Ο Κατάσκοπος της Διπλανής Πόρτας (2010)

ΣΥΝΟΨΗ

Ένας καλοπροαίρετος μεσοαστός αναλαμβάνει να κάνει baby-sitting στα παιδιά του γείτονα του. Δυστυχώς γι’ αυτόν, τα παιδιά είναι κατάτι «ζωηρότερα» απ’ ό,τι υπολόγιζε. Και το χειρότερο; Χωρίς να το καταλάβει, πόσο μάλλον να μπορέσει να το σταματήσει, τα πιτσιρίκια είναι πολύ κοντά στο να αποκαλύψουν την ταυτότητα του, ως αποσυρμένος κατάσκοπος της ΣΙΑ.

Σκηνοθεσία:

Brian Levant

Κύριοι Ρόλοι:

Jackie Chan … Bob Ho

Amber Valletta … Gillian

Magnus Scheving … Anton Poldark

Madeline Carroll … Farren

Will Shadley … Ian

Alina Foley … Nora

Billy Ray Cyrus … Colton James

George Lopez … Glaze

Lucas Till … Larry

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jonathan Bernstein, James Greer, Gregory Poirier

Στόρι: Jonathan Bernstein, James Greer

Παραγωγή: Robert Simonds

Μουσική: David Newman

Φωτογραφία: Dean Cundey

Μοντάζ: Lawrence Jordan

Σκηνικά: Stephen J. Lineweaver

Κοστούμια: Lisa Jensen

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Spy Next Door
Ελληνικός Τίτλος: Ο Κατάσκοπος της Διπλανής Πόρτας

Παραλειπόμενα

Όταν ο Jackie Chan συμφώνησε με αυτό το σχέδιο να εμφανιστεί για πρώτη φορά σε μια ταινία που απευθύνεται πρωτίστως στο παιδικό κοινό, βρέθηκαν γρήγορα γνωστά ονόματα που έδωσαν το παρόν για το καστ και το επιτελείο, ειδικά κι έπειτα από την άμεση “επιστράτευση” του Brian Levant. Ήταν ένα σχέδιο που αρχικά δεν φαίνονταν ότι θα καταλήξει εύκολα στη μεγάλη οθόνη. Παρότι όμως παιδικό, οι κασκάντες δεν διαφέρουν από αυτές που συνηθίζονται σε ταινίες του κινέζου σταρ.
Πολλές οι παραπομπές σε παλιότερες δουλειές του Jackie Chan, που φτάνουν ακόμα και σε αναφορές στην παιδική του ηλικία.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 4/3/2010

Μη με παρεξηγείτε, αλλά όταν ακούω Jackie Chan, λέω ένα μεγάλο «ωχ» μέσα μου, χωρίς να έχω καμία αντιπάθεια απέναντι του. Στην προκειμένη, άκουσα κι ένα Brian Levant, τουτέστιν ένας από τους χειρότερους σκηνοθέτες του ντουνιά. Το μέγα παράδοξο είναι πως η «ηλεκτροφόρα» επαφή τους δεν παρήγαγε το απόλυτο μηδέν, για έναν συγκεκριμένο λόγο: είναι και στην παραμικρή της λεπτομέρεια επικεντρωμένη στον στόχο. Ποιος είναι αυτό ο στόχος; Ούτε να γελάσουμε, ούτε να “πάθουμε” από τη δράση. Πολύ απλούστερα, η ταινία είναι γυρισμένη μονάχα για παιδιά, κι ακόμα κι ο τρόπος που πέφτει το ξύλο είναι μιας αρμόζουσας καταλληλότητας. Κάτι σαν παιχνίδι…

Ο Chan δεν είναι καθαρός ηθοποιός, αλλά πεντακάθαρος διασκεδαστής. Αυτή τη νοοτροπία εκμεταλλεύεται και η ταινία, παίρνοντας από αυτόν τα στάνταρ του «χιούμορ» του και την ικανότητά του στις κασκάντες. Πλάι του τρία παιδιά που σηματοδοτούν την ταυτότητα του κοινού του έργου κι ένας «κακός» καρικατούρα. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Για τους ενήλικους απαγορεύεται η είσοδος, αλλά για όσους ακόμα δεν μπορούν να δουν τον Τζέιμς Μποντ λόγω ηλικίας, η ταινία συνιστάται. Έχουν δει χειρότερα και χειρότερα…

Βαθμολογία: