Shadow in the Cloud (2020)

👎 Εγχρ. 01 ωρ. 23 λεπ.

6 votes 3.2

ΣΥΝΟΨΗ

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια κοπέλα επιβιβάζεται σε πολεμικό αεροσκάφος, έχοντας στα χέρια της μια μυστηριώδη τσάντα απόρρητου περιεχόμενου και διαταγές για τη μεταφορά της. Σύντομα όμως η κατάσταση στον αέρα θα πάρει μια απροσδόκητη τροπή, καθώς η νεαρή θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα ενοχλητικό ανδρικό πλήρωμα, μια γιαπωνέζικη ενέδρα και μια άγνωστης ταυτότητας οντότητα που τους απειλεί. Πλέον, η Μοντ Γκάρετ θα πρέπει να φτάσει στα όρια της για να προστατέψει το πλήρωμα, το αεροσκάφος και το πολύ σημαντικό φορτίο που μεταφέρει.

Σκηνοθεσία:

Roseanne Liang

Κύριοι Ρόλοι:

Chloe Grace Moretz … Maude Garrett

Taylor John Smith … σμηνίας Walter Quaid

Beulah Koale … υποσμηναγός Anton Williams

Nick Robinson … Stu Beckell

Callan Mulvey … σμηναγός John Reeves

Benedict Wall … Tommy Dorn

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Max Landis, Roseanne Liang

Παραγωγή: Fred Berger, Tom Hern, Brian Kavanaugh-Jones, Kelly McCormick

Μουσική: Mahuia Bridgman-Cooper

Φωτογραφία: Kit Fraser

Μοντάζ: Tom Eagles

Σκηνικά: Gary Mackay

Κοστούμια: Kristin Seth

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Shadow in the Cloud
Ελληνικός Τίτλος: Shadow in the Cloud

Κύριες Διακρίσεις

Βραβείο κοινού για το τμήμα Midnight Madness του φεστιβάλ του Τορόντο.

Παραλειπόμενα

Όπως ανέφερε η Moretz, το αρχικό σενάριο του Max Landis επιδέχτηκε αρκετές αλλαγές, μετά κι από τις καταγγελίες εις βάρος του για σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Ως εκ τούτου, βγήκε από παραγωγός, αλλά η συνδικαλιστική ένωση σεναριογράφων επέμεινε το όνομα του να υπάρχει στα κρέντιτ του σεναρίου.
Το καρτούν στην έναρξη της ταινίας είναι βασισμένο σε μια σειρά με ήρωα τον στρατιώτη Snafu (Situation Normal All Fucked Up), που προβάλλονταν στις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ από το 1943 έως το 1945 για εκπαιδευτικούς λόγους. Σκοπός δεν ήταν ποτέ να βγει εκτός στρατού, και για αυτό δεν τύχαινε καμίας λογοκρισίας.
Το όνομα Maude Garrett υπάρχει, και ανήκει σε κάποια που εργάζεται στην κινηματογραφική βιομηχανία. Ο Landis δεν το επέλεξε λόγω γνωριμίας με αυτήν ή σε σχέση με το στόρι, απλά του ταίριαξε με ηρωίδας εκείνης της εποχής.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 24/1/2021

Μια ταινία με τόσες αρετές, και δυστυχώς πιάνει μονάχα τον μέσο όρο. Η Roseanne Liang λογικά αισθάνθηκε ότι χρειάστηκε μια ανανέωση στην εικονική περσόνα της Ρίπλεϊ από το δεύτερο Άλιεν, και μας παραδίδει μια ηρωίδα που αισιοδοξεί να αποτελέσει σύμβολο που θα καλύπτει και όσες κατακτήσεις έχουν προκύψει ενδιάμεσα. Φιλότιμη η προσπάθεια της, αλλά άντε να πάρεις την ταινία της στα σοβαρά…

Αν και έχουμε μια αρκετά μικρή διάρκεια, το φιλμ χωρίζεται σε κεφάλαια. Το ποιοτικότερο μάς το παρέχει στην αρχή, το θεαματικότερο στη μέση, και ο πατροπαράδοτα κλισέ επίλογος λειτουργεί μονάχα για να πιάσουν το μήνυμα όσοι «ζαλίστηκαν» προηγουμένως, άντε και για να πάρει μια αξία το τερατάκι μας.

Το πρώτο λοιπόν κεφάλαιο είναι αληθινά καταπληκτικό. Παραπέμπει άμεσα στη δεκαετία του 1980, κάτι που έρχεται η συνθεσάιζερ μουσική του Mahuia Bridgman-Cooper να μας τονίσει με έξυπνο και λειτουργικό τρόπο. Σε αυτό επικρατεί ένα ιδιότυπα κλειστοφοβικό σκηνικό, η οπτική απουσία άπαντων πλην της ηρωίδας μας, διάλογοι με ξεχωριστή σημασία, και εν ολίγοις έχουμε ένα καλό επεισόδιο σειρών όπως το Amazing Stories, το Twilight Zone, το Creepshow ή το Tales from the Crypt. Σε οποιοδήποτε από αυτά να το ενσωματώνατε, θα ταίριαζε μια χαρά, ενώ δεν είναι διόλου τυχαία η συμμετοχή του γιου του John Landis στο σενάριο. Η Chloe Grace Moretz δεν χρειάζεται καν να κάνει σπουδαία ερμηνεία, αρκεί που φανερά βιώνει με πάθος τον ρόλο της, και έχει το ταιριαστό για εποχή Β’ Παγκοσμίου Πολέμου look.

Αυτό όμως που επακολουθεί είναι κάτι τελείως διαφορετικό, και σίγουρα έχουμε αποχαιρετίσει κάθε σχέση με 1980’s. Από τη μία λοιπόν θέλεις να το αναγάγεις σε cult, αλλά από την άλλη βρίσκει τους τρόπους να σε κάνει να λες «άι σιχτίρ»! Φυσικά και δεν σας αποκαλύπτουμε τίποτα πάνω σε αυτό, πέρα του ότι καταργούνται όλοι οι φυσικοί νόμοι, σε μια ταινία όμως που είχε αποδείξει ότι μπορούσε να υπακούσει σε αυτούς, και να βγάλει πολύ καλύτερο αποτέλεσμα (σαν να βαριόντουσαν να κοπιάσουν περαιτέρω για το σενάριο…). Όσο για τον επίλογο, από εδώ κρατάμε ότι επιτέλους η όψη του γκρέμλιν παύει να είναι εκνευριστικά μακριά από ό,τι έχει πλάσει η φαντασία μας (τόσο ίδιο με τόσα άλλα τέρατα της οθόνης, που καταντάει «ξενέρωμα»), αφού παίρνει μια πιο προσγειωμένα θριλερική παρουσία. Αν μάλιστα σας πούμε ότι μέχρι εκεί ήταν χαμένος ως αντίμαχος της ηρωίδας, πιστέψτε μας. Περισσότερο έμοιαζε με παράγοντας δυσκολίας CGI βιντεοπαιχνιδιού.

Γενικά, χάνουμε την ευκαιρία να στέψουμε τη νέα υπερφεμινιστική ηρωίδα με δάφνες ουσίας, επειδή περισσότερο ανήκει σε μια pulp φιλολογία που θα ταίριαζε μόνο σε κόμικ, παρά σε κάτι το καλοδουλεμένο που θα σε έκανε να υποκλιθείς στη θωριά του. Ως «σφηνάκι» χαβαλέ, όμως, δεν χάνει την αξία του.

Βαθμολογία: