μίλησε για κουλτούρα;

Έχουμε μια καλοσκηνοθετημένη ταινία δράσης, αλλά δεν έχουμε μια ταινία που να σκάβει πιο εσωτερικά. Ο Vaughn αντιμετωπίζει το φιλμικό του πεδίο ως μια αίθουσα χορού βαλς κι εναλλάσσει τις σκηνές του σαν να επικεντρώνεται από ζευγάρι σε ζευγάρι. Ο τέλειος ρυθμός για μια ταινία που θέλει να σε κρατήσει όρθιο. Όμως, ο Bryan Singer είναι αυτός που έχτισε τους χαρακτήρες κι ενώ εδώ βρίσκονται στο ουσιαστικό χρονικά χτίσιμο τους, πιάνονται στο ελάχιστο. Μαζί με αυτό, δεν ανανεώνεται ούτε ο κεντρικός προβληματισμός των X-Men και η ταινία χάνει δυναμική αν θεαθεί ξέχωρα της σειράς. Πολύ κακό για το τίποτα, θα μου πείτε, αφού το φιλμ ικανοποιεί άπαντες και κάποιους, μάλιστα, πολύ. Δεν θα απογοητευτείτε ούτε από την ολοκαίνουργια επιλογή καστ, ακόμη και που η σύγκριση φάνταζε άνιση.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 6/6/2011

Αφού μας έδωσε το ευφυέστατο Kick-Ass, ο ταλαντούχος, όπως φαίνεται, Άγγλος Matthew Vaughn έρχεται να φρεσκάρει την μυθολογία των X-Men, αποφεύγοντας το σκοτεινό ύφος μιας περιπέτειας πνιγμένης στα εφέ και πηγαίνοντας μας πίσω στα γραφικά (μέσα από το σημερινό μάτι) 60ς. Είμαστε στο υφολογικό σύμπαν του James Bond, με το ψυχροπολεμικό φόντο και μάλιστα ενόψει της κρίσης στον Κόλπο των Χοίρων στην Αβάνα. Βινίλ ρούχα, σαλόνια όπου καναπέδες και φώτα αλλάζουν με κουμπιά κ.λπ. Κάποια στιγμή, η Έμα Φροστ (January Jones, η πρωταγωνίστρια της σειράς Mad Men) φαίνεται πλάτη σε μακρινό πλάνο να πηγαίνει να συναντήσει συνωμότες. Τεράστιο άσπρο γούνινο σκουφί ρωσικού στυλ και άσπρο φόρεμα καμπάνα, υπερβολικά μίνι. Η εικόνα είναι πολλή αστεία. Σαν να περπατά ένα λαμπατέρ. Ωστόσο δεν παύει να είναι όμορφη, τηλεπαθητική γυναίκα–διαμάντι.

Δεν είναι ότι ο Vaughn, σε πρώτο πλάνο, μπροστά από τις αλληγορίες για την διαφορετικότητα, το καλαμπουρίζει όπως στο Kick-Ass, αλλά ότι αναπλάθει με νοσταλγία τα 1960 και αποκαθιστά την εφηβική αθωότητα των κόμικ. Ναι, υπάρχουν ιδέες και οι δυο βασικοί χαρακτήρες, ο Ζαβιέ (ή Ξαβιέ ή Ζέιβιερ) και ο Μαγκνίτο αντιπροσωπεύουν τις δυο στάσεις ζωής. Να πολεμήσεις τον ρατσισμό εντάσσοντας αρμονικά την διαφορετικότητα μέσα στο κοινωνικό σύνολο (Ζαβιέ) ή να κάνεις αντιρατσισμό-ρεβανσισμό, άρα ξανά ρατσισμό (Μαγκνίτο); Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να δοθεί το μήνυμα μέσα από τον ρομαντισμό της νεότητας κι όχι μέσα από μια χαϊ-τεκ – γκόθικ φαντασμαγορία. Ο τρόπος που η αντιπαράθεση των εκτοξευόμενων πυραύλων μεταξύ Αμερικανών και Ρώσων περνάει σε αντιπαράθεση των δυο ηρώων, περιέχει στο βάθος το μήνυμα ότι είναι η νεολαία που πρέπει να παλέψει για το αύριο κι όχι οι σκουριασμένοι μεγάλοι.

Οι σκηνές δράσης, έξοχα ενορχηστρωμένες, έχουν μια καθαρότητα γραφής, μια περιγραφική διαύγεια που ταιριάζει στην συνολική προσέγγιση. Εξαίρετοι στους ρόλους τους ο James McAvoy ως γοητευτικός και νοήμων καθηγητής, ο Michael Fassbender ως εγκλωβισμένος στα πάθος της εκδίκησης Μαγκνίτο και η Jennifer Lawrence ως Ρέιβεν / Μυστίκ που εγγράφει την σταδιακή αποδοχή του εαυτού της.

Οι φανατικοί φίλοι των κόμικς μπορεί να συγχυστούν από το κολάζ ηρώων και ετεροχρονισμών προκειμένου να βγει μια σύνοψη της μυθολογίας (αλλιώς θα είχαμε μια ολόκληρη τηλεοπτική σειρά), αλλά η ανάδειξη των νοημάτων δικαιώνουν το αποτέλεσμα.

Βαθμολογία: