Ο Ετιέν, ένας συχνά εκτός δουλειάς ηθοποιός, δουλεύει ως υπεύθυνος ενός θεατρικού εργαστηρίου σε μια φυλακή, όπου μαζεύει έναν ασυνήθιστο θίασο από κατάδικους για να ανεβάσουν το διάσημο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό. Όταν του επιτραπεί να πάρει την ομάδα των κρατούμενων σε περιοδεία του έργου σε κανονικά θέατρα έξω από τη φυλακή, ο Ετιέν επιτέλους αισθάνεται ότι αυτή μπορεί να είναι η μεγάλη του ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρο του στη σκηνή και στη ζωή.
Σκηνοθεσία:
Emmanuel Courcol
Κύριοι Ρόλοι:
Kad Merad … Etienne Carboni
David Ayala … Patrick
Lamine Cissokho … Alex
Sofian Khammes … Kamel Ramdane
Pierre Lottin … Jordan Fortineau
Wabinle Nabie … Moussa Traore
Aleksandr Medvedev … Bojko
Marina Hands … Ariane
Laurent Stocker … Stephane
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Emmanuel Courcol
Παραγωγή: Marc Bordure, Robert Guediguian
Μουσική: Fred Avril
Φωτογραφία: Yann Maritaud
Μοντάζ: Guerric Catala
Σκηνικά: Rafael Mathe
Κοστούμια: Christel Birot
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Un Triomphe
- Ελληνικός Τίτλος: Ένας Θρίαμβος
- Διεθνής Τίτλος: The Big Hit
Κύριες Διακρίσεις
- Καλύτερη κωμωδία στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 22/9/2021
Ένας ηθοποιός στη δύση της καριέρας του παραδίδει μαθήματα θεάτρου στις φυλακές. Και εμπνεόμενος από τη μοιραία και διαρκή αναμονή της ζωής του φυλακισμένου, αποφασίζει να ανεβάσει σε θέατρο της πόλης το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, με πρωταγωνιστές τους φυλακισμένους…
Πρόκειται για μια ταινία εξ ορισμού δύσκολη ως εγχείρημα, η οποία καλείται να παντρέψει θέατρο και σινεμά, γοητεύοντας όμως ταυτόχρονα το κοινό της σκοτεινής αίθουσας. Ο Emmanuel Courcol βγαίνει νικητής στο στοίχημα αυτό επενδύοντας σε μια χιουμοριστική προσέγγιση, η οποία όμως δεν καταλήγει ποτέ σε καρικατούρα ούτε σε διακωμώδηση κάποιας από τις δύο τέχνες. Οι διάλογοι ρέουν με εξυπνάδα και σβελτάδα και με ελάχιστες στιγμές σχηματικότητας. Κι αν οι χαρακτήρες δεν καταφέρνουν να αναπτυχθούν όσο θα τους άξιζε, ο εγκλεισμός της φυλακής περνά απόλυτα ανεπιτήδευτα κι ουσιαστικά πηγαία.
Η σκηνοθεσία, αν και μοιάζει να μην αναπτύσσει πλήρως τη δυναμική του σεναρίου, καταφέρνει να περάσει την αλήθεια της μέσα από έναν άτολμο μεν ρεαλισμό δε. Έναν ρεαλισμό που παρά την απουσία θάρρους καταφέρνει να εστιάσει στην ουσία της ιστορίας.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία που μιλά ουσιαστικά αν και όχι τολμηρά για το αδιάκοπο κυνηγητό του ονείρου και την ελευθερία που -ξέρει να- χαρίζει η τέχνη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
