Star Trek Into Darkness

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 27/8/2013

47 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει , από την ημέρα που το πρώτο επεισόδιο του ΣΤΑΡ ΤΡΕΚ προβλήθηκε στην αμερικανική τηλεόραση. Η σειρά τελείωσε στον τρίτο κύκλο προβολής της και οι περισσότεροι πίστεψαν, ότι κάπου εκεί είχε τελειώσει και θα έμπαινε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως μια καλή σειρά επιστημονικής φαντασίας και τίποτα παραπάνω. Όμως το ενδιαφέρον του κόσμου για το Εντερπράιζ και το πλήρωμά του ,είχε ως αποτέλεσμα μια σειρά κινουμένων σχεδίων (1973) και το ξεκίνημα ενός απ’ τα μεγαλύτερα (αν όχι το μεγαλύτερο) κινηματογραφικά franchise το 1979, με το Star Trek: The Motion Picture. Έκτοτε, το Star Trek μετράει έντεκα κινηματογραφικές ταινίες, 4 τηλεοπτικές σειρές και ένα σωρό fan made ταινίες, κόμιξ, διηγήματα, video games και ντοκιμαντέρ.

Η μεγαλύτερη κινηματογραφική στιγμή για τους φίλους του Τρεκ (γνωστούς ως trekkies ή trekkers) και όχι μόνο, ήρθε το 1982 με την ταινία Star Trek II : The Wrath Of Khan. Η ταινία είναι ένα πολύ καλό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, στο οποίο συναντάμε ατάκες κλασικές και σκηνές ανθολογίας, αξιοσημείωτες όχι μόνο για τους φανατικούς του Τρεκ αλλά και για τους λάτρεις των διαστημικών περιπετειών. Θα έλεγα λοιπόν, σε όσους δεν το έχετε δει μέχρι σήμερα, να του ρίξετε μια ματιά και θα καταλάβετε έτσι, τί ακριβώς έκανε ο Άμπραμς και η παρέα του στο Into Darkness. Ίσως έτσι καταλάβετε πιο εύκολα το πνεύμα των όσων θα γράψω παρακάτω.

Ξεκινάω λοιπόν πολύ χαλαρά και λέω το εξής : ΚΑΠΗΛΕΥΣΗ (τόσο χαλαρά). Είναι τέτοια η αξία του Wrath Of Khan και είναι τέτοια η αντιμετώπιση του Abrams και των σεναριογράφων του νέου Star Trek, που η καπήλευση ήταν η πρώτη λέξη που ήρθε στο μυαλό μου. Δεν έχω κανένα πρόβλημα στο να γίνονται αναφορές, φόρος τιμής σε παλιότερες στιγμές του Τρεκ. Όταν όμως παίρνεις ατάκες και σκηνές τόσο συνδεδεμένες με χαρακτήρες και γεγονότα του Star Trek II και τις χρησιμοποιείς στη δική σου ταινία, είτε αυτούσιες είτε παραλλαγμένες, προσπαθώντας αφενός, να τσιγκλίσεις τις ευαίσθητες χορδές των φανατικών, αφετέρου να κερδίσεις πόντους από τη νέα γενιά, δείχνοντας στην ουσία ακριβώς την ίδια ιστορία με την προ τριακονταετίας κλασική ταινία, λυπάμαι…αλλά διαφωνώ.

Ανήκω σε αυτούς που θαυμάζουν τον κόσμο του Σταρ Τρεκ. Συμφωνώ στο ότι πρέπει να αποτίεις φόρο τιμής στα περασμένα μεγάλα γεγονότα του σύμπαντος του Τρεκ. Ο τρόπος του Άμπραμς όμως με απογοήτευσε, γιατί θέλησε να με υποβάλει. Θέλησε να με κάνει να πιστέψω ότι γίνονται συνταρακτικά πράγματα στην οθόνη, τα οποία πρέπει (ντε και καλά),να με αφήσουν άφωνο( για τη νέα γενιά αυτά). Θέλησε να μου δείξει, πόσο “σέβεται” το franchise (για τους φανατικούς αυτά) : α) πετώντας στο άσχετο τη μορφή του Νιμόυ (ο αρχικός Σποκ) και β) χρησιμοποιώντας το κείμενο, που ακούγονταν πριν τους αρχικούς τίτλους της original σειράς, στο τέλος της ταινίας, χωρίς προφανή λόγο αλλά γιατί ήθελε να το χωρέσει και αυτό. Το ειδύλιο Οχούρα- Σποκ το αφήνω ασχολίαστο, όπως και την οργή του Σποκ πριν την αναμέτρηση με τον Καν. Στο σύμπαν του Σταρ Τρεκ, αυτά δεν έχουν καμία θέση.

Προσοχή τώρα. Όλα αυτά δε σημαίνουν ότι δεν θα αρέσει το Into Darkness ούτε ότι δεν είναι οπτικά επιβλητικό, θεαματικό και χορταστικό από πλευράς εφέ. Επίσης, έχει καλές ερμηνείες με μπροστάρη τον Benedict Cumberbatch, ο οποίος υποδύεται τον κακό της υπόθεσης και με τους Quinto και Pine να ακολουθούν αξιοπρεπέστατα, υποδυόμενοι τους Σποκ και Κερκ αντίστοιχα. Το πρόβλημα έγκειται στο σενάριο και σε όσα ανέφερα πιο πάνω.

Το Into Darkness, σε αντίθεση με το Star Trek του 2009, δεν έφερε κάτι καινούριο στο franchise. Αν θέλεις να δεις κάτι εφετζίδικο με δράση αλλά και πλοκή, θα ικανοποιηθείς. Αν πάλι ζητάς όλα αυτά αλλά είσαι νοσταλγός του κλασικού Τρεκ, νομίζω, ότι όχι μόνο δε θα ικανοποιηθείς αλλά μπορεί, να νιώσεις κι ένα μικρό εκνευρισμό, όσο η ταινία θα προχωράει. Ενδεικτικό είναι, ότι σε ψηφοφορία των φανατικών του Σταρ Τρεκ, το Into Darkness θεωρήθηκε η χειρότερη ταινία της σειράς, ενώ το Wrath Of Khan η καλύτερη.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 16/4/2014

Η επανέναρξη της θρυλικής σειράς είχε μπει με το δεξί το 2009 κι αυτό αποτέλεσε καλή μαγιά για την πολύ καλή αυτή συνέχεια. Προσπερνώντας τη σύσταση χαρακτήρων, περνάμε και σε πιο συγκεντρωμένο σενάριο, που σαν να ακολουθεί τους κανόνες της παλιάς κινηματογραφικής σειράς-εκδοχής, σκοτεινιάζει στο πρώτο του σίκουελ και προσφέρει αγωνία στο έπακρο. Ο Τζ.Τζ. Άμπραμς δεν κάνει κάποια εξαιρετική προσπάθεια ως προς το να δώσει μια απώτερη ουσία στη δουλειά του, δεν το συνηθίζει άλλωστε, αλλά μιλώντας για δράση, η στάση εδώ είναι απαραίτητη και με τη βοήθεια των εξαιρετικών ψηφιακών εφέ, επιβλητική. Μεγάλο ατού στον ρόλο του κακού ο βρετανός Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, που αποπνέει μια απόκοσμη αύρα που σε παρασέρνει. Ένα ολοκληρωμένο πακέτο ψυχαγωγίας και μάλιστα για όλη την οικογένεια επί ίσους όρους.

Βαθμολογία: