Η Δαιμονισμένη Χάνα Γκρέις

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 24/2/2019

Υπάρχουν μηδενικά που μπορείς να βρεις μέσα τους στοιχεία και να αποδεχτείς ότι μπορεί να γίνουν cult, και υπάρχουν κάποια που ούτε αυτή την τιμή δεν μπορούν να διεκδικήσουν. Η άμοιρη η «Χάνα Γκρέις», λοιπόν, είναι μια ταινία που δεν φτάνει τα 80 λεπτά, κι από τα μισά ψάχνεις να «δραπετεύσεις» του μαρτυρίου! Δεν είναι ότι δεν συμβαίνει τίποτα, απλά τίποτα από όσα συμβαίνουν δεν έχει το παραμικρό θριλερο-ενδιαφέρον. Έχουμε όμως και κάτι παράδοξο. Δεν μιλάμε για τετριμμένη πλοκή ή θέμα που έχεις βαρεθεί να βλέπεις (ξεχάστε και τα περί εξορκισμού που μπορεί κάποιοι να αναμένατε), απλά για τεράστια έλλειψη δημιουργικότητας, σε επίπεδο απορίας…

Δεν έχω πείρα από το κινηματογραφικό παρελθόν του ολλανδού σκηνοθέτη, που εδώ υπογράφει την πρώτη του αγγλόφωνη «δημιουργία». Αλλά δεν γίνεται να μη βλέπει ότι δεν παράγεται ο παραμικρός τρόμος, ούτε καν ότι τα «τρομο-φλασάκια» του είναι τόσο άσφαιρα. Ως προς αυτό, φυσικά, ναι κι αυτός στα jump-scares επενδύει, για να μη νομίζουμε ότι επειδή δεν έχουμε ξαναδεί παρόμοια πλοκή, είμαστε και μακριά από τα βαρετά κλισέ της τελευταίας 20ετίας. Όπως δεν γίνεται να μη βλέπει κι ότι ο δαίμονας-φονιάς του φιλμ δεν ασκεί κάποια υποτυπώδη γοητεία στον θεατή, μια και το στόρι δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τη δική του μυθολογία, αλλά αυτή της ομολογουμένως κούκλας Shay Mitchell που απλά τυχαίνει να βρίσκεται εκεί. Και η αυτή η «ομολογουμένως» έχει τα δικά της προβλήματα, με τα οποία πρέπει ντε και καλά να ασχοληθούμε. Σαν να είναι κι αυτή ένας κλισέ action-hero, κουβαλάει μια σκληρή κι αφόρητη εμπειρία που την επηρεάζει ψυχολογικά, κι εμείς οι θεατές πρέπει να νοιαστούμε (λες και είναι κοινωνικό δράμα), δίχως να έχει σχέση με το επίκεντρο του τρόμου. Απλά για να βρούμε κάτι να γεμίσουμε αυτά τα απέραντα… 80 λεπτά.

Θα με συγχωρήσετε για τον ειρωνικό μου λόγο, αλλά όταν δείτε το φιλμ και με καταλάβετε, θα είναι πλέον αργά, αφού θα έχετε χάσει την ώρα σας τσάμπα και βερεσέ. Ίσως βέβαια νιώσετε ότι βλέπετε κατά τη γέννηση του έναν νέο τύπο ψυχοπαθή δολοφόνου, που διαφέρει αισθητά από τους γνωστούς, επειδή είναι υπό την επήρεια ενός δαίμονα (για τον οποίο σιγά μη γίνονταν λόγος επί του φιλμ). Τώρα, γιατί ενώ αυτός έχει υπερφυσικές δυνάμεις μεγαλύτερες από τον Μαγκνέτο και δεν έχει κάνει ήδη τον κόσμο ολάκερο άνω-κάτω, είναι κάτι που μονάχα ο σεναριογράφος θα μπορούσε να μας απαντήσει (μαζί με ένα κάρο ακόμα επιμέρους απορίες). Ή μάλλον καλύτερα, ας μην τον προκαλέσουμε, και πάει αυτός και γράψει κάνα σίκουελ…

Βαθμολογία: