Στο Τέλος Ξυρίζουν τον Γαμπρό

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 20/3/2023

Νέα επίπεδα βάθους κατάφερε να πιάσει για ακόμα μία φορά η ελληνική μυθοπλασία. Δεν τολμώ να γράψω εδώ τον όρο “εμπορικός κινηματογράφος”, αφού αφενός οι πρόσφατες ανάλογες απόπειρες απέδωσαν ελάχιστα στα ταμεία και αφετέρου αδυνατώ να συλλάβω πώς κάποιος μπορεί να θεωρεί ότι θα βγάλει λεφτά απ’ αυτό το ανοσιούργημα.

Ο μόνος τρόπος να προσεγγίσει κανείς αυτή την επονομαζόμενη “ταινία” είναι σε σχέση με τις προηγούμενες της φιλμογραφίας του Στράτου Μαρκίδη, και πρέπει κανείς να τη δει για να πιστέψει ότι κατάφερε να φτιάξει κάτι ακόμα χειρότερο από αυτές. Τα σημάδια βέβαια είναι εμφανή από την αρχή. Πάνε τα υπεράριθμα καστ γνωστών ηθοποιών και τα αποκεντρωμένα τοπία. Κι όμως το πρόβλημα δεν είναι η μίζερη φτήνια που παρουσιάζεται, αλλά το γεγονός ότι κανένας απολύτως, είτε μπροστά είτε πίσω από την κάμερα, δεν ενδιαφέρεται.

Η επίσημη κόπια που προβλήθηκε στην κινηματογραφική αίθουσα ήταν ισάξια ποιοτικά με ένα χαμηλής ποιότητας βίντεο του YouTube, πράγμα που έκανε ακόμα πιο επίπονα τα εμβόλιμα γενικά πλάνα της Κω, μια τυπική και ανούσια απόπειρα να δοθεί μια χωροταξική εικόνα, αφού μεγάλο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται στην πισίνα μιας βίλας. Αν το σκηνοθετικό αποτέλεσμα θύμιζε τουλάχιστον την αισθητική βιντεοταινίας που έμοιαζε αποφασισμένος να διαιωνίσει ο Μαρκίδης όσο ηλικιακά τον βαστούν τα πόδια του, θα ήταν έστω κάπως υποφερτή αυτή η εμπειρία. Μαζί με την ανύπαρκτη φωτογραφία απουσιάζει πλήρως και το sound-design, αφού με εξαίρεση τις ατάκες και δυο-τρία μουσικά κιου δεν υπάρχει τίποτα άλλο στην ηχητική μπάντα που δεν έπιασε τυχαία το μικρόφωνο.

Στο καλλιτεχνικό κομμάτι δεν μιλάμε τόσο για απογοήτευση όσο για εξοργισμό. Το πρωτότυπο σενάριο του Βαγγέλη Δουκουτσέλη, ο οποίος είχε λάβει μια προβολή τα τελευταία χρόνια μέσω της τηλεοπτικής και θεατρικής συνεργασίας του με τον Χάρη Ρώμα, θα μπορούσε σε ένα υπεραισιόδοξο παράλληλο σύμπαν να λειτουργούσε σαν ιστορία. Στο άτυχο δικό μας, όμως, είναι γεμάτο από θλιβερούς χαρακτήρες που φέρονται με ακραία γελοιότητα σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η ομοφοβία και ο ρατσισμός. Όπου τα πλάνα καλλίπυγων γυναικών εναλλάσσονται με περισσότερα αστεία περί μεγέθους ανδρισμού από όσα μπορούμε να αντέξουμε. Όπου ενώ έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάτι έχουμε καταφέρει σαν κοινωνία, ο Λευτέρης Ελευθερίου δίνει την πιο θλιβερή καρικατούρα της εικόνας που μάλλον έχουν οι ιθύνοντες για έναν ομοφυλόφιλο άντρα, αναπαράγοντας τις πιο χιλιοειπωμένες κλισέ προσβολές που μπορούσε να σκεφτεί ο σεναριογράφος.

Στην ουσία του, όμως, το αποτέλεσμα έχει τόσο μηδαμινή αξία που είναι δύσκολο κάποιος να προσβληθεί από αυτό. Οι προθέσεις των συντελεστών που έχουν κάποια επίγνωση των επιλογών της καριέρας τους θα πρέπει να περιορίζονται στην απόπειρα να διατηρηθούν έστω και λίγο στη δημοσιότητα μέσω των κίτρινων site, επειδή ίσως παίζει κάποιο ρόλο στο κασέ τους. Δεν το γνωρίζω όμως αυτό. Απλά εκείνοι κάνουν τη δουλειά τους και εγώ τη δική μου.

Βαθμολογία: