Συνήγορος Υπεράσπισης (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο δικηγόρος υπεράσπισης Ρίτσαρντ Ράμσεϊ εργάζεται πάνω σε μια δύσκολη υπόθεση, υπερασπιζόμενος τον 17χρονο Μάικ Λάσιτερ, ύποπτος για τη δολοφονία του πλούσιου πατέρα του. Ο Ράμσεϊ στρατολογεί τη νεαρή δικηγόρο Τζανέλ, η οποία είναι αποφασισμένη να μάθει την απόλυτη αλήθεια περί του τι συνέβη εκείνη την ημέρα.

Σκηνοθεσία:

Courtney Hunt

Κύριοι Ρόλοι:

Keanu Reeves … Richard Ramsay

Renee Zellweger … Loretta Lassiter

Gugu Mbatha-Raw … Janelle Brady

Gabriel Basso … Mike Lassiter

Jim Belushi … Boone Lassiter

Sean Bridgers … Arthur Westin

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Nicholas Kazan

Παραγωγή: Anthony Bregman, Elon Dershowitz, Kevin Scott Frakes

Μουσική: Evgueni Galperine, Sacha Galperine

Φωτογραφία: Jules O’Loughlin

Μοντάζ: Kate Williams

Σκηνικά: Mara LePere-Schloop

Κοστούμια: Abby O’Sullivan

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Whole Truth
Ελληνικός Τίτλος: Συνήγορος Υπεράσπισης

Παραλειπόμενα

Αρχικός πρωταγωνιστής ήταν ο Daniel Craig, αλλά αποχώρησε τέσσερις μέρες πριν την έναρξη γυρισμάτων για άγνωστους λόγους.
Υποψήφια Τζανέλ ήταν η Lupita Nyong’o.
Επανεμφάνιση της Renee Zellweger μετά από έξι χρόνια.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 25/8/2016

Ένας 17χρονος κατηγορείται ότι δολοφόνησε τον πλούσιο πατέρα του και βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Για να γίνει ακόμα πιο δύσκολη η κατάσταση, συνήγορος υπεράσπισής του είναι ο Κιάνου Ριβς. Και για να τον αποτελειώσει η μοίρα, σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, μητέρα του είναι η Ρενέ Ζελβέγκερ.

Η απλοϊκή ιστορία δεν είναι το πρόβλημα της ταινίας. Το μείζον ζήτημα είναι τα κλισέ. Η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη, υπηρετείται από μια συντηρητική σκηνοθετική αντίληψη, μια who-dunnit δομή που δεν διεγείρει επαρκώς το ενδιαφέρον και μια ανατροπή που όλα μαρτυρούν ότι καταφτάνει αλλά δεν αρκεί για να σώσει τα προσχήματα. Στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία δεν παρέχει καμία σανίδα σωτηρίας στο νυσταγμένο θεατή και έτσι αυτός ωθείται κατ` ουσίαν εκτός κλίματος και με το ενδιαφέρον στραμμένο περισσότερο στο ότι τελειώνει το καλοκαίρι.

Στο πεδίο των ερμηνειών, δυστυχώς η ταινία σημειώνει μια βαριά αποτυχία. Όχι ότι πέφτει κανείς από τα σύννεφα που ο Κιάνου Ριβς δεν αποδίδει εξαίρετα στο ρόλο του συνηγόρου, αλλά μια καλή κεντρική ερμηνεία ίσως μπορούσε να περισώσει λίγο το κύρος του εγχειρήματος. Από την άλλη, η Ζελβέγκερ εδώ δίνει μια εκτός τόπου και χρόνου ερμηνεία που χαρακτηρίζεται από μια σειρά από αστοχίες -προφανώς δεν είναι μονό δικιά της ευθύνη- και μια γενικότερη αίσθηση αποπροσανατολισμού. Δεν θα το χαρακτήριζε κανείς ιδανική επιστροφή μετά από έξι χρόνια απουσίας.

Τα ηθικά αδιέξοδα τα οποία η ταινία προσπαθεί να επισημάνει πάντως κινούν το αρχικό ενδιαφέρον του θεατή. Και αυτά όμως χάνονται γρήγορα και ολοκληρωτικά στις πεπατημένες οδούς που ακολουθεί τόσο φανατικά η ταινία, η οποία διαθέτει επιπλέον και μια αύρα φτηνής αντιγραφής από φιλμ της χρυσής εποχής. Αν κανείς έχει εκπληκτικά μεγάλο πάθος για τα στερεοτυπικά δικαστικά δράματα, ίσως την απολαύσει. Οι υπόλοιποι ας δώσουμε αναβολή επ` αόριστον.

Βαθμολογία: