Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ (2007)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Μπέντζαμιν Μπάρκερ, γνωστός και ως Σουίνι Τοντ, που είχε εξοριστεί δόλια από τον δικαστή Τάρπιν, επιστρέφει μετά από 15 χρόνια στο Λονδίνο με πάθος για εκδίκηση. Εκεί, στην οδό Φλιντ, ανοίγει ένα κουρείο πάνω από το μαγαζί της κυρίας Λόβετ, η οποία φτιάχνει τις χειρότερες πίτες στο Λονδίνο. Με τη βοήθειά της, ο Σουίνι Τοντ θα προσπαθήσει να ξεφορτωθεί όλους τους ανθρώπους που του έκαναν κακό, και ελπίζει να συμφιλιωθεί με την κόρη του, Τζοάνα.

Σκηνοθεσία:

Tim Burton

Κύριοι Ρόλοι:

Johnny Depp … Benjamin Barker/Sweeney Todd

Helena Bonham Carter … Nellie Lovett

Alan Rickman … δικαστής Turpin

Timothy Spall … Beadle Bamford

Jayne Wisener … Johanna Barker

Jamie Campbell Bower … Anthony Hope

Sacha Baron Cohen … Adolfo Pirelli

Laura Michelle Kelly … Lucy Barker/η ζητιάνα

Ed Sanders … Tobias ‘Toby’ Ragg

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: John Logan

Παραγωγή: John Logan, Laurie MacDonald, Walter F. Parkes, Richard D. Zanuck

Μουσική: Stephen Sondheim

Φωτογραφία: Dariusz Wolski

Μοντάζ: Chris Lebenzon

Σκηνικά: Dante Ferretti

Κοστούμια: Colleen Atwood

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street
Ελληνικός Τίτλος: Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ
Εναλλακτικός Τίτλος: Sweeney Todd

Σεναριακή Πηγή

Θεατρικό: Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street του Hugh Wheeler.

Κύριες Διακρίσεις

Όσκαρ σκηνικών. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Johnny Depp) και κοστούμια.
Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ) και πρώτου αντρικού ρόλου (Johnny Depp) στην ίδια κατηγορία. Υποψήφιο για σκηνοθεσία και πρώτο γυναικείο ρόλο (Helena Bonham Carter) στην κατηγορία Κωμωδία/Μιούζικαλ.
Υποψήφιο για Bafta κοστουμιών και μακιγιάζ/κομμώσεων.

Παραλειπόμενα

Η ιστορία του Sweeney Todd έχει βαθιές ρίζες, που φτάνουν ως τη βικτωριανή εποχή και τη λαϊκή κουλτούρα. Ένα διήγημα με τίτλο The String of Pearls είχε εκδοθεί σε εφημερίδα το 1846-47, και τοποθετούσε την ιστορία στο 1785. Έκτοτε, το ίδιο στόρι επανήλθε αρκετές φορές μέσα στον 19ο αιώνα. Το 1973, ήρθε η σειρά για ένα μελόδραμα από τον Christopher Bond, κι αυτό αποτέλεσε την κύρια πηγή για τη συγγραφή του θεατρικού έργου του Hugh Wheeler. Το μιούζικαλ αυτό ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ το 1979, και δεν σταμάτησε να ανεβαίνει στις σκηνές όλου του πλανήτη. Ο Burton είχε ήδη επαφή με αυτό όταν ήταν ακόμα φοιτητής (το πρωτοείδε το 1980 στο Λονδίνο), και ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 1980 όπου οραματίζονταν μια διασκευή του στο σινεμά, παρότι δεν δήλωνε λάτρης των μιούζικαλ. Η πρώτη του επαφή τότε με τον Sondheim έμελλε να είναι άκαρπη. Το 2006 εντέλει έβαλε μπρος τη φιλοδοξία του αυτή, όταν η DreamWorks ακύρωσε τη συνεργασία της με τον Sam Mendes που δούλευε πάνω στη συγκεκριμένη διασκευή επί αρκετά έτη.
Ο Johnny Depp δεν ήταν γνωστός ως καλλίφωνος, κάτι που άγχωνε τον παραγωγό Richard D. Zanuck. Μετά όμως από εντατικά μαθήματα, κατάφερε να κερδίσει τους κριτικούς ως προς το ταίριασμα της φωνής του με τον ρόλο.
Jayne Wisener, Jamie Campbell Bower και Ed Sanders εμφανίζονται για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, κερδίζοντας τους ρόλους τους μέσα από μαζικές οντισιόν.
Στο σενάριο υπήρχαν εμφανίσεις από τα φαντάσματα των θυμάτων, και είχαν επιστρατευτεί οι Christopher Lee, Peter Bowles, Anthony Head και 5 ακόμα ηθοποιοί για να τα ερμηνεύσουν. Σύμφωνα με τον Lee, αιτία για την περικοπή τους ήταν ένα αναγκαστικό διάλλειμα από τα γυρίσματα (λόγω σοβαρής ασθένειας της κόρης του Depp) που ανάγκασε σε μείωση του αρχικού υλικού ώστε να προλάβει η παραγωγή τις ημερομηνίες. Ο Anthony Head όμως έχει ένα στιγμιαίο πέρασμα.
Ο Burton σκεφτόταν να έχει ένα μινιμαλιστικό σκηνικό, και όλα τα υπόλοιπα ντεκόρ να είναι CGI. Εντέλει, μαζί με τον Dante Ferretti αποφάσισαν ότι αυτό θα οδηγούσε σε ένα ψυχρό αποτέλεσμα, ειδικά για τους ηθοποιούς που θα ερμήνευαν μπροστά σε μια πράσινη οθόνη.
Το μακάβριο ύφος της ταινίας αρχικά τρόμαξε τα μεγάλα στούντιο, αλλά τόσο η Warner Bros., όσο και η DreamWorks με την Paramount δέχτηκαν να δώσουν τα χρήματα τους για να καλύψουν το μπάτζετ, θεωρώντας το ένα καλό ρίσκο.
Τα 50 εκατομμύρια δολάρια του μπάτζετ απέδωσαν εισπράξεις των 153,4.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Η μουσική πάρθηκε αυτούσια από το θεατρικό μιούζικαλ, και είναι όλη γραμμένη από τον Stephen Sondheim, που παρείχε και τους στίχους. Βέβαια, η παράσταση είναι 3ών ωρών και η ταινία δεν ξεπερνάει τις 2 ώρες, αναγκάζοντας έτσι κάποια τραγούδια είτε να μειωθούν σε διάρκεια, είτε να κοπούν τελείως (όπως το διάσημο The Ballad of Sweeney Todd).
Όλα τα τραγούδια ακούγονται με τις φωνές των ηθοποιών.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 23/1/2008

Αναρωτιέμαι τελικά αν για μια ταινία του Tim Burton χρειάζεται να περιμένουμε να είναι η καλύτερη… ή απλά να την περιμένουμε. Οι ταινίες του μαιτρ του σύγχρονου γοτθικού σύμπαντος έχουν όλες το στάνταρ της απόλαυσης που χρειάζεται ένας θεατής για να φύγει ευχαριστημένος από τη σκοτεινή, άρα οικεία του, αίθουσα. Το Sweeney Todd δεν θα εξαιρεθεί από αυτό τον κανόνα και σας νεύει το χέρι να καθίσετε αναπαυτικά στην καρέκλα του κουρέα και… να ελπίζετε πως θα μείνει άθικτος ο λαιμός σας!

Η ταινία είναι το πρώτο διασκευασμένο μιούζικαλ του Burton, ο οποίος εκμεταλλεύεται κάθε σκοτεινή πτυχή του και αναπλάθει το Λονδίνο του 19^ου αιώνα σαν ένα τοπίο σκιών και επικίνδυνων, ως και γκροτέσκων, προσώπων. Η άψογη, λες και είναι κάθετη απαίτηση του σε κάθε ταινία, φωτογραφία παίζει με το σκούρο μπλε και τα αψεγάδιαστα σκηνικά και κουστούμια. Σε αυτό το τοπίο τοποθετεί τον ήρωα του, μια παραλλαγή ενός διεστραμμένου Ντίκενς και ενός αιμοβόρου κόμη Μόντε Κρίστο, ο οποίος και χρησιμοποιεί την τέχνη του (το ξύρισμα) για να εξαπολύσει την εκδίκηση του, σε ένοχους κι αθώους. Δίπλα του η κυρία Λόβετ, που φτιάχνει τις χειρότερες πίτες σε όλο το Λονδίνο, συμμετέχει, τυφλή από έρωτα, στο καταχθόνιο έργο του κουρέα. Αρκετοί ακόμα χαρακτηριστικοί χαρακτήρες, με αισθητή την αντίθεση ανάμεσα στο καλό και το κακό, γεμίζουν αυτό που μοιάζει με σκηνή όπερας.

Και πράγματι αυτό είναι: το πολυπαιγμένο και βραβευμένο με Τόνι μιούζικαλ του Stephen Sondheim (1979), από το βιβλίο του Hugh Wheeler (επηρεασμένο από το αντίστοιχο του Christopher Bond, γραμμένο το 1973), είναι μια οπερέτα για πολλές διαφορετικές φωνές. Και εδώ έγκειται το ψεγάδι της ταινίας, που όμως ο Burton δεν μπορούσε, λογικά, να αποφύγει. Οι φωνές του Johnny Depp, της Bonham Carter και των περισσοτέρων άλλων είναι κινηματογραφικά ορθές, αλλά τρομερά επίπεδες για μουσική που έχει γραφτεί σε οπερετική κλίμακα. Μια μουσική που θα σας θυμηθεί το Ωραία μου Κυρία και, πέρα από κάποια σημεία, δεν θα σας εντυπωσιάσει, δημιουργώντας αντίθεση με τα θαυμαστά που βλέπουμε.

Όχι, επί του γενικού, το Sweeney Todd δεν είναι από τις καλύτερες ταινίες του Tim Burton, ακόμα κι αν ταιριάζει απόλυτα στη ψυχοσύνθεση του. Το κύριο πρόβλημα είναι στο θέμα της μουσικής, που, ενώ είναι καλή σαν μελωδία, δεν αποδίδεται ορθά από τις πολύ στρωτές φωνές των ηθοποιών, προκαλώντας τραμπάλα στο ενδιαφέρον μας ανάμεσα στο θρίλερ και το μιούζικαλ. Υπάρχει, όμως, και μια αληθινά κλασική μουσική σκηνή, όπου μέσα σε ένα κουαρτέτο φωνών, ο Johnny Depp παίρνει λαιμούς, ενώ ακούγεται το υπέροχο Johanna, που εκτός από ό,τι καλύτερο σε τραγούδι στην ταινία είναι και γλυκύτατο σε ήχο. Μέσα σε έναν αληθινά υπέροχο διάκοσμο από σκοτεινές φωτογραφίες και σκιές, οι ηθοποιοί δίνουν τον καλό τους εαυτό, και ο Johnny Depp είναι πειστικότατος στον κεντρικό ρόλο. Μήπως ο συγκεκριμένος ζει για τις συνεργασίες του με τον Burton ή απλώς μας φαίνεται; Το σενάριο συνυπάρχει με την αντίληψη του σκηνοθέτη και ενώ για αρκετή ώρα πηγαίνει χαλαρά, παρατηρείται μια αυξανόμενη άνοδος στο ενδιαφέρον μέχρι και το καλό φινάλε. Δεν μας πίκρανε ο δάσκαλος (πόσο πικρή νομίζεται πως θεωρούμε μια ταινία που εκτιμάται με τρία αστεράκια), απλά… μας έκοψε λίγο στο ξύρισμα!

Βαθμολογία: