Όταν ένας Άντρας Αγαπάει μια Γυναίκα (1994)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Άλις και ο Μάικλ Γκριν είναι ένα φαινομενικά ευτυχισμένο ζευγάρι, με δυο χαριτωμένα κοριτσάκια, ένα ευκατάστατο σπίτι και δυο αρκετά επιτυχημένες καριέρες. Η τάση όμως της κυρίας Γκριν να πίνει, θα εξελιχθεί σε εθισμό και το σκηνικό αλλάζει. Σχεδόν πάντα μεθυσμένη, αρχίζει να ξεσπάει στα παιδιά και τον σύντροφο της, ενώ φτάνει στο σημείο να θέσει τη ζωή της σε κίνδυνο για να παραδεχθεί τελικά το πρόβλημα της. Από εκεί και πέρα αρχίζει η προσπάθεια αποτοξίνωσης, η οποία την οδηγεί στο να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της, αλλά και να έρθει σε ρήξη με τον σύζυγο της, καθώς προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τον γάμο τους.

Σκηνοθεσία:

Luis Mandoki

Κύριοι Ρόλοι:

Meg Ryan … Alice Green

Andy Garcia … Michael Green

Lauren Tom … Amy

Philip Seymour Hoffman … Gary

Ellen Burstyn … Emily

Tina Majorino … Jess Green

Mae Whitman … Casey Green

Gail Strickland … Pam

LaTanya Richardson Jackson … Δρ Gina Mendez

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ronald Bass, Al Franken

Παραγωγή: Jon Avnet, Jordan Kerner

Μουσική: Zbigniew Preisner

Φωτογραφία: Lajos Koltai

Μοντάζ: Garth Craven

Σκηνικά: Stuart Wurtzel

Κοστούμια: Linda M. Bass

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: When a Man Loves a Woman
Ελληνικός Τίτλος: Όταν ένας Άντρας Αγαπάει μια Γυναίκα

Παραλειπόμενα

Το σενάριο βασίστηκε πάνω σε 10 σελίδες σημειώσεων του Orson Welles.
Αρχικά ήταν να ονομαστεί Significant Other.
Ερμηνευτικό ντεμπούτο για τη Mae Whitman.
Ο Tom Hanks ήταν υποψήφιος για τον ρόλο του Μάικλ, ενώ οι Michelle Pfeiffer, Debra Winger για αυτόν της Άλις.
Το κόστος δεν έγινε ποτέ γνωστό, αλλά οι εισπράξεις ήταν υψηλές για το είδος, φτάνοντας στα 119 εκατομμύρια δολάρια.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ο τίτλος προέρχεται από το ομότιτλο κλασικό τραγούδι του Percy Sledge, όπου και ακούγεται επί της ταινίας.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 10/11/2018

Αυτό το πάντρεμα ρομαντισμού και κοινωνικού προβληματισμού βρίσκει τον στόχο του κι ως προς τι δύο του αυτές θεματικές, αλλά δεν παύει ποτέ να ακροβατεί με την επιτήδευση. Αυτό, από την άλλη, που ουσιαστικά το διασώζει από το μη χάσει το ενδιαφέρον του ως πλοκή, είναι πως πρόκειται για μια καλοφτιαγμένη χολιγουντιανή παραγωγή, που πατάει γερά στην εποχή της, αλλά δανείζεται και κάτι από το -ανώτερο- Μέρες Κρασιού και Λουλουδιών (1962). Η Μεγκ Ράιαν τα δίνει όλα, αλλά η ερμηνεία της παραείναι «αμερικανικά βαριά» για να πείσει (παίρνει πάνω όλη την επιτήδευση), ενώ αντίθετα είναι ο Άντι Γκαρσία που έχει την ερμηνεία της ταινίας, κι ας τον αδικεί σαν χαρακτήρα το σενάριο.

Ο Λούις Μαντόκι προδίδει μεν την ανεξάρτητη φόρμα που τον είχε αναδείξει μέχρι εδώ, αλλά είναι ουσιαστικός στην αφήγηση της ιστορίας: δίχως κενά, δίχως περιττολογίες, έστω και με έναν αέρα περισσότερου συναισθηματισμού από ό,τι απαιτούνταν. Ιδανικό φιλμ για όσους δεν έχουν αντιληφθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα γύρω τους, κρυμμένοι πίσω από ένα πρίσμα «πετυχημένου βίου».

Βαθμολογία: