Πάντα ο Διάβολος

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 19/9/2020

Ένας κορμός διαφορετικών ανθρώπων και των ιστοριών τους, που ουσιαστικά είναι άμεσα συνδεδεμένες μεταξύ τους, παρουσιάζεται σε αυτό το βαρύ και πεσιμιστικό ψυχόδραμα που σκηνοθετεί ο Αντόνιο Κάμπος, ο οποίος μαζί με τον Πάουλο Κάμπος έγραψε το σενάριο, βασισμένο στο μυθιστόρημα του αμερικάνου συγγραφέα, Ντόναλντ Ρέι Πόλοκ. Αέρας ανεξάρτητου κινηματογράφου, με πρώτα ονόματα του Χόλιγουντ, και με όλα τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα που μπορεί να απορρέουν από αυτό τον συνδυασμό.

Ο Ντόναλντ Ρέι Πόλοκ είναι γεννημένος και μεγαλωμένος σε μια μικρή πόλη του αμερικανικού Νότου, το Νόκεμστιφ του Οχάιο, και εκεί θα τοποθετήσει τον άξονα της ιστορίας του, με όλους αυτούς τους καταραμένους χαρακτήρες που έζησαν εκεί από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου μέχρι και την αρχή του πολέμου του Βιετνάμ. Κανένας από αυτούς δεν είναι ευτυχισμένος, κανένας δεν ζει μια φυσιολογική ζωή παρά μια σταθερή παρακμή. Στρατιώτες που επιστρέφουν με ψυχολογικά προβλήματα, ιερείς ηδονοβλεψίες και δολοφόνοι, πόρνες που δεν έχουν επιλογές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, και στη συνέχεια τα παιδιά τους που κουβαλάνε τις αμαρτίες των γονιών τους και προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους ή κάποιον δρόμο μέσα σε όλη αυτή τη σαπίλα, τη σήψη που υπάρχει γύρω τους.

Στην ουσία, ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο μικρός Άλβιν, που υποδύεται στο μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας ο πολύ καλός Τομ Χόλαντ, ο Άνθρωπος Αράχνη του κινηματογραφικού σύμπαντος της Μάρβελ. Ο Άλβιν προσπαθεί να βρει ισορροπίες στη ζωή του, ζώντας με τη γιαγιά και τη θετή αδερφή του, αφού ο πατέρας του, Γουίλαρντ, αυτοκτόνησε όταν η μητέρα του Άλβιν έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ο Γουίλαρντ όμως ήταν ένας θεοφοβούμενος άνθρωπος, ένας τυφλός θρησκόληπτος που ανάγκασε τον Άλβιν να προσεύχεται για τη μητέρα του ασταμάτητα για ημέρες σε έναν αυτοσχέδιο τόπο προσευχής που δημιούργησε. Όλα αυτά έχει να διαχειριστεί στην ερμηνεία του ο Χόλαντ, και ομολογουμένως εμφανίζεται αρκετά ώριμος.

Γενικότερα, οι ερμηνείες είναι καλές στο φιλμ του Κάμπος, παρότι το γράψιμο δεν τους βοηθάει πάντα. Ο Πάτινσον, ως ανήθικος ιεροκήρυκας, δείχνει για άλλη μία φορά το ταλέντο του που τόσο είχε αμφισβητηθεί, ο Σεμπάστιαν Σταν, ως διεφθαρμένος μπάτσος, είναι τόσο κενός όσο πρέπει σε έναν τέτοιο ρόλο, ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ δείχνει τη γκάμα του ξανά, ο Τζέισον Κλαρκ βγάζει την αρρώστια του χαρακτήρα του εξαιρετικά. Μία Βασικόφσκα, Ελίζα Σκάνλεν, Ράιλι Κίου, οι εύθραυστες γυναικείες παρουσίες, μάλλον εσκεμμένα σε δεύτερο πλάνο για να αναδειχτεί ή ούτως ή άλλως υποτιμητική αντιμετώπιση της γυναίκας εκείνη την περίοδο, κυρίως στον αμερικανικό Νότο.

Παρά τον μηδενιστικό χαρακτήρα της, η ταινία εκπέμπει μια αλλόκοτη γοητεία, όπως και οι ταλαιπωρημένοι, άρρωστοι, απογοητευμένοι χαρακτήρες της. Η συνεχής μάχη με το διάβολο, με τα προσωπικά, κοινωνικά και θρησκευτικά δαιμόνια, δεν τους αφήνει να ξεφύγουν από αυτή την επίγεια κόλαση που δημιούργησαν οι πρόγονοί τους κι αυτοί είναι καταδικασμένοι να τη διατηρήσουν ζωντανή. Όσο κι αν στο τέλος ο Κάμπος πάει να μας ξεγελάσει, αφήνοντας να πιστέψουμε ότι ο Άλβιν θα βρει τη λύτρωση, το τελευταίο πλάνο φροντίζει να δείξει ότι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Βαθμολογία: