Στη δεκαετία του 1980, το Ντιτρόιτ βρίσκεται στο αποκορύφωμα της κρίσης του κρακ και του πολέμου των ναρκωτικών της Αμερικής. Ανάμεσα σε αυτά βρίσκεται ο Ρίτσαρντ Βερς, ένας εργάτης βιομηχανίας, και ο γιος του, Ρικ. Ο τελευταίος γίνεται πληροφοριοδότης της αστυνομίας και στη συνέχεια έμπορος ναρκωτικών. Μέχρι που το FBI τον εγκαταλείπει, με τη μοίρα του πλέον να είναι αβέβαιη.

Σκηνοθεσία:

Yann Demange

Κύριοι Ρόλοι:

Matthew McConaughey … Richard Wershe Sr.

Richie Merritt … Richard ‘Rick’ Wershe Jr.

Bel Powley … Dawn Wershe

Jennifer Jason Leigh … πράκτορας Alex Snyder

Brian Tyree Henry … ντετέκτιβ Mel ‘Roach’ Jackson

Rory Cochrane … πράκτορας Frank Byrd

RJ Cyler … Rudell ‘Boo’ Curry

Jonathan Majors … Johnny ‘Lil Man’ Curry

Eddie Marsan … Art Derrick

Bruce Dern … Roman ‘Ray’ Wershe

Piper Laurie … Verna Wershe

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Andy Weiss, Logan Miller, Noah Miller

Παραγωγή: Darren Aronofsky, Scott Franklin, John Lesher, Julie Yorn

Μουσική: Max Richter

Φωτογραφία: Tat Radcliffe

Μοντάζ: Chris Wyatt

Σκηνικά: Stefania Cella

Κοστούμια: Amy Westcott

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: White Boy Rick
  • Ελληνικός Τίτλος: Πόλεμος Ναρκωτικών

Παραλειπόμενα

  • Προηγήθηκε το 2017 το ντοκιμαντέρ White Boy του Shawn Rech, που αναφέρεται στο ίδιο ακριβώς θέμα.
  • Ο Timothee Chalamet είχε περάσει από οντισιόν για τον Ρικ.
  • Μετά από τα γυρίσματα ακολούθησε δοκιμαστική προβολή, και τα αποτελέσματα ήταν θετικά. Αυτό επέφερε μια αισιοδοξία και ορίστηκε το γύρισμα επιπλέον σκηνών. Παρόλα αυτά, το φιλμ στα ταμεία δεν έβγαλε ούτε το μπάτζετ του.
  • Ο συγγραφέας του βιβλίου Trials of White Boy Rick, Evan Hughes, υποστήριξε, όταν το σενάριο ήταν ακόμα σε σχεδιασμό, ότι χρησιμοποίησαν υλικό από τη δουλειά του δίχως αποζημίωση ή αναφορά στο όνομα του.
  • Έμελλε να είναι ο έσχατος κινηματογραφικός ρόλος για την Piper Laurie, που το 2023 έφυγε από τη ζωή.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/6/2019

Είναι κρίμα που ο ταλαντούχος Γιαν Ντεμάνζ δεν μπορεί να παραδώσει κάτι παραπάνω από μια ενδιαφέρουσα ταινία, στηριζόμενος υπερβολικά στην ίντριγκα του «βασίζεται σε αληθινή ιστορία». Και βλέποντας το έτσι, όντως συμπάσχεις με τον ήρωα, παραβλέπεις το ότι μπορεί να υπάρχει και μια άλλη σκοτεινή πλευρά που φανερά εδώ δεν φωτίζεται επί του χαρακτήρα του, και παρασέρνεσαι από τις πράγματι καλές ερμηνείες. Ο Ντεμάνζ όμως, κι αυτό είναι που εδώ έχει απώτερη σημασία, δεν ξεπερνά έναν πήχη καλής τηλεταινίας, αφού δεν κάθεται να σταθεί παραπάνω στις σκηνές που έχουν αληθινή σημασία, τις πιο δραματικές δηλαδή, παρασυρόμενος από ρυθμούς που εύκολα παραποιούν χαρακτήρες και καταστάσεις. Έτσι, ενώ υπάρχουν κάνα δυο σκηνές που αξίζουν κινηματογραφικά, το σύνολο είναι παραπάνω υπέρ ενός «εμπορικότροπου» κοινού από ό,τι θα έπρεπε, και χωρίς φυσικά το αποτέλεσμα να πέφτει στον κάλαθο των αχρήστων, η ευκαιρία κρίνεται χαμένη.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

11 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *