The Boys in the Band

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Video-on-Demand.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Boys in the Band

Ελληνικός Τίτλος: The Boys in the Band

Άμεσοι Σύνδεσμοι

The Boys in the Band (1970)

Σεναριακή Πηγή

• Θεατρικό: The Boys in the Band του Mart Crowley.

Παραλειπόμενα

• Προέρχεται από ένα θρυλικό Off-Broadway θεατρικό του 1968, που το 1970 είχε διασκευάσει ο William Friedkin για το σινεμά.
• Ο παραγωγός Ryan Murphy ανέβασε πρώτα το έργο στο Μπρόντγουεϊ το 2018, με σύσσωμο το καστ να επαναλαμβάνουν τους ρόλους τους και στο φιλμ. Ο ίδιος παραγωγός τίμησε και τη συμφωνία του με το Netflix, που ανέλαβε την παγκόσμια διανομή.
• Andrew Rannells και Tuc Watkins είναι ζευγάρι και στη ζωή.
• Ο συγγραφέας του θεατρικού, ο Mart Crowley, εμφανίζεται στιγμιαία στο μπαρ-ρεστοράν Julius, το οποίο ήταν ανάμεσα στα “σκηνικά” και της ταινίας του 1970.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 3/10/2020

Το The Boys In The Band είναι η πιο αξιοσημείωτη δουλειά του θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και τηλεοπτικού παραγωγού Ματ Κράουλι. Ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1968 και σημείωσε τεράστια επιτυχία, και το 1970 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Γουίλιαμ Φρίντκιν.

Το έργο περιγράφει μια βραδιά που διοργανώνουν εφτά ομοφυλόφιλοι άνδρες για να γιορτάσουν τα γενέθλια ενός απ’ την παρέα. Το τιμώμενο πρόσωπο είναι ο Χάρολντ, ενώ το πάρτι γίνεται στο διαμέρισμα του Μάικλ, στη Νέα Υόρκη. Την υπόλοιπη παρέα συμπληρώνουν ο συγκάτοικος του Μάικλ, Ντόναλντ, ο έγχρωμος Μπερνάρ, ο πιο θηλυπρεπής απ’ όλους Έμορι, ο σεξομανής Λάρι και ο σύντροφός του, παντρεμένος μέχρι πρότινος και με δύο παιδιά, Χανκ, ο οποίος πρόσφατα αποδέχτηκε την ομοφυλοφιλική του φύση. Σε αυτούς τους χαρακτήρες προστίθεται ένας πιτσιρικάς, ομοφυλόφιλος κι αυτός, στρίπερ, δώρο για τον εορτάζοντα, ενώ ο χαρακτήρας που θα προκαλέσει την αναστάτωση είναι φαινομενικά ο μόνος straight εκεί, ο Άλαν, παλιός γνώριμος του Μάικλ, που βρίσκεται για μια βραδιά στην πόλη και φαίνεται να θέλει να μιλήσει στον φίλο του για κάτι πολύ σοβαρό. Η βραδιά που ξεκινά με χαλαρή διάθεση απ’ τους περισσότερους θα εξελιχθεί σε μια νύχτα αποκαλύψεων και ψυχολογικών “τρικυμιών” για άπαντες.

Όπως και στο φιλμ του 1970 έτσι κι εδώ, οι ηθοποιοί που βλέπουμε στην οθόνη μας είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλοι, κάτι που σίγουρα βοηθά τις ερμηνείες, οι οποίες είναι το βασικότερο κομμάτι της ταινίας. Μιλάμε για ένα θεατρικό, δηλαδή ένα σκηνικό στην ουσία, με ασταμάτητους διαλόγους, οπότε το “μάτι” σου πέφτει αναγκαστικά στους ηθοποιούς και σε τίποτα άλλο, άντε και στα κοστούμια, μιας και βρισκόμαστε στο 1968, τη χρονιά που ανέβηκε το θεατρικό του Κράουλι, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει αναπαράσταση της εποχής. Οι ηθοποιοί λοιπόν κάνουν πάρα πολύ καλή δουλειά στην πλειοψηφία τους (επανερχόμαστε για λεπτομέρειες), και ο σκηνοθέτης, Τζο Μαντέλο, τους δίνει τον απαραίτητο χώρο και φροντίζει να τους υποστηρίξει με την κάμερά του, εστιάζοντας πάντα σε όσα λέγονται αλλά και στα βλέμματα που φροντίζουν να πουν αυτά που δεν λέγονται.

Σε ό,τι αφορά τις ερμηνείες, τις εντυπώσεις κλέβουν θεωρώ τα “δεύτερα” ονόματα και όχι οι δύο πιο δημοφιλείς πρωταγωνιστές, Τζιμ Πάρσονς και Ζάκαρι Κουίντο. Ειδικά για τον Πάρσονς, μπορεί να φταίω εγώ, αλλά δυστυχώς βλέπω ακόμα τον Σέλντον του The Big Bang Theory. Θυμάμαι να τον έχω δει σε μια-δυο διαφορετικές δουλειές αλλά δεν παίρνω κάτι διαφορετικό από αυτόν. Ήταν και πολλά τα χρόνια έκθεσης ως Σέλντον, εδώ που τα λέμε. Αντίθετα, οι προσεγγίσεις των ρόλων από τους Μπράιαν Χάτσινσον (Άλαν), Τακ Γουότκινς (Χανκ, ο οποίος είναι και στην πραγματικότητα ζευγάρι με τον Άντριου Ράνελς) και Μάικλ Μπέντζαμιν Γουόσινγκτον ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες ίσως γιατί είχαν να διαχειριστούν χαρακτήρες που ήταν ούτως ή άλλως πιο ενδιαφέροντες από τους υπόλοιπους. Ο Άλαν, που παρουσιάζεται ομοφοβικός και βίαιος, φαίνεται να έχει ομοφυλοφιλικές τάσεις, ο Χανκ αποδέχτηκε την ομοφυλοφιλία του πρόσφατα, αφήνοντας τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά τους για να ζήσει με τον Λάρι, ενώ ο Μπερνάρ είναι μαύρος και ομοφυλόφιλος στην Αμερική του 1960.

Η ταινία δεν απευθύνεται μόνο στο ομοφυλοφιλικό κοινό, παρότι σίγουρα εκεί θα βρει μεγαλύτερη αποδοχή. Αν κάτι θίγει έντονα αυτό είναι σίγουρα η αποδοχή του εαυτού μας, πρώτα απ’ όλα, και η προσπάθεια κατανόησης της θέσης μας μέσα στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Κανείς από τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών δεν είναι απλά ευτυχισμένος γιατί αποδέχτηκε την ομοφυλοφιλία του. Η αποδοχή του “ποιος είμαι” είναι ένα βήμα, όπως φαίνεται, αλλά υπάρχει και το τι θέλω να κάνω με αυτό που είμαι. Οι διάλογοι περιστρέφονται γύρω από τέτοια θέματα, και εκεί βρήκα τον πυρήνα της ταινίας και μπόρεσα να την παρακολουθήσω με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Τώρα, αν η πρωτότυπη ταινία του Φρίντκιν κατάφερε να βγάλει περισσότερα στην οθόνη από αυτά που βγάζει η ταινία του Μαντέλο, δεν το γνωρίζω αλλά το θεωρώ πιθανό. Δεν παύει όμως κι αυτή εδώ να είναι μια ενδιαφέρουσα, εναλλακτική πρόταση.

Βαθμολογία: