
Ο Σάντι περνάει δύσκολα. Όχι μόνο είναι άνεργος, αλλά η γυναίκα του μόλις κατέθεσε αίτηση διαζυγίου. Απελπισμένος και αβέβαιος σχετικά με το μέλλον του, αγοράζει ένα λαχείο, πεισμένος ότι η φτώχεια είναι η αιτία όλων των προβλημάτων του… και κερδίζει 20 εκατομμύρια ευρώ. Από τη μια μέρα στην άλλη, η ζωή του αλλάζει. Όμως, ο οικονομικός του σύμβουλος τού προτείνει να μην πει τίποτα στη γυναίκα του μέχρι να βγει το διαζύγιο, για να μη μοιραστεί τα χρήματα. Έτσι ο Σάντι αρχίζει να κάνει διπλή ζωή, την ώρα που οι φίλοι του και η γυναίκα του πιστεύουν ότι είναι άφραγκος. Σύντομα, όμως, δεν θα είναι πια σίγουρος αν τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία…
Σκηνοθεσία:
Alvaro Fernandez Armero
Κύριοι Ρόλοι:
Alex Garcia … Santi
Alexandra Jimenez … Maite
Jordi Sanchez … Damian
Adrian Lastra … Marcos
Diego Martin … Mario
Paula Echevarria … Lorena
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Angela Armero, Alvaro Fernandez Armero, Tom Fernandez
Παραγωγή: Ghislain Barrois, Eneko Lizarraga, Francisco Sanchez Ortiz
Μουσική: Vanessa Garde
Φωτογραφία: Aitor Mantxola
Μοντάζ: Raul de Torres
Σκηνικά: Idoia Esteban
Κοστούμια: Bubi Escobar
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Si Yo Fuera Rico
- Ελληνικός Τίτλος: Όταν Έγινα Πλούσιος
- Διεθνής Τίτλος: If I Were Rich Man
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Ah! Si j’Etais Riche των Gerard Bitton, Michel Munz.
Παραλειπόμενα
- Ριμέικ της γαλλικής κωμωδίας Ah! Si j’Etais Riche του 2002. Το 2018 είχε πρώτα μεταφερθεί το στόρι του σε χιλιανή τηλενουβέλα (Si Yo Fuera Rico), που με τη σειρά της αποτέλεσε τη βάση για την αντίστοιχη ελληνική Αν Ήμουν Πλούσιος (2019).
- Μπορεί να μην πήρε σχεδόν πουθενά αλλού διανομή, στην Ισπανία όμως το είδαν πάνω από 2 εκατομμύρια θεατές.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 2/9/2020
Ένας άνδρας κερδίζει το λαχείο. Σύντομα συνειδητοποιεί ότι η ζωή του (που δεν ήταν και στο καλύτερο σημείο της) περιπλέκεται ανυπολόγιστα: πρέπει να αποκρύψει από τη γυναίκα του, με την οποία τελεί στα πρόθυρα διαζυγίου, αλλά και από τους φίλους του τον βαθύ πλούτο που προσγειώθηκε στην πραγματικότητά του, για να αποφύγει τυχόν δυσάρεστες καταστάσεις.
Η κωμωδία που σπάει τα ταμεία των κινηματογράφων στην Ισπανία φαντάζει προϊόν ενός αόρατου μεσογειακού εργοστασίου παραγωγής εύπεπτων κωμικών ταινιών. Στα πρότυπα των γαλλικών ελαφροκωμωδιών (η συγκεκριμένη αποτελεί άλλωστε και ριμέικ μίας τέτοιας), το «Όταν Έγινα Πλούσιος» τραβάει τις λιγοστές αξιοσημείωτες ιδέες του από τα μαλλιά προκειμένου να φτάσει σε ένα απολύτως ασφαλές πόρισμα: τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, σε περίπτωση που δεν είχατε ήδη πειστεί γι’ αυτό.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ωστόσο δεν είναι η κοινοτυπία του συμπεράσματος, αλλά η ίδια η διαδρομή. Το χιούμορ είναι εύκολο, σε βαθμό να μην είναι καν ιδιαίτερα αστείο, τόσο που να αδυνατεί να διανθίσει την πορεία του χαρακτήρα προς το προδιαγεγραμμένο φινάλε με μια κάποια χάρη. Τίποτα νέο, τίποτα φρέσκο, τίποτα έστω αναιδές, μόνο τραβηγμένες αντιδράσεις, αστείες φάτσες, και τι αστείο… γελάσαμε πάλι.
Ψάχνοντας έναν φωτεινό τόνο, θα έλεγε κανείς ότι η μουσική επένδυση είναι ευχάριστη, όμως γίνεται αφάνταστα overplayed προκειμένου να γεμίσει το κωμικό έλλειμμα του έργου. Ο ισπανός δημιουργός μοιάζει να υποκύπτει με την ακρίβεια προχειρογραμμένης τηλεοπτικής σειράς σε κάθε πιθανό κλισέ, δίχως να ιντριγκάρει στο ελάχιστο τον θεατή για τα θέματα που ανακύπτουν φυσικά από την αρχική ιδέα (καμία ταξικότητα, μόνο μπανάλ αντίθεση φτώχειας και πλούτου, και στο βάθος ένας νερόβραστος αντιπαθής ερωτικός αντίζηλος).
Η διπλή ζωή του οψιγενούς ζάμπλουτου θα μπορούσε να είναι κωμικά ενδιαφέρουσα. Αυτός υποχρεούται να ζήσει ταυτόχρονα σαν πλούσιος και σαν φτωχός, αλλά κυρίως ο θεατής υποχρεούται με τη σειρά του να παρακολουθήσει αυτή την υποσχόμενη κινηματογραφικά ιδέα να τρέπεται σε μια ανέμπνευστη ταινία, μια κωμωδία καταστάσεων που δεν καταφέρνει να συναντήσει το χιούμορ σε κανένα σημείο.
Βαθμολογία: