
Ο Διάβολος Μέσα της
- The Devil Inside
- 2012
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά
- Θρίλερ, Μεταφυσικό Θρίλερ, Τρόμου
- 08 Μαρτίου 2012
30 Οκτωβρίου, 1989. Η Μαρία Ρόσι υπόκειται σε εξορκισμό και σκοτώνει τρεις ανθρώπους κατά τη διάρκεια του. Έκτοτε, βρίσκεται έγκλειστη σε ψυχιατρικό νοσοκομείο της εκκλησίας της Ρώμης. 20 χρόνια έπειτα, η κόρη της, Ιζαμπέλ, παίρνει μαζί της ένα τηλεοπτικό συνεργείο και διερευνά την υπόθεση της μητέρας της. Είτε μέσω ενός πάστορα, είτε ενός επιστήμονα, η Ιζαμπέλ παίρνει αρνητικές απαντήσεις και πλέον διερωτάται αν μπορεί και η ίδια να πέσει θύμα δαιμονισμού. Τα πάντα πάνε στραβά, και το φιλμ που τράβηξε το συνεργείο είναι η μόνη τραγική απόδειξη.
Σκηνοθεσία:
William Brent Bell
Κύριοι Ρόλοι:
Fernanda Andrade … Isabella Rossi
Simon Quarterman … πάτερ Ben Rawlings
Evan Helmuth … πάτερ David Keane
Ionut Grama … Michael Schaefer
Suzan Crowley … Maria Rossi
Bonnie Morgan … Rosa Sorlini
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: William Brent Bell, Matthew Peterman
Παραγωγή: Morris Paulson, Matthew Peterman
Μουσική: Brett Detar, Ben Romans
Φωτογραφία: Gonzalo Amat
Μοντάζ: William Brent Bell, Tim Mirkovich
Σκηνικά: Tony DeMille
Κοστούμια: Terri Prescott
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Devil Inside
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Διάβολος Μέσα της
Παραλειπόμενα
- Ταινία found footage. Αρχικά βέβαια σχεδιάστηκε ως “κανονική”, αλλά τα στούντιο δεν έδειχναν ενδιαφέρον.
- Τα γυρίσματα έγιναν στη Ρουμανία και το Βατικανό.
- Πρώτη ταινία μυθοπλασίας για την Insurge Pictures, παρακλάδι της Paramount Pictures, που ευελπιστούσε πως έχει στα χέρια της ένα νέο Paranormal Activity.
- Με μόλις ένα εκατομμύριο δολάρια κόστος, έφτασε να βγάλει 101,8, κι ενώ κυκλοφόρησε αρχές Ιανουαρίου. Αυτό την έκανε την πλέον επικερδή των 5 τελευταίων ετών, και έθεσε νέους όρους στο πότε πρέπει να κυκλοφορούν οι ταινίες τρόμου στις ΗΠΑ (ως εδώ έβγαιναν μόνο σε “νεκρούς” μήνες ή κατά το Χάλογουιν). Παρόλα αυτά, τόσο οι κριτικοί όσο και το κοινό στις δοκιμαστικές προβολές διαμόρφωσαν τη χειρότερη των απόψεων.
- Ο William Brent Bell άμεσα έβαλε μπρος για ένα σίκουελ, αλλά σταμάτησε όταν άρχισε να λαμβάνει μαζικά μηνύματα από θεατές με αιχμή το φινάλε του φιλμ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/3/2012
Το είδαμε μια φορά, όμορφα. Το είδαμε δυο, ακόμα ωραία. Από κάποιο σημείο κι έπειτα, καταντάει πολύ κουραστικό. Βασικά, έχουμε την αναπαραγωγή ενός είδους που έχει καταφέρει να ξεχειλωθεί μέσα σε ελάχιστα δείγματα ύπαρξης, χωρίς, στην προκειμένη, καμία προσπάθεια ανανέωσης. Τα ίδια και τα ίδια. Ενδιαφέρον στην όψη του, βαρετά γεμίσματα για να μας βάλει στο «τριπάκι» ότι αυτό που βλέπουμε είναι αληθινό (κι ας έχει σεναριογράφο…), κι όταν έρχονται οι «εκπλήξεις», είναι κοπιαρισμένες από ένα σωρό άλλα θρίλερ. Δεν λέω, το όλο θέμα των ψευδο-ντοκιμαντέρ ήταν μια έξυπνη εξέλιξη στο βαλτωμένο είδος του θρίλερ τρόμου. Τώρα όμως που έφτασε κι αυτό στον πάτο του βάλτου, τι κάνουμε;
Ξεχνάμε κάθε έννοια πλοκής, αυτή την έχουμε δει σε πολύ καλύτερες ταινίες και διεξοδικότερα. Απλά, τρώμε τα «νύχια» μας, μέχρι κάτι να μας κάνει να φάμε κατά λάθος καμιά παρανυχίδα! Όταν έρχεται αυτή η «ευλογημένη» στιγμή, αποζημιώνει σε κάνα-δυο σημεία, αλλά σε όλα τα άλλα ξεκαρδιζόμαστε από τα γέλια ή, να πω καλύτερα, από τα νεύρα μας. Τα στιγμιότυπα αυτά είναι μετρημένα στα δάχτυλα, και δεν είναι διόλου παράδοξο που χώρεσαν σχεδόν όλα στο trailer. Και μη με ρωτήσετε το γιατί έκατσαν και το γύρισαν αυτό το πράγμα. Μια χαρά πήγε στις ΗΠΑ από εισιτήρια, και για να φτιαχτεί έδωσαν πενταροδεκάρες. Λιτότης!
Βαθμολογία: