Δύο διαμετρικά αντίθετου χαρακτήρα άντρες, φίλοι από παιδιά, ο ένας φέρελπις ηθοποιός, άεργος κι ορκισμένος εργένης, και ο άλλος πρότυπο οικογενειάρχη και πετυχημένος δικηγόρος, άκρως συντηρητικός, έπειτα από ένα βράδυ μεθυσιού, εύχονται να είχε ο ένας τη ζωή του άλλου και επειδή κάποια πράγματα καλό είναι ούτε καν να τα ξεστομίζει κανείς, η ευχή τους πιάνει! Έτσι, ο ένας μπαίνει στο σώμα του άλλου και καλείται να ζήσει μια ζωή τελείως διαφορετική από τη συνηθισμένη του, για να συνειδητοποιήσουν τελικά αμφότεροι πως καθένας οφείλει να εκτιμά τη ζωή του γιατί τελικά κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται στις φαινομενικά ιδανικές ζωές των άλλων ή αν αυτές ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία του.
Σκηνοθεσία:
David Dobkin
Κύριοι Ρόλοι:
Ryan Reynolds … Mitchell ‘Mitch’ Planko, Jr./David ‘Dave’ Lockwood
Jason Bateman … David ‘Dave’ Lockwood/Mitchell ‘Mitch’ Planko, Jr.
Leslie Mann … Jamie Lockwood
Olivia Wilde … Sabrina McKay
Alan Arkin … Mitchell ‘Mitch’ Planko, Sr.
Mircea Monroe … Tatiana
Gregory Itzin … Flemming Steel
Ned Schmidtke … Theodore ‘Teddy-Ted’ Norton
Craig Bierko … Valtan
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jon Lucas, Scott Moore
Παραγωγή: David Dobkin, Neal H. Moritz
Μουσική: John Debney
Φωτογραφία: Eric Alan Edwards
Μοντάζ: Lee Haxall, Greg Hayden
Σκηνικά: Barry Robison
Κοστούμια: Betsy Heimann
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Change-Up
- Ελληνικός Τίτλος: Αλλάζουμε;
Παραλειπόμενα
- Το πλείστο του γυναικείου γυμνού δεν είναι πραγματικό. Χρησιμοποιήθηκαν ψηφιακά στήθη για τις Leslie Mann, Olivia Wilde, αλλά και σωσίες.
- Υπάρχει και unrated εκδοχή στα 118 λεπτά.
- Το φιλμ ίσα που έβγαλε τα λεφτά του, με έσοδα 75,5 εκατομμύρια δολάρια, έναντι κόστους των 52.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 26/9/2011
Έχουμε δει να αλλάζει γιος με πατέρα, κόρη με μητέρα, εγγονός με παππού (συγχωρήστε αν ξεχνώ κι άλλες συγγένειες…), καιρός να αλλάξουν και δύο φιλαράκια. Ο σκηνοθέτης του Γαμο-Μπελάδες συμπράττει με τους σεναριογράφους του πρώτου Hangover και το αποτέλεσμα ήταν φυσιολογικό να προσμένει πολλά από τα ταμεία, λίγα από μένα! Οι τρεις συγκεκριμένοι δίνουν ελάχιστους λόγους για να παρακολουθήσει κανείς το φιλμ, ως κανέναν. Η σκηνοθεσία αφορά τη συνταγή των παρόμοιων ενήλικων κωμωδιών, ενώ το κείμενο πετά ένα καλό αστείο ανάμεσα σε ένα σωρό σεξο-κρυάδες.
Έλα, όμως, που υπάρχουν δύο καλοί λόγοι να δει κανείς την ταινία, έστω κι αν αυτοί συγχωνεύονται, λόγω πλοκής, σε έναν. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο αποτελείται από δύο ηθοποιούς που σε γενικά πλαίσια είναι πάντα ύποπτοι για το χειρότερο. Ως ζευγάρι, όμως, τα πάνε μια χαρά. Οι αντίθετοι χαρακτήρες τους και, κυρίως, το ανακάτεμα αυτών, προσφέρει το βασικό που χρειάζεται μια κωμωδία για να μην πατώσει: μια κάποια διασκέδαση. Κρατάμε αυτήν και προσπερνάμε ότι τίποτα δεν έχει ουσία στο φιλμ, αφού είτε προβλέπουμε με ευκολία τη συνέχεια, είτε τίποτα δεν μας αφορά πρακτικά. Οι «buddy-movies» ξανα-(μετά τα 1980)-ξεκίνησαν με φόρα, αλλά έγιναν πάλι ρουτίνα. Μήπως, όμως, δεν γίνεται έτσι με καθετί που συναντά ευκαιριακή επιτυχία;
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
