Ο ευφυής και σκεπτικός 15χρονος Τσάρλι προσπαθεί να προσαρμοστεί στο λύκειο και καταλήγει μέλος μιας παρέας τελειοφοίτων, ανάμεσα στους οποίους είναι ο πνευματώδης και γεμάτος αυτοπεποίθηση Πάτρικ, καθώς και η όμορφη Σαμ. Οι νέοι του φίλοι τον ενθαρρύνουν να βγει από το καβούκι του και τον εισαγάγουν στην μουσική, στον κινηματογράφο, στο The Rocky Horror Picture Show και, τελικά, στον έρωτα.

Σκηνοθεσία:

Stephen Chbosky

Κύριοι Ρόλοι:

Logan Lerman … Charlie Kelmeckis

Emma Watson … Samantha ‘Sam’ Button

Ezra Miller … Patrick Stewart

Mae Whitman … Mary Elizabeth

Paul Rudd … Bill Anderson

Nina Dobrev … Candace Kelmeckis

Johnny Simmons … Brad

Erin Wilhelmi … Alice

Dylan McDermott … Κος Kelmeckis

Kate Walsh … Κα Kelmeckis

Melanie Lynskey … θεία Helen

Joan Cusack … Δρ Burton

Zane Holtz … Chris Kelmeckis

Reece Thompson … Craig

Nicholas Braun … Ponytail Derek

Julia Garner … Susan

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Stephen Chbosky

Παραγωγή: Lianne Halfon, John Malkovich, Russell Smith

Μουσική: Michael Brook

Φωτογραφία: Andrew Dunn

Μοντάζ: Mary Jo Markey

Σκηνικά: Inbal Weinberg

Κοστούμια: David C. Robinson

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Perks of Being a Wallflower
  • Ελληνικός Τίτλος: Τα Πλεονεκτήματα τού να Είσαι στο Περιθώριο

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: The Perks of Being a Wallflower του Stephen Chbosky.

Παραλειπόμενα

  • Ο Chbosky άντλησε από προσωπικές του μνήμες για να γράψει το κείμενο.
  • Ο John Hughes είχε διαβάσει το μυθιστόρημα κι άμεσα πήρε τα κινηματογραφικά δικαιώματα. Ποτέ όμως δεν ολοκλήρωσε τη συγγραφή κάποιου σεναρίου. Προσδοκούσε να κάνει με αυτό το σκηνοθετικό του comeback, μα σε στυλ περισσότερο μαύρης κωμωδίας. Μάλιστα, είχε και κατά νου για την πρωταγωνιστική τριάδα: Shia LaBeouf ως Τσάρλι, Kirsten Dunst ως Σαμ και Patrick Fugit ως Πάτρικ.
  • Ενδιαφέρον για την ταινία είχαν δείξει και οι εξής σκηνοθέτες: Ron Howard, Richard Linklater, Josh Schwartz, McG, Joel Schumacher, Ryan Murphy και Danny Boyle.
  • Με κόστος 13 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ εισέπραξε 33,3.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Για το φιλμ δεν γράφτηκε κάποιο νέο τραγούδι, αλλά το σάουντρακ είναι γεμάτο και πολυποίκιλο από ακούσματα των 1980 και 1990. Μεταξύ αυτών, το Could it Be Another των The Samples ανοίγει την ταινία, ενώ ακούγονται και, μεταξύ άλλων, New Order, The Smiths, Sonic Youth και το Heroes του David Bowie στο φινάλε.
  • Κυκλοφόρησε ένα σάουντρακ με την αυθεντική μουσική του Michael Brook κι ένα ξεχωριστό με τα τραγούδια. Το δεύτερο έφτασε ως το νούμερο 7 των αμερικανικών Billboards.

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 30/1/2013

Η βασική ιστορία της ταινίας ίσως εκ πρώτης όψεως να μοιάζει κλισέ και πολυφορεμένη. Κι όμως «Τα Πλεονεκτήματα του να Είσαι στο Περιθώριο» όχι απλώς σε κερδίζουν, αλλά το καταφέρνουν κιόλας από τους τίτλους αρχής τους, «τον μόνο χρόνο ατμόσφαιρας που οι περισσότερες ταινίες επιτρέπουν στον εαυτό τους» κατά τον Quentin Tarantino. Πράγματι, η πανέμορφα μελαγχολική αίσθηση που σου μεταδίδουν οι τίτλοι αρχής είναι αυτή που θα συνοδεύει την ταινία σε όλη της τη διάρκεια, με τη βοήθεια ενός υπέροχου soundtrack. Κι έτσι σύντομα διαπιστώνει κανείς πως τα κλισέ παρόμοιων ταινιών δεν έχουν διόλου πρωτεύουσα θέση σε αυτήν την ιδιαίτερα ερωτεύσιμη, νεανική ιστορία ενηλικίωσης, που μιλά στον θεατή με αξιοζήλευτη φρεσκάδα, έμπνευση και ειλικρίνεια.

Το σενάριο, διασκευή από τον ίδιο τον συγγραφέα του τού ομώνυμου βιβλίου, περιέχει εξαιρετικά προσεγμένους, ρεαλιστικούς και ταυτόχρονα ουσιαστικούς διαλόγους, πολλοί από τους οποίους δεν σβήνουν γρήγορα από το μυαλό σου μετά το τέλος του φιλμ. Ο Chbosky φροντίζει να διατηρεί σχεδόν πάντα θερμό τον υπόγειο ερωτισμό και την ακαταμάχητη τρυφερότητά του και αφηγείται καταστάσεις όχι απλά ρεαλιστικές, αλλά γνώριμες στον θεατή και γι’ αυτό συγκινητικές.

Με αυτήν την τόσο ευαίσθητη νεανική μελαγχολία να ντύνει σχεδόν κάθε πλάνο του, το φιλμ έχει, εν ολίγοις, όλες τις αρετές που μπορούν να το αναδείξουν σε μια απολαυστική, νεανική coming-of-age ταινία, χωρίς περιττές εξάρσεις και υπερβολές. Ίσως το πιο αξιέπαινο απ’ όλα τα «πλεονεκτήματά» του όμως είναι η ερμηνεία του ταλαντούχου Ezra Miller, ο οποίος εδώ κάνει ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση απ’ ότι στο περσινό Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν και κλέβει την παράσταση χάρη στην άνεση και την ανθρωπιά του.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

18 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *