Οι Αεροναύτες

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 26/12/2019

Δυστυχώς, ο Tom Harper έκανε ένα διάλειμμα με το Wild Rose, και ξαναγύρισε στα γνωστά του. Αντίθετα με την αμέσως προηγούμενη λοιπόν ταινία του, εδώ έχει να διαχειριστεί ένα υπερθέαμα, το οποίο θα μπορούσε να φτάσει ακόμα και να σημαδέψει τη χρονιά. Ταινία εποχής με αληθινό περίγραμμα, ο άνθρωπος που κατακτάει το ως τότε άπιαστο, ένα ασύμβατο ζευγάρι που πρέπει να συμβιώσει μέσα σε ένα μικρό καλάθι, και δύο κορυφαίοι σύγχρονοι ερμηνευτές στα ντουζένια της καριέρας τους. Και πάλι δυστυχώς, όχι υπερθέαμα δεν βλέπουμε, αλλά μια αρκετά κουραστική περιπέτεια που καταλήγει να μοιάζει, κατ’ υπερβολή, με μικρού μήκους ταινία.

Συνοψίζοντας όλες τις αρετές ενός φιλμ που ήταν πολύ δύσκολο να πάει χειρότερα, Felicity Jones και Eddie Redmayne παραδίδουν δύο επαγγελματικά καλές ερμηνείες, που υπερκαλύπτουν την ελάχιστη ως μηδαμινή βοήθεια από το δεύτερο καστ. Επιπλέον, υπάρχει περίπου ένα μισάωρο που όσα βλέπουμε αξίζουν τα χρήματα τους, έστω κι αν περιορίζονται σε κάτι που δεν ενέχει τόσο πλάτος που θα έμενε αξέχαστο. Επιπλέον, η φωτογραφία του George Steel θα μπορούσε να φιγουράρει ως και υποψήφια για Όσκαρ, επιλέγοντας να ζωγραφίζει το απίθανης ομορφιάς κάδρο του, αντί να παίρνει απλά αυτό που ήταν διαθέσιμο εκ του φυσικού του. Στοιχεία που θα μπορούσαν να δώσουν το παραπάνω σε μια ταινία, αν ο Harper δεν έκανε παιδαριώδη λάθη.

Σύμφωνα με μια συνήθεια των τελευταίων δεκαετιών, ο σκηνοθέτης από το Λονδίνο αποφεύγει τη γραμμική αφήγηση, παντρεύοντας την εναέρια περιπέτεια με προσγειωμένες σκηνές σε φλας-μπακ. Δεν θα του έβγαινε κατά ανάγκη σε κακό αυτό, αν όμως αυτά τα φλας-μπακ είχαν να δώσουν κάτι ουσιαστικό στην πλοκή. Πέρα από το να «γεμίζουν» κάπως τις γνώσεις μας πάνω στους χαρακτήρες, είναι φίσκα σε παλαιού τύπου κλισέ, και κυρίως κόβουν σαν μαχαίρι την ένταση και τον ρυθμό του φιλμ. Θα μπορούσε κάλλιστα να «ξεπετάξει» τα βασικά για το παρελθόν της ιστορίας στην αρχή της ταινίας, ή κι ακόμα καλύτερα να αφήσει το έργο του ως μια άμεση ψυχανάλυση χαρακτήρων τετ-α-τετ επί του αερόστατου, κάτι που δοκιμασμένα έχει ποιοτικές επιδράσεις. Ως είναι, το καίριο ταξίδι που θα μπορούσε να κορυφωθεί με το μισάωρο που προαναφέραμε, φαντάζει κι αυτό ως απλά ένα κομμάτι ψηφιδωτού.

Χαμένη ευκαιρία για κάτι σπουδαίο, για ένα φιλμ που θα μπορούσε να σε παγώσει από αγωνία και θέαμα, αλλά εντέλει πρέπει να λειτουργείς με αφαιρετική λογική ώστε να συγκρατήσεις μόνο το θετικό του κομμάτι, με τα υπόλοιπα χαμένα λεπτά να λειτουργούν ως κενό μνήμης! Μη χορταστικό εντέλει, και ελάχιστα αντίστοιχο μιας εποχής στην ανθρώπινη ιστορία όπου οι κατακτήσεις επιτυγχάνονταν με πνεύμα, ιδρώτα και αίμα.

Βαθμολογία: