Το Μυστικό της Ανταλάιν
- The Age of Adaline
- 2015
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Πορτογαλικά, Ιταλικά
- Αισθηματική, Δραματική, Εποχής, Φαντασίας
- 23 Απριλίου 2015
Η Ανταλάιν γεννήθηκε καθώς έμπαινε ο 20ός αιώνας. Μια παγωμένη νύχτα, ένα ατύχημα τη φορτώνει με ένα τρομερό μυστικό κι αναγκάζεται να ζει μια απομονωμένη ζωή: δεν μπορεί να γεράσει. Μετά από χρόνια μοναξιάς, θα βρεθεί ο ένας που ίσως είναι άξιος να την κάνει να θέλει να χάσει την αθανασία της.
Σκηνοθεσία:
Lee Toland Krieger
Κύριοι Ρόλοι:
Blake Lively … Adaline Bowman/Jennifer ‘Jenny’ Larson
Michiel Huisman … Ellis Jones
Harrison Ford … William Jones
Ellen Burstyn … Flemming Prescott
Kathy Baker … Kathy Jones
Amanda Crew … Kikki Jones
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: J. Mills Goodloe, Salvador Paskowitz
Παραγωγή: Sidney Kimmel, Gary Lucchesi, Tom Rosenberg
Μουσική: Rob Simonsen
Φωτογραφία: David Lanzenberg
Μοντάζ: Melissa Kent
Σκηνικά: Claude Pare
Κοστούμια: Angus Strathie
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Age of Adaline
- Ελληνικός Τίτλος: Το Μυστικό της Ανταλάιν
Παραλειπόμενα
- Τον βασικό ρόλο η μεν Natalie Portman τον απέρριψε γενικώς, η δε Katherine Heigl αποφάσισε ότι ήθελε περισσότερο χρόνο για την κόρη της (φήμες ήθελαν την ηθοποιό να απολύθηκε από τη Lakeshore, αλλά αυτό διαψεύσθηκε) κι ενώ είχε δεχτεί αρχικά τον ρόλο.
- Η Angela Lansbury είχε πάρει τον ρόλο της κόρης της κεντρικής ηρωίδας, αλλά δεν υπήρχε στο τελικό καστ.
- Ο φωτογραφικός τόνος όσων αφορούν το παρελθόν επήλθε από το Οι Άνδρες Προτιμούν τις Ξανθιές (1953) και το Πώς να Παντρευτείτε έναν Εκατομμυριούχο (1953), που λειτούργησαν ως πρότυπα. Περί αυτού, χρησιμοποιήθηκαν ελάχιστα steadicams, και εφαρμόστηκαν φίλτρα στις κάμερες.
- Αρχικά είχε ανακοινωθεί ότι ο Andy Tennant θα ήταν ο σκηνοθέτης. Έπειτα, υπό συζητήσεις ήταν ο Gabriele Muccino, και πριν κατασταλάξει η θέση, πάλι ανακοινώθηκε νέο όνομα, αυτό της της Isabel Coixet.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Lana Del Rey έγραψε κι ερμήνευσε το Life Is Beautiful. Ακούγεται στην ταινία, αλλά δεν υπάρχει στο σάουντρακ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/12/2015
Μια ταινία που εύκολα θα συστήσεις στο γυναικείο φύλο, δίχως κάπου μέσα σου να έχεις την τάση να το υποτιμήσεις για τις συναισθηματικές ιδιαιτερότητες του. Κι αυτό επειδή η ταινία του Lee Toland Krieger είναι ξεχωριστά τρυφερή, πλάθει μια ιστορία με φόντο τη διαχρονικότητα, και κυρίως χρησιμοποιεί τη φαντασία ως προτέρημα και όχι ως απλό σεναριακό τρικ. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι σε όσα βλέπεις, μα σε όσα ο σκηνοθέτης και οι σεναριογράφοι δεν μπαίνουν σε προβληματισμό να σου διηγηθούν. Μιλάμε για ένα πλαστικό θέαμα, καλοστημένο μεν, δίχως ελαστικότητα δε. Στηρίζονται υπερβολικά στην κεντρική ιδέα, η οποία αν δεν παρουσιάζονταν με έναν «ρεαλιστικό σουρεαλισμό» θα ήταν ούτως ή άλλως καμένη, και από εκεί και πέρα τα πράγματα έρχονται με έναν απόλυτα φυσιολογικό τρόπο και με ένα απόλυτα φυσιολογικό για τα πρότυπα του Χόλιγουντ χάπι-εντ. Η μόνη ουσιαστική παρεμβολή στα «ακούνητα» δρώμενα είναι η εμφάνιση του χαρακτήρα του Harrison Ford, χωρίς να είναι κι αυτή ιδιαίτερα δουλεμένη.
Η αλήθεια όμως είναι ότι τρομάζω στην ιδέα η ταινία να προσπαθούσε να παρεμβάλει δράση, την οποία μάλιστα εύκολα θα πρότεινε κανείς για να την κάνει να ξεκολλήσει από το μερικό της τέλμα. Κωμικά, πάλι, ίσως θα το πρότεινα ευκολότερα, αλλά και πάλι θα χανόταν μια όμορφης κατασκευής σοβαρότητα που επικρατεί και κάνει το φιλμ διαφορετικό σε σχέση με παρόμοιες παραγωγές. Μια σοβαρότητα την οποία διατηρεί και η ερμηνεία της Blake Lively, η οποία δείχνει ικανότερη για το ακόμα καλύτερο. Δείτε το ως ένα θηλυκό παραμύθι, αλλά από αυτά που δεν κρύβουν δράκους…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
