Βρισκόμαστε στο δάσος Αοκιγκαχάρα της Ιαπωνίας, όπου παραδοσιακά εδώ έρχεται κόσμος με σκοπό την αυτοκτονία. Εδώ έρχεται και μια νεαρή Αμερικάνα, αποζητώντας τη δίδυμη αδελφή της που έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Παρά τις προειδοποιήσεις να παραμείνει στο μονοπάτι, η Σάρα τολμάει να μπει βαθιά στο δάσος για να ανακαλύψει την αλήθεια για την αδελφή της. Αυτό που καταφέρνει είναι να έρθει αντιμέτωπη με οργισμένες και καταραμένες ψυχές νεκρών που τώρα καραδοκούν για οποιονδήποτε διασταυρώσει με αυτές τον δρόμο του.
Σκηνοθεσία:
Jason Zada
Κύριοι Ρόλοι:
Natalie Dormer … Sara Price/Jess Price
Taylor Kinney … Aiden
Eoin Macken … Rob
Stephanie Vogt … Valerie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Nick Antosca, Sarah Cornwell, Ben Ketai
Παραγωγή: David S. Goyer, David Linde, Tory Metzger
Μουσική: Bear McCreary
Φωτογραφία: Mattias Troelstrup
Μοντάζ: Jim Flynn
Σκηνικά: Kevin Phipps
Κοστούμια: Bojana Nikitovic
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: The Forest
Ελληνικός Τίτλος: Το Δάσος
Παραλειπόμενα
- Την ιδέα για το σενάριο την είχε ο David S. Goyer, όταν διάβασε για το δάσος της Αοκιγκαχάρα, όπου κόσμος πηγαίνει για να αυτοκτονήσει.
- Η Natalie Dormer έκανε ένα ταξίδι ως το αληθινό δάσος, ώστε να κάνει μια έρευνα μαζί με τον ιάπωνα οδηγό της. Όταν άφησε τον δρόμο για να πάρει φωτογραφίες, ο οδηγός αρνούνταν να την ακολουθήσει.
- Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Jason Zada. Μέχρι τότε, είχε μονάχα μικρού μήκους ταινίες.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 16/2/2016
Πιότερη κατάρα κι από αυτήν που περιβάλει το ιαπωνικό δάσος στο φιλμ, είναι όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Κι αυτό επειδή αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί χάλασες μιάμιση ώρα από τη ζωή σου… Ο μικρομηκάς Jason Zada δεν μοιάζει ικανός για ταινία τέτοιας διάρκειας, μια και το υλικό που παρουσιάζει θα μπορούσε κάλλιστα να καλυφθεί μέσα σε μισή ωρίτσα. Απότομα θα ρίξει την ηρωίδα από το νορμάλ στην απόλυτη παράνοια (μαζί κι οποιαδήποτε εξέλιξη χαρακτήρα), ακόμα πιο απότομα θα κλείσει, δίχως μια κάποια ανατροπή, δίχως κάτι που να άξιζε αναμονής. Επιπλέον, επειδή καταρχήν μιλάμε για θρίλερ τρόμου ιαπωνικού τύπου, τα περίφημα πλέον «φλας-τρόμου» έρχονται με προειδοποίηση. Δεν θα έρθουν ποτέ αιφνιδιαστικά, αλλά είναι σαν να βγαίνει ταμπέλα στην οθόνη ότι έρχονται.
Πέρα όμως κι από την ομορφιά της Natalie Dormer (για ερμηνεία δεν μιλάμε, μια και η ταινία δεν την επιτρέπει), υπάρχει ένα στοιχείο που στιγμιαία ξεγελάει θετικά. Αναφέρομαι στα σημεία που αφορούν την αυτοκτονική πλευρά του δάσους Αοκιγκαχάρα, το οποίο είχε και πέρυσι τη «δυτική» τιμητική του με το The Sea of Trees. Όταν, λοιπόν, εισβάλει στην εικόνα το μακάβριο, κάνει τόσο καλύτερη δουλειά από το θριλερικό μέρος, που απορείς γιατί ο δημιουργός και οι τρεις (!) σεναριογράφοι δεν αφοσιώθηκαν σε αυτό, ή τουλάχιστον γιατί δεν πάλεψαν για ένα πιο ρεαλιστικού τύπου θρίλερ (ακόμα και found-foutage) που θα έδενε ορθότερα αυτά τα δύο στοιχεία. Το συγκεκριμένο σενάριο δεν έχει δυστυχώς την παραμικρή έμπνευση, τη μηδαμινή έξυπνη ιδέα, την καμία ίντριγκα (είτε που να ολοκληρώνεται/αναλύεται, είτε που να αξίζει την προσοχή μας). Δεν είναι καν κλειστοφοβικό, αφού αυτό το χαλάει η αχρείαστη συμμετοχή του αρσενικού ήρωα ή τα κλισέ φλας-μπακ, κι ενώ η σιωπή είναι που ταίριαζε στη συγκεκριμένη εικόνα. Κρίμα για τη σοβαρότητα που φροντίζει η ταινία να σου σερβίρει από τις πρώτες σκηνές, και σε υποβάλλουν ότι θα δεις κάτι. Έστω κάτι…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
