
Λευκή Υπεροχή
- White Material
- 2009
- Γαλλία
- Γαλλικά
- Δραματικό Θρίλερ, Πολεμικό Δράμα, Πολιτική, Πολιτικό Θρίλερ
Όταν ο εμφύλιος ξεκινάει σε μια αφρικανική χώρα, η Μαρία, μια γυναίκα με πείσμα και τόλμη, αρνείται να εγκαταλείψει τη φυτεία καφέ που για τρεις συνεχόμενες γενεές άνηκε στην οικογένειά της, και αποφασίζει να αγωνιστεί για την ιδιοκτησία της. Ο πρώην σύζυγός της και πατέρας του παιδιού της, Αντρέ, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο που διατρέχουν προγραμματίζει τον επαναπατρισμό τους στη Γαλλία, όμως η Μαρία θεωρεί πως η κίνηση αυτή είναι σημάδι δειλίας και αδυναμίας, και αρνείται να εγκαταλείψει τη γη της. Νιώθοντας ότι το να είναι λευκή την κάνει και άτρωτη, δίνει μάχη για τα όνειρά της σε συνθήκες όπου η κυριαρχία των λευκών αμφισβητείται και η αλλοτινή ανωτερότητα τους καταρρέει.
Σκηνοθεσία:
Claire Denis
Κύριοι Ρόλοι:
Isabelle Huppert … Maria Vial
Christopher Lambert … Andre Vial
Nicolas Duvauchelle … Manuel Vial
Isaach De Bankole … ‘Le Boxeur’
Adele Ado … Lucie
Michel Subor … Henri Vial
William Nadylam … Cherif
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Claire Denis, Marie N’Diaye
Παραγωγή: Pascal Caucheteux
Μουσική: Stuart Staples
Φωτογραφία: Yves Cape
Μοντάζ: Guy Lecorne
Σκηνικά: Abiassi Saint-Pere
Κοστούμια: Judy Shrewsbury
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: White Material
- Ελληνικός Τίτλος: Λευκή Υπεροχή
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Παραλειπόμενα
- Η ιδέα για την ταινία γεννήθηκε όταν η Isabelle Huppert προσέγγισε την Claire Denis, ζητώντας της αν μπορούσαν να συνεργαστούν σε κάτι.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 28/10/2012
Η γαλλίδα σκηνοθέτιδα Κλερ Ντενίς μεγάλωσε στην Αφρική και δεν είναι η πρώτη φορά που περνάει βιώματα της σε φιλμ. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κοινωνικές καταγγελίες, ούτε με ρομαντικούς απόηχους της αποικιοκρατίας όπως στο «Indochine», αλλά με ένα πείσμα μιας γυναίκας που θέλει να κρατήσει τη φυτεία αδιαφορώντας για την επερχόμενη καταστροφή. Είναι ένα υπαρξιακό πείσμα, στα όρια της τρέλας. Αυτή η γη και οι αισθήσεις της αποτελούν ένα ποιητικό «θρήσκευμα», στο οποίο παραμένει σταθερή. Όχι, δεν υπάρχουν εύκολες εξηγήσεις της συμπεριφοράς της (ηθελημένα από τη σκηνοθέτιδα), και ποια θα μπορούσε να αποδώσει αυτή την ανεξιχνίαστη ψυχική κατάσταση από την Ιζαμπέλ Ιπέρ που μπορεί όσο καμιά άλλη να ερμηνεύει τους ρόλους σαν χρησμούς, κι όμως να σε πείθει για τις πράξεις της. Εντέλει, έχουμε ένα παράξενο μείγμα ρεαλισμού και ποίησης, που αγγίζει τουλάχιστον έναν σινεφίλ.
Βαθμολογία: