Επικίνδυνη Συμμορία (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο κόσμος έχει πλέον καταστραφεί και το Τέξας είναι μια απέραντη έρημος. Εκεί περιφέρεται μια κοπέλα, η Αρλέν, αλλά στην περιοχή υπάρχει και μια ομάδα κανιβάλων. Ένας από αυτούς, ο Μαϊάμι Μαν, θα καταφέρει να την αιχμαλωτίσει. Αλλά επειδή ξεχνάει τον βασικό κανόνα που λέει «να μην παίζεις με το φαΐ σου», ο Μαϊάμι ερωτεύεται την Άρλεν.

Σκηνοθεσία:

Ana Lily Amirpour

Κύριοι Ρόλοι:

Suki Waterhouse … Arlen

Jason Momoa … Miami Man

Keanu Reeves … The Dream

Jim Carrey … ο ερημίτης

Yolonda Ross … Maria

Giovanni Ribisi … Bobby

Jayda Fink … Honey

Diego Luna … Jimmy

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ana Lily Amirpour

Παραγωγή: Danny Gabai, Sina Sayyah

Φωτογραφία: Lyle Vincent

Μοντάζ: Alex O’Flinn

Σκηνικά: Brandon Tonner-Connolly

Κοστούμια: Natalie O’Brien

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Bad Batch
Ελληνικός Τίτλος: Επικίνδυνη Συμμορία

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Ειδικό βραβείο επιτροπής.

Παραλειπόμενα

Γυρισμένο μέσα σε 28 ημέρες.
Όλα τα γυρίσματα έγιναν σε υπαίθριους χώρους της Καλιφόρνιας, και υπό συνθήκες υψηλών θερμοκρασιών.
Η σκηνοθέτιδα ήθελε μονάχα πρακτικά εφέ, κρατώντας συνεχώς σε εγρήγορση τον εξπέρ επικεφαλής των εφέ μακιγιάζ, Tony Gardner.
Πρώτος ρόλος για τον Jim Carrey στον οποίο δεν λέει ούτε μία λέξη.
Ενώ είχε ένα κόστος 6 εκατομμυρίων δολαρίων, οι εισπράξεις έπιασαν πάτο: 201 χιλιάδες δολάρια.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 26/8/2018

Εάν η Άνα Λίλι Αμιρπούρ είχε να παραθέσει ένα κάτω κείμενο ισάξιο με την επιφάνεια που προβάλει, θα μιλούσαμε ήδη για την κορυφαία ελπίδα της έβδομης τέχνης. Σε έναν ανακατεμένο συνδυασμό σινεφιλισμού και κινηματογράφου νέα γενιάς, η βρετανή σκηνοθέτιδα πετυχαίνει πλήρη έλεγχο πάνω σε κάτι που θα μπορούσε να είναι ασύδοτο, κάτι που εύκολα θα μπορούσε να παρεκτραπεί είτε στο κιτς, είτε στο «δήθεν». Ο δυστοπικός της κόσμος έχει μια μοναδικότητα, παρότι μοιάζει σε σημεία με άλλες ταινίες αναφοράς. Μα αντί να συγκεντρώνει όλα αυτά τα υλικά για κάτι το φιλοσοφικά γεμάτο, οδεύει κατευθείαν στην επανάπαυση του cult χαρακτηρισμού. Ούτε λίγο ούτε πολύ, τα πάντα είναι στην επιφάνεια. Τέρπουν το μάτι, αλλά όχι την ψυχή. Αφήνουν εικόνες να θυμάσαι όταν έπειτα πέφτεις στο κρεββάτι σου, αλλά καμία που να βοηθήσει σε κάποιον διαλογισμό σου. Μια ποιήτρια μιας «εικονικής γενιάς»;

Βαθμολογία: