Η Σάρα και ο νεαρός της γιος, ο Κρις, μετακομίζουν σε ένα καινούργιο σπίτι στην ιρλανδική ύπαιθρο, δίπλα σε ένα δάσος που κρύβει μια πελώρια καταβόθρα. Ένα βράδυ, ο Κρις εξαφανίζεται, αλλά όταν επανεμφανίζεται μοιάζει να μην έχει πάθει τίποτα και να μην έχει αλλάξει καθόλου. Ωστόσο, καθώς η συμπεριφορά του γίνεται ολοένα και πιο ανησυχητική, η Σάρα αρχίζει να φοβάται ότι το αγόρι που επέστρεψε μπορεί να μην είναι πια ο γιος της.
Σκηνοθεσία:
Lee Cronin
Κύριοι Ρόλοι:
Seana Kerslake … Sarah O’Neill
James Quinn Markey … Chris O’Neill
James Cosmo … Des Brady
Kati Outinen … Noreen Brady
Simone Kirby … Louise Caul
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Lee Cronin, Stephen Shields
Παραγωγή: Conor Barry, John Keville
Μουσική: Stephen McKeon
Φωτογραφία: Tom Comerford
Μοντάζ: Colin Campbell
Σκηνικά: Conor Dennison
Κοστούμια: Saija Siekkinen
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Hole in the Ground
- Ελληνικός Τίτλος: Η Τρύπα
Παραλειπόμενα
- Σκηνοθετικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους για τον Lee Cronin.
- Πολλά από τα στοιχεία της πλοκής προέρχονται από τις ιρλανδικές παραδόσεις.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/3/2019
Ναι, δεν χρειάζονται τα μεγάλα μπάτζετ για να παράγεις τρόμο, είναι κάτι που το έχουν βροντοφωνάξει αυτοί που έβαλαν το είδος στον εμπορικό χάρτη του κινηματογράφου, κι ως προς αυτό, το ιρλανδέζικο αυτό φιλμ αριστεύει. Ό,τι ελαττώματα κι αν έχει, δεν προέρχονται από τον φανερά χαμηλότατο του προϋπολογισμό, αλλά είναι δημιουργικά. Ίσα-ίσα, κιόλας, που παίρνει πόντους από το χαμηλόφωνο της παρουσίας του, χωρίς όμως εντέλει να πείθει ότι δεν είναι απλά ένα αξιοπρεπές υλικό για ένα ανεξάρτητης εμβέλειας φεστιβάλ.
Η ταινία του πρωτάρη Lee Cronin έχει το θετικό ότι δεν προσπαθεί να μοιάσει με κάτι. Δεν είναι φανερές κάποιες επιρροές που θα μείωναν την αυθεντικότητα του, ή αν υπάρχουν είναι δυσδιάκριτες (πχ με κάποιες τηλεοπτικές επιτυχίες του άμεσου παρελθόντος και με τη Λάμψη του Kubrick). Μαζί, απολαμβάνει το φτηνό της κατασκευής του, ξεζουμίζοντας ερμηνευτικά τη Seana Kerslake, που παρότι δεν είναι μια ζυμωμένη ηθοποιός, κάνει το καλύτερο για να δουλέψει ψυχολογικά η ιστορία. Μα, δυστυχώς, το σενάριο δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Αυτό που του λείπει είναι οι ιδέες. Για το μεγαλύτερο μέρος του έργου, αυτά που παρακολουθούμε θα μπορούσαν να είναι επεξεργασμένα από μια παρέα εφήβων, που απλά είχαν το κέφι να βγάλουν μια ερασιτεχνική ταινία. Ούτε λοιπόν κάποιο ξεχωριστό ύφος, ούτε κάποιος σοβαρός μυστηριακός σύνδεσμος ανάμεσα σε όσα βλέπουμε, ούτε μια τεχνική που θα μας κρατούσε από μόνη της. Το χειρότερο, δε, είναι πως ο σκηνοθέτης δεν δουλεύει καθόλου σωστά τον ψυχολογικό τομέα του φιλμ, όπου απάνω του θα μπορούσε να βγάλει όσες σεναριακές ανατροπές ήθελε. Παίζοντας με την αμφιβολία, θα είχαμε έναν ψυχολογικό τρόμο άλλων εποχών, μα είναι σαν ο Cronin να ξεπέταξε γρήγορα το σενάριο, έχοντας κατά νου ένα φινάλε άλλης ταινίας (και λίγων χρημάτων παραπάνω…).
Ποια είναι η ειρωνεία; Αυτό το φινάλε εντέλει είναι που διασώζει τα προσχήματα, σε ένα φιλμ που κατά τα άλλα μένει μετέωρο σε υποσχέσεις που αυτο-ακυρώνει γρήγορα. Δίχως να υπάρχει κάποιος σύνδεσμος ανάμεσα στον κορμό του φιλμ με το φινάλε, τουλάχιστον έχουμε λίγο τρόμο, παράλληλα με ένα παρατεταμένο «υπόγειο» πλάνο που αξίζει να δεις. Χάνεται φυσικά ό,τι είχε χτιστεί ως εκεί, αλλά αυτό ευτυχώς γίνεται για το θριλερικό μας καλό.
Τώρα, αν θα το προτείναμε; Δύσκολο κανείς να πει. Σίγουρα, αν δεν πάτε με γεμάτο καλάθι προοπτικών για μια γερή cult θέαση, όλο και κάτι θα σας μείνει στο τέλος για να ξεπληρώσει μέρος του εισιτηρίου σας. Αλλιώς, φοβάμαι ότι ενώ υπήρχαν ένα σωρό προοπτικές, δεν υπήρχε το αληθινό ταλέντο εδώ πέρα για να τις φέρει εις πέρας. Συμπαθητικό, μάλλον ναι, αλλά εξίσου λίγο και άτεχνο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
