Όταν ο εμφύλιος ξεκινάει σε μια αφρικανική χώρα, η Μαρία, μια γυναίκα με πείσμα και τόλμη, αρνείται να εγκαταλείψει τη φυτεία καφέ που για τρεις συνεχόμενες γενεές άνηκε στην οικογένειά της, και αποφασίζει να αγωνιστεί για την ιδιοκτησία της. Ο πρώην σύζυγός της και πατέρας του παιδιού της, Αντρέ, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο που διατρέχουν προγραμματίζει τον επαναπατρισμό τους στη Γαλλία, όμως η Μαρία θεωρεί πως η κίνηση αυτή είναι σημάδι δειλίας και αδυναμίας, και αρνείται να εγκαταλείψει τη γη της. Νιώθοντας ότι το να είναι λευκή την κάνει και άτρωτη, δίνει μάχη για τα όνειρά της σε συνθήκες όπου η κυριαρχία των λευκών αμφισβητείται και η αλλοτινή ανωτερότητα τους καταρρέει. 

Σκηνοθεσία:

Claire Denis

Κύριοι Ρόλοι:

Isabelle Huppert … Maria Vial

Christopher Lambert … Andre Vial

Nicolas Duvauchelle … Manuel Vial

Isaach De Bankole … ‘Le Boxeur’

Adele Ado … Lucie

Michel Subor … Henri Vial

William Nadylam … Cherif

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Claire Denis, Marie N’Diaye

Παραγωγή: Pascal Caucheteux

Μουσική: Stuart Staples

Φωτογραφία: Yves Cape

Μοντάζ: Guy Lecorne

Σκηνικά: Abiassi Saint-Pere

Κοστούμια: Judy Shrewsbury

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: White Material
  • Ελληνικός Τίτλος: Λευκή Υπεροχή

Κύριες Διακρίσεις

  • Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.

Παραλειπόμενα

  • Η ιδέα για την ταινία γεννήθηκε όταν η Isabelle Huppert προσέγγισε την Claire Denis, ζητώντας της αν μπορούσαν να συνεργαστούν σε κάτι.

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 28/10/2012

Η γαλλίδα σκηνοθέτιδα Κλερ Ντενίς μεγάλωσε στην Αφρική και δεν είναι η πρώτη φορά που περνάει βιώματα της σε φιλμ. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κοινωνικές καταγγελίες, ούτε με ρομαντικούς απόηχους της αποικιοκρατίας όπως στο «Indochine», αλλά με ένα πείσμα μιας γυναίκας που θέλει να κρατήσει τη φυτεία αδιαφορώντας για την επερχόμενη καταστροφή. Είναι ένα υπαρξιακό πείσμα, στα όρια της τρέλας. Αυτή η γη και οι αισθήσεις της αποτελούν ένα ποιητικό «θρήσκευμα», στο οποίο παραμένει σταθερή. Όχι, δεν υπάρχουν εύκολες εξηγήσεις της συμπεριφοράς της (ηθελημένα από τη σκηνοθέτιδα), και ποια θα μπορούσε να αποδώσει αυτή την ανεξιχνίαστη ψυχική κατάσταση από την Ιζαμπέλ Ιπέρ που μπορεί όσο καμιά άλλη να ερμηνεύει τους ρόλους σαν χρησμούς, κι όμως να σε πείθει για τις πράξεις της. Εντέλει, έχουμε ένα παράξενο μείγμα ρεαλισμού και ποίησης, που αγγίζει τουλάχιστον έναν σινεφίλ.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

8 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *