Η Μαρίνα Βιδάλ, μια νεαρή τρανσέξουαλ, σερβιτόρα και τραγουδίστρια σε κλαμπ, αντιμετωπίζει τις διακρίσεις και την καχυποψία σε ένα μοντέρνο, αλλά άσπλαχνο Σαντιάγκο στη Χιλή, όταν ο φίλος της, που είναι είκοσι χρόνια μεγαλύτερος της, πεθαίνει ξαφνικά μέσα στην αγκαλιά της.
Σκηνοθεσία:
Sebastian Lelio
Κύριοι Ρόλοι:
Daniela Vega … Marina Vidal
Francisco Reyes … Orlando Onetto Partier
Luis Gnecco … Gabriel ‘Gabo’ Onetto Partier
Aline Kuppenheim … Sonia Bunster
Amparo Noguera … Adriana Cortes
Antonia Zegers … Alessandra
Nestor Cantillana … Gaston
Alejandro Goic … γιατρός
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Sebastian Lelio, Gonzalo Maza
Παραγωγή: Juan de Dios Larrain, Pablo Larrain, Sebastian Lelio, Gonzalo Maza
Μουσική: Matthew Herbert
Φωτογραφία: Benjamin Echazarreta
Μοντάζ: Soledad Salfate
Σκηνικά: Estefania Larrain
Κοστούμια: Muriel Parra
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Una Mujer Fantastica
- Ελληνικός Τίτλος: Μια Φανταστική Γυναίκα
- Διεθνής Τίτλος: A Fantastic Woman
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Χιλή).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου. Βραβείο σεναρίου, Teddy και οικουμενικής επιτροπής.
- Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και γυναικείος ρόλος (Daniela Vega) στα εθνικά βραβεία της Χιλής, τα Fenix. Υποψήφιο για ακόμα 4.
- Καλύτερη λατινοαμερικανική ταινία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.
Παραλειπόμενα
- Δεν ήταν εξαρχής το σχέδιο να πρωταγωνιστήσει η Daniela Vega, αλλά ο ρόλος της ήταν να συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη ως σύμβουλος πάνω στην τρανς κοινότητα της χώρας. Καθώς όμως γνωρίστηκαν, ο Lelio συνειδητοποίησε ότι είχε βρει τη Μαρίνα του.
- Η Vega έγινε η πρώτη τρανσέξουαλ που διατέλεσε παρουσιάστρια σε τελετή των Όσκαρ. Για την ακρίβεια, παρουσίασε το τραγούδι Mystery of Love (Να Με Φωνάζεις με τ’ Όνομα σου).
- Η Χιλή έγινε μόλις η δεύτερη λατινοαμερικανική χώρα που κέρδισε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Η άλλη χώρα είναι η Αργεντινή, που είχε όμως δύο νίκες.
- Για τη χιλιανή LBGTQ κοινότητα το φιλμ αποδείχτηκε σωτήριο. Έδωσε έναυσμα για δημόσιο διάλογο, με αποτέλεσμα το 2018 να κατοχυρωθεί δια νόμου η άδεια αλλαγής φύλου.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Στα σημεία που η κεντρική ηρωίδα ερμηνεύει όπερα, είναι η αληθινή φωνή της Daniela Vega. Είναι μεσόφωνος.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/5/2018
Από τη Χιλή και τον Sebastian Lelio μάς έρχεται μια αληθινά υποδειγματική δουλειά. Και τονίζω το «δουλειά», μια και η έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας συνεργάζεται με την ιδιαίτερη επιμέλεια από σκηνή σε σκηνή, για να τελεστεί ένα τόσο ενιαίο και συμβατό από τη μία άκρη του στην άλλη σύνολο. Ο χιλιανός σκηνοθέτης δικαιολογεί έτσι τα τέσσερα χρόνια που προηγήθηκαν από την προηγούμενη του ταινία, αφού λογικά η παρούσα χρειάστηκε ιδιαίτερη μελέτη.
Το στόρι μιλάει για την αγάπη και τη διαφορετικότητα. Ένα θέμα που έχουμε φυσικά ξαναδεί, αλλά όχι τόσο συχνά με τόσο αθόρυβους όρους. Ο Lelio δεν μπαίνει στη διαδικασία να κάνει κρότο, δεν μετατρέπει, πέρα από στιγμιαία, το δράμα του σε δραματικό θρίλερ, δεν θέλει η περίπτωση που μας παρουσιάζει να φαντάζει μοναδική. Κατανοεί ότι το θέμα είναι ευαίσθητο, και γνωρίζει ότι αν τραβούσε στα άκρα τις αντιδράσεις επί της ηρωίδας, ίσως έστρεφε εναντίον της αμφιταλαντευομένη μερίδα των θεατών. Αυτό που τον μέλλει είναι να μπει ο καθένας θεατής-δέκτης στην ψυχολογίας της, κι ακόμα κι αν δεν επιθυμεί λόγω προσωπικών προκαταλήψεων να της συμπαρασταθεί, τουλάχιστον να την καταλάβει ή ακόμα καλύτερα να τη συμπαθήσει. Έτσι, η θεσπέσια Daniela Vega ως Μαρίνα κρατάει πάντα προσωπικότητα, αρνείται να επιτεθεί, κατανοεί εν μέρει τις αντιδράσεις εναντίον της, αλλά και δεν θα κάνει πίσω αν δεν κερδίσει αυτό που δικαιωματικά γνωρίζει ότι της ανήκει: τον σκύλο του αγαπημένου της.
Ο Lelio δεν πλατειάζει το ευαίσθητο ζήτημα που αγγίζει, ώστε να παράγει έναν ύμνο υπέρ της διαφορετικότητας. Ίσως, δε, θέλει να κινηθεί σε όρια που θα του επιτρέψουν παράλληλα να ελέγξει όπως ακριβώς θέλει το σύνολο της ταινίας του. Δεν χρησιμοποιεί στα μοτίβα του τη βία, οι εξάρσεις είναι ελεγχόμενες, οι αντιδράσεις θα έλεγες λογικές και ρεαλιστικότατες. Το θαύμα όμως του Χιλιανού είναι το πώς ελέγχει άψογα τον ρυθμό σε μια ιστορία που δεν παύει ποτέ να βρίσκεται σε κίνηση. Τα σκηνικά αλλάζουν, οι δεύτεροι χαρακτήρες πάνε κι έρχονται, η ψυχολογία της ηρωίδας στωική αλλά την ίδια ώρα έτοιμη να εκραγεί, και μικρές μεταφυσικές νότες που έρχονται να μας πείσουν πως πράγματι υπήρχε αγάπη και πως η Μαρίνα είναι μια γυναίκα που επιθυμεί ένα όμορφο μέλλον, πιο όμορφο κι από αυτό των επιλογών των «φυσιολογικών» γύρω της. Και όλα αυτά εν είδη μιας μικρής οδύσσειας πάντα σε κίνηση, πάντα σε εσωτερική φόρτιση, χωρίς να πηγαίνει τίποτα χαμένο και χωρίς σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία του θεατή.
Εντέλει, μια πολύ δυνατή δουλειά, η οποία δεν ήθελε να φτάσει σε όρια αξέχαστου κινηματογράφου, αλλά σίγουρα επιθυμεί να μιλήσει βαθιά σε όσους τύχει να έρθουν σε επαφή μαζί της. Φίλους ή εχθρούς…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
