Η Θέλμα, μια έφηβη χωριατοπούλα, μόλις μετακόμισε στην πόλη για να ξεκινήσει τις σπουδές της στο κολέγιο. Πάντα έχει μέσα της τη θρησκευτική αυστηρότητα της σιωπηλής, αλλά επιβλητικής της μητέρας και του πατέρα. Όταν συνειδητοποιεί ότι αρχίζει να την ελκύει η νέα της φίλη, η Άνια, αρχίζει και να εκδηλώνει μια τρομακτική και ανεξέλεγκτη δύναμη, την οποία οι γονείς της τόσα χρόνια φοβούνταν.
Σκηνοθεσία:
Joachim Trier
Κύριοι Ρόλοι:
Eili Harboe … Thelma Eva Brenne
Kaya Wilkins … Anja Adams Lie
Henrik Rafaelsen … Trond
Ellen Dorrit Petersen … Unni
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Joachim Trier, Eskil Vogt
Παραγωγή: Thomas Robsahm
Μουσική: Ola Flottum
Φωτογραφία: Jakob Ihre
Μοντάζ: Olivier Bugge Coutte
Σκηνικά: Roger Rosenberg
Κοστούμια: Ellen Daehli Ystehede
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Thelma
- Ελληνικός Τίτλος: Thelma
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Θέλμα [φεστιβάλ]
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο μουσικής, φωτογραφίας και μοντάζ στα Amanda, τα εθνικά βραβεία της Νορβηγίας. Υποψήφιο σε ακόμα 9 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
- Επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Στην παραγωγή συμμετείχαν εταιρίες από Γαλλία, Δανία και Σουηδία, συγκεντρώνοντας ένα μπάτζετ 5 εκατομμυρίων ευρώ.
- Γυρίστηκε μέσα σε 44 ημέρες, τόσο στη Νορβηγία όσο και στη Σουηδία.
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο για την Kaya Wilkins, που ως Okay Kaya διαπρέπει ως τραγουδίστρια.
- Η Eili Harboe είναι απόφοιτη του πανεπιστημίου που η Θέλμα φοιτά. Είχε διδαχτεί εκεί ιστορία τέχνης.
- Το πλήρες όνομα της Θέλμα (Thelma Eva Brenne) γίνεται ορατό όταν κάνει εξετάσεις στο ιατρείο. Το Thelma προκύπτει από το ελληνικό “θέλημα”, το Eva από το “Αδάμ και Εύα”, ενώ το Brenne σημαίνει στα νορβηγικά “να καίγεσαι”, παραπέμποντας στις μάγισσες του μεσαίωνα (στο αρχικό σενάριο ήταν η κύρια θεματική).
- Αρκετοί παρατήρησαν κάποιες συμβολικές συγγένειες με το μυθιστόρημα Thelma, γραμμένο το 1887 από τη Marie Corelli.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/2/2018
Επέστρεψε στα σκανδιναβικά εδάφη ο Joachim Trier, κι άμεσα βρήκε τον εαυτό του. Κυρίως, βρήκε το στυλ που του ταιριάζει και του προσέδωσε τη φήμη του. Θεματικά δοκιμάζει κάτι ολότελα νέο για αυτόν, όμως. Αλλά το θετικό είναι ότι δεν αφήνει αυτό το νέο θέμα να επηρεάσει στο ελάχιστο την προσωπική του θεώρηση για τον κινηματογράφο, δημιουργώντας εντέλει μια ταινία γεμάτη ερωτηματικά, αλλά κι εύκολες απαντήσεις. Τι εννοούμε με αυτό. Το φιλμ εύκολα μπορεί να μπερδέψει τον θεατή, ειδικά πλησιάζοντας το φινάλε. Το τελευταίο μοιάζει αινιγματικό, αλλά στην ουσία κρύβει όλη τη νοηματική της ταινίας. Κι αυτή γυρνάει γύρω από ένα ζήτημα που απασχολεί εδώ κι αιώνες τη σκανδιναβική τέχνη (ιδίως τη δανέζικη την έχει στοιχειώσει), και δεν είναι άλλο από τη θρησκοληψία. Πλάι σε αυτήν, η διαφορετική ερωτική έλξη, η οποία δεν γίνεται αποδεκτή από τους περισσότερους.
Τι είναι η Θέλμα; Είναι ένα κορίτσι με υπερδυνάμεις όπως αυτές που έχουν οι γνωστοί μας υπερήρωες; Είναι ο σατανάς ο ίδιος ή κάποιος υπήκοος του; Η ταινία δεν σου απαντάει, και καλά πράττει. Προτιμάει να σε αφήσει να σκεφτείς περί της αιτίας του κακού και όχι να καταταχτεί σε κάποιο συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος. Ο Trier παίρνει τα πράγματα αργά, αλλά με σωστό ρυθμό, αγαπάει την παράδοξη, όσο και καταπιεσμένη ηρωίδα του, της προσδίδει ωριμότητα κι εσωτερικότητα, και την αφήνει υποχείρια των ερωτημάτων που έχει και ο ίδιος ο θεατής. Η Θέλμα θέλει να ζήσει μια διαφορετική ζωή από αυτήν που την προόριζαν οι δικοί της και η επαρχία. Και δεν είναι η ίδια που επιβάλλεται μέσω των δυνάμεων της για να το πετύχει, αλλά αυτές οι δυνάμεις δρουν ανεξέλεγκτα, σαν να προέρχονται από κάποιον άλλο παράγοντα που δρα μέσα της από τη γέννηση της (ίσως όχι ακριβώς από τότε, αλλά η ταινία δεν απαντάει ξεκάθαρα σε αυτό το σημαντικό για το μήνυμα της ερώτημα). Είναι οι αυτόβουλες εκρήξεις μιας καταπίεσης, σαν μια εκδίκηση της φύσης επί του κατεστημένου. Σας θυμίζει κάποια άλλη ταινία αυτό; Ναι, είναι το ίδιο με την Κάρι.
Εκεί που ο Trier υποβιβάζει κάπως το έργο του, είναι στο γεγονός ότι το δουλεύει πολύ υπό όρους θρίλερ, ειδικά από ένα σημείο κι έπειτα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη νοηματική σε σχέση με τις εικόνες. Ως έχει, είναι ένα αληθινά καλό μεταφυσικό θρίλερ που μπορεί να παρακολουθήσει κι ένας που επιλέγει πιο δύσκολο σινεμά. Αλλά αν επέμενε στον ψυχολογικό τομέα της υπόθεσης, μια και η ανάλυση του χαρακτήρα της Θέλμα γίνεται με συνέπεια της νοηματικής, ίσως είχαμε κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Είναι σαν να κλείνει το μάτι και σε ένα πιο αμερικανικό κοινό, ίσως και να κάνει τους Αμερικανούς να θελήσουν ένα ριμέικ.
Όπως και να έχει, η ταινία αξίζει και αξίζει αληθινά. Αρκεί να το παλέψετε να κοιτάξετε και πίσω από όσα βλέπετε, αναπτύσσοντας εν είδη δικών σας σκέψεων όσα κρύβουν οι εικόνες.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
