Ο Γκάμπριελ Νουν, διάσημος συγγραφέας και παρουσιαστής νυχτερινής ραδιοφωνικής εκπομπής, λαμβάνει τη βιογραφία ενός νεαρού θαυμαστή του. Ο Γκάμπριελ συγκινείται από το δράμα του άρρωστου και κακοποιημένου 13χρονου, και αρχίζει μια τηλεφωνική φιλία μαζί του, με τη βοήθεια της θετής μητέρας του αγοριού, της Ντόνα. Όμως όλες οι προσπάθειές του να βρει και να συναντήσει τον νεαρό αποτυγχάνουν. Σύντομα, αρχίζει να αμφισβητεί την ταυτότητα του θαυμαστή του και υποψιάζεται ότι ένα μοιραίο μυστικό συνδέει τη Ντόνα και τον μυστηριώδη και «αόρατο» νεαρό.
Σκηνοθεσία:
Patrick Stettner
Κύριοι Ρόλοι:
Robin Williams … Gabriel Noone
Toni Collette … Donna D. Logand
Rory Culkin … Pete D. Logand
Bobby Cannavale … Jess
Sandra Oh … Anna
Joe Morton … Ashe
John Cullum … Pap Noone
Lisa Emery … Darlie Noone
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Armistead Maupin, Terry Anderson, Patrick Stettner
Παραγωγή: Jill Footlick, John Hart, Robert Kessel, Jeffrey Sharp
Μουσική: Peter Nashel
Φωτογραφία: Lisa Rinzler
Μοντάζ: Andy Keir
Σκηνικά: Michael Shaw
Κοστούμια: Marina Draghici
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Night Listener
- Ελληνικός Τίτλος: Ψίθυροι στο Σκοτάδι
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Night Listener του Armistead Maupin.
Παραλειπόμενα
- Ο Armistead Maupin εμπνεύστηκε το μυθιστόρημα του 2000 από την αληθινή περίπτωση του 14χρονου Anthony Godby Johnson, και όσα είχε γράψει εκείνος στα απομνημονεύματα του με τίτλο A Rock and a Hard Place: One Boy’s Triumphant Story (1993).
- Ήταν η δεύτερη σκηνοθεσία για τον Patrick Stettner, χωρίς όμως να επακολουθήσει άλλη.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 13/10/2014
Είναι από εκείνες τις ιστορίες μυστηρίου που σε κρατάνε από την αρχή μέχρι το τέλος. Κι ενώ η λύση του μυστηρίου είναι απολύτως λογική, χωρίς τρύπες και θολά σημεία, δεν υπάρχει προηγουμένως κλιμάκωση που να δικαιολογεί τον όρο «θρίλερ», ούτε έξυπνες σεναριακές παραπλανήσεις ώστε ο θεατής να βρεθεί προ εκπλήξεως -κι ύστερα, το ομοφυλοφιλικό στοιχείο, ενώ θα μπορούσε με καλύτερο σενάριο, δεν δένει λειτουργικά με το κύριο θέμα. Σχεδόν στα δυο τρίτα έχεις περίπου καταλάβει τι τρέχει και η κεντρική ιδέα έχει εξυπηρετηθεί καλύτερα σε άλλα φιλμ. Πόσο αθώο είναι για έναν αφηγητή ιστοριών να εμπνέεται από αληθινές ιστορίες και πόσο κακό είναι αν κάποιος άλλος, αντίστροφα, τον βάλει σε έναν ρόλο; Παρόλα αυτά, θέλεις μέχρι το τέλος να το δεις. Σωστή η Τόνι Κολέτ, ενώ ο Ρόμπιν Γουίλιαμς υιοθετεί έναν τόσο χαμηλόφωνο τόνο που δεν είναι σίγουρο ότι είναι προς όφελος της αφήγησης. Εδώ, σε σενάριο και σκηνοθεσία, θα χρειαζόταν ο Ντέιβιντ Μάμετ κι όχι ο Πάτρικ Στέτνερ.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
