Το Χρέος (2010)

ΣΥΝΟΨΗ

Σε νεαρή ηλικία, μια Εβραία, η Ρέιτσελ, μαζί με δύο συμπατριώτες της μέλη κι εκείνοι της Μοσάντ, είχαν αναλάβει να πιάσουν και να φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης έναν περιβόητο εγκληματία πολέμου, γνωστό ως Χειρούργο του Μπίρκεναου. Κάποια χρέη, όμως, δεν ξεπληρώνονται εύκολα και τα βρίσκεις μπροστά σου ακόμα και τριάντα χρόνια μετά, κι αυτό ακριβώς καλείται τώρα να αντιμετωπίσει η Ρέιτσελ.

Σκηνοθεσία:

John Madden

Κύριοι Ρόλοι:

Helen Mirren … Rachel Singer

Ciaran Hinds … David Peretz

Tom Wilkinson … Stephan Gold

Jessica Chastain … Rachel Singer (νεαρή)

Sam Worthington … David Peretz (νεαρός)

Marton Csokas … Stephan Gold (νεαρός)

Jesper Christensen … Δρ Bernhardt/Dieter Vogel

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Matthew Vaughn, Jane Goldman, Peter Straughan

Παραγωγή: Eitan Evan, Eduardo Rossoff, Kris Thykier, Matthew Vaughn

Μουσική: Thomas Newman

Φωτογραφία: Ben Davis

Μοντάζ: Alexander Berner

Σκηνικά: Jim Clay

Κοστούμια: Natalie Ward

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Debt
Ελληνικός Τίτλος: Το Χρέος

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Ha-Hov (2007)

Σεναριακή Πηγή

Σενάριο: Ha-Hov των Assaf Bernstein, Ido Rosenblum.

Παραλειπόμενα

Ριμέικ της ισραηλινής ταινίας του 2007, Ha-Hov (The Debt), σε σκηνοθεσία του Assaf Bernstein.
Παρακολουθώντας αυτή την ταινία, η Julia Roberts εξέφρασε τη θέληση της να συνεργαστεί με την Jessica Chastain.
Κανένας από το κεντρικό καστ δεν είναι Εβραίος.
Η ταινία άργησε επί έναν χρόνο να πάρει διανομή στις αίθουσες, παρότι είχε ανακοινωθεί για τα τέλη του 2010, διαγράφοντας όμως μια φεστιβαλική πορεία.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/10/2010

Το Χρέος δεν βγήκε απλά για να συμπληρώσει μια μακριά λίστα από κατασκοπικά θρίλερ. Ήθελε να κάνει τη διαφορά. Και η έκπληξη είναι πως δεν τα καταφέρνει, όχι λόγω του μονίμως ντεφορμέ John Madden, αλλά του σεναρίου. Για την ακρίβεια, ο βρετανός σκηνοθέτης είναι μεταμορφωμένος προς το καλύτερο. Αναπτύσσει πανέμορφα μια δράση γεμάτη ανατροπές, και παίζει στα δάχτυλα τις εναλλαγές παρόντος-παρελθόντος. Πλάθει ένα ιδανικό σκηνικό και αρπάζει τα μέγιστα από τους ερμηνευτές του. Και μέχρι ενός σημείου, το ρολόι όλων είναι καλοκουρδισμένο.

Λογικά την ευθύνη θα πρέπει να τη ρίξουμε στην ισραηλινή ταινία του 2007, από την οποία προέρχεται η παρούσα, αν και η επιλογή των τριών τωρινών σεναριογράφων είναι, ούτως ή άλλως, κομματάκι παράδοξη. Έχοντας πάθος για το παραπάνω, για την περαιτέρω προσήλωση του ματιού του θεατή, χάνεται τελείως η μυθιστορηματικού τύπου αφήγηση, κι από ένα συγκεκριμένο σημείο κι έπειτα όλα είναι «εφέ». Ειδικά τα κατασκοπικά θρίλερ, είναι δοκίμια λογικής. Επειδή επιζητούν μυρωδιά πραγματικότητας, κάθε τους λεπτομέρεια πρέπει να έχει ισχυρή ανταπόκριση στην πιθανή αλήθεια. Επιπλέον, καταλήγουμε σε μια κορύφωση που έχει σωριάσει και τις τελευταίες μας αντοχές λογικής. Προσοχή, η ταινία μέχρι το σημείο «μηδέν» σε έχει τόσο κερδίσει, που στο φινάλε απλά σε αφήνει με τη φράση «κάπου μου τα χάλασε». Κακή όμως δεν γίνεται ποτέ.

Βαθμολογία: