
Γαμο-Μπελάδες
- Wedding Crashers
- Γαμομπελάδες
- 2005
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Κομεντί, Κωμωδία
- 08 Σεπτεμβρίου 2005
Δύο κολλητοί φίλοι και ορκισμένοι εργένηδες, ο Τζον και ο Τζέρεμι, έχουν λύσει το πρόβλημα της ανεύρεσης περιστασιακού ερωτικού συντρόφου, πηγαίνοντας απροσκάλεστοι σε γαμήλιες δεξιώσεις. Το σχέδιό τους λειτουργεί ρολόι μέχρι τη στιγμή που εμφανίζονται στο γάμο των Κλίρι και γνωρίζουν τον πραγματικό έρωτα στα πρόσωπα των δύο μικρότερων αδερφών της νύφης, της Κλερ και της Γκλόρια. Πλέον, οι δύο φίλοι ούτε θέλουν, αλλά ούτε και μπορούν να ξεφύγουν από την τρελή οικογένεια Κλίρι, η οποία σύσσωμη τους “πολιορκεί” στενά, οδηγώντας τους με το ζόρι εκεί που δεν φαντάζονταν ποτέ: στα σκαλιά της εκκλησίας.
Σκηνοθεσία:
David Dobkin
Κύριοι Ρόλοι:
Owen Wilson … John Beckwith
Vince Vaughn … Jeremy Grey
Christopher Walken … William Cleary
Rachel McAdams … Claire Cleary
Isla Fisher … Gloria Cleary
Jane Seymour … Kathleen Cleary
Ellen Albertini Dow … Mary Cleary
Keir O’Donnell … Todd Cleary
Bradley Cooper … Sack Lodge
Henry Gibson … πάτερ O’Neil
Dwight Yoakam … Κος Kroeger
Rebecca De Mornay … Κα Kroeger
Will Ferrell … Chazz Reinhold
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Steve Faber, Bob Fisher
Παραγωγή: Peter Abrams, Robert L. Levy, Andrew Panay
Μουσική: Rolfe Kent
Φωτογραφία: Julio Macat
Μοντάζ: Mark Livolsi
Σκηνικά: Barry Robison
Κοστούμια: Denise Wingate
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Wedding Crashers
- Ελληνικός Τίτλος: Γαμο-Μπελάδες
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Γαμομπελάδες
Παραλειπόμενα
- Η ιδέα άνηκε στον συμπαραγωγό Andrew Panay, όπου νεαρός έκανε κάτι παρόμοιο με τους ήρωες της ταινίας. Οι σεναριογράφοι όμως θεώρησαν ότι αυτό δεν αρκεί για να καλύψει μια ολόκληρη ταινία, έτσι πρόσθεσαν το ερωτικό στοιχείο σε συνδυασμό με οικογένεια πολιτικών, εμπνεόμενοι από τα δικά τους νιάτα όπου ονειρεύονταν να παντρευτούν μια γυναίκα μέσα από την οικογένεια Κένεντι.
- Ο Dobkin προσέλαβε τον Bradley Cooper χωρίς καν να δει την κασέτα με την οντισιόν του, μια και είχε εντυπωσιαστεί βλέποντας τον απλά να διαβάζει τον ρόλο.
- Η Isla Fischer, που χρωστάει εδώ τον άνοδο της καριέρας της, κέρδισε στο κάστινγκ τις Shannon Elizabeth και Anna Paquin. Η δε Rachel McAdams πήρε τον ρόλο ανάμεσα σε 200ες υποψήφιες (ακόμα δεν είχε προβληθεί το Ημερολόγιο).
- Η επιλογή του Christopher Walken ήταν ένα στοίχημα για τον σκηνοθέτη, για το οποίο ήρθε σε έντονη κόντρα με στελέχη της New Line Cinema, οι οποίοι επέμεναν για κάποιον πιο κωμικό ηθοποιό όπως τον Burt Reynolds.
- Λόγω του θεατρικού του παρελθόντος, ο Dobkin κατάφερε να πάρει 3μιση βδομάδες προβών με το καστ, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα (που κράτησαν μόλις 52 ημέρες).
- Το σενάριο είχε αρκετά κενά σημεία στους διαλόγους, ακριβώς ώστε να ευνοηθεί ο αυτοσχεδιασμός. Αυτό ίσχυε ειδικότερα για τους Wilson και Vaughn.
- Ένα από τα κεντρικά στελέχη του κόμματος των συντηρητικών, ο John McCain, έχει ένα κάμεο σε γάμο. Η εμφάνιση του όμως έγινε αντικείμενο κριτικής, μια και παλαιότερα είχε κατηγορήσει το Χόλιγουντ πως προωθεί “R” ταινίες σε νεαρούς θεατές. Η συγκεκριμένη όχι μόνο τύχαινε να είναι κι αυτή R, αλλά θεωρείται και σημείο αιχμής για την ακμή της ενήλικης κωμωδίας.
- Μπορεί να μην υπήρξε σίκουελ (αν και μέχρι το 2022 ήταν υπό συζήτηση για το στούντιο), αλλά οι δημιουργοί προώθησαν την ιδέα τους για ένα ριάλιτι τηλεοπτικό πρόγραμμα, το The Real Wedding Crashers (2007). Το σόου όμως έπεσε μετά από τέσσερα επεισόδια.
- Με προϋπολογισμό 40 εκατομμύρια δολάρια, η ταινία ευτύχισε να βγάλει 285,2.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 14/12/2018
Η ταινία του αιωνίως μέτριου Ντέιβιντ Ντόμπκιν είναι κάτι σαν προπομπός του «The Hangout», απλά χαμηλών κυβικών. Η αλήθεια είναι πως στο «έμπα» το φιλμ είναι αληθινά αστείο, και σε κάνει να πιστεύεις ότι βρήκες μια buddy-movie που να αξίζει τον κόπο. Ο Όουεν Γουίλσον φαντάζει ιδανικός δίπλα στον Βινς Βον και ο χαβαλές καλά μοιάζει να κρατεί. Τα φώτα όμως σβήνουν στην κυριολεξία, όταν στο προσκήνιο μπαίνει το ρομάντζο. Από εδώ και πέρα, είτε θα έχουμε βαρετά σημεία, ακόμα και μελό, είτε τα αστεία είναι πλέον εκτός κλίματος και χοντροκομμένα. Το όλο αντισυμβατικό μοτίβο έχει δώσει τη θέση του στα πατροπαράδοτα μηνύματα, και μένει μονάχα η απορία τού πώς πούλησε τόσο πολύ το συγκεκριμένο έργο στις αίθουσες. Καλοί ηθοποιοί σε δεύτερους ρόλους απλά μας τιμούν με την παρουσία τους, αλλά λείπει κι ένας Μπεν Στίλερ από τη γνώριμη για αυτόν ομήγυρη, μπας κι αναστάτωνε κάπως τα πράγματα.
Βαθμολογία: